του Γιάννη Πανούση
Πέφτω πάνω στην περιφρόνησή μου για το χθες
και στην ακαταμάχητη ανάγκη μου να το κρατήσω ζωντανό
Δήμητρα Καραγιάννη, Το ημερολόγιο
Εν μέσω φημών για νέα [;] κόμματα, νέους σωτήρες, νέες φίρμες, νέες μεταγραφές, νέους συσχετισμούς δυνάμεων, αναρωτιέμαι:
‒ Ποιος και πώς επικοινωνεί αυθεντικά με τους πολίτες, ποια δηλαδή είναι τα χαρακτηριστικά του beloved των ΜΜΕ, ήγουν με ποια «εικόνα» τον προβάλλουν και τον προωθούν;
Ως αγιοποιημένο, αδέκαστο, ακαταμάχητο, άφθαρτο, ανένδοτο, «αριστερό»;
‒ Πώς τον βλέπουν οι [πρώην και νυν] αντίπαλοί του:
Ως αμετανόητο, ανακόλουθο, αναπολόγητο, αθέατο;
‒ Και πώς τον αντιμετωπίζει η κοινωνία:
Ως αποσυνάγωγο, ακατανόητο, αδιάφορο, ανάλγητο, αναξιόπιστο;
Δεν θα προσθέσω εγώ σ’ αυτούς τους πολιτικούς [κι όχι προσωπικούς] χαρακτηρισμούς τα αντίστοιχα ονόματα των πολιτικών. Δεν το βρίσκω όμως τόσο δύσκολο, ακόμα κι αν μερικοί εμπίπτουν σε δύο ή τρεις κατηγορίες, να συμπληρωθεί το Sudoku.
Το ζήτημα είναι ποιοι από αυτούς εντάσσονται στην πολιτική ηθική και στη δια-μόρφωση της Ιστορίας
‒ Ποια θα είναι η τρίτη κίνηση [πλην δηλαδή Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ] που θα προκαλέσει ΣΟΚ στη χώρα;
Τόσοι «τρίτοι δρόμοι» έχουν τελικά μπλέξει τις «γραμμές τους» που πολύ εύκολα ή θα καταλήξουν σε αδιέξοδο, ή θα τους αποπροσανατολίσουν οι πρωτοδεύτεροι, ή θα τους ξεπεράσει ένας «τέταρτος παράδρομος».
‒ Ποιος θα φύγει ή θα έρθει στην εξουσία δεν έχει τόσο νόημα, όσο το γιατί οι πολιτικοί μας είναι ευάλωτοι στη διαπλοκή και επιρρεπείς στη διαφθορά.
Κι όταν γράφω «πολιτικοί» εννοώ πολλούς από τους εκπροσώπους όλων των κομμάτων [με διαφορετικό βέβαια στυλ και πλαίσιο], με τα διπλά βιβλία, τις χωρίς έλεγχο συναλλαγές, τα ύποπτα δάνεια, τα άδηλα «πόθεν έσχες», τα payrolls σε επιχειρηματίες, τις πάσης φύσεως άνομες εξυπηρετήσεις.
Αυτή είναι η μόνιμη «Κόπρος του Αυγεία» κι όχι το σύμπτωμα του ΟΠΕΚΕΠΕ, όπου οι συμψηφισμοί ενοχών κι ενόχων, δεν θα ρίξουν περισσότερο φως σε αυτά που ΟΛΟΙ γνωρίζαμε εδώ και χρόνια… αλλά σιωπούσαμε [θεωρώντάς τα «φυσιολογικά, ανεκτά ή και αναγκαία»].
Ηθικοπολιτικό συμπέρασμα: χορτάσαμε από λαϊκιστές ‒ μεσσίες και τεχνοκράτες‒ διαχειριστές, αλλά πουθενά δεν συναντάμε κάποιον διαχρονικό «εκκαθαριστή» των καταχρήσεων και των σκανδάλων της κάθε εξουσίας στην Ελλάδα [τουλάχιστον από τη Μεταπολίτευση και μεταγενέστερα].
