Πέραν της συνεχιζόμενης κατοχής του βόρειου τμήματος της Κύπρου, η Τουρκία έχει εισβάλει και κατέχει τμήμα της συριακής επικράτειας (αρχικά την επαρχία του Αφρίν και πρόσφατα επέκταση και σε νέες περιοχές), ενώ πραγματοποιεί εισβολές και βομβαρδισμούς και σε άλλες χώρες – κυρίως στο Ιράκ. Έχει επίσης κλιμακώσει τις διεκδικήσεις της έναντι της Ελλάδας, θέτοντας σε αμφισβήτηση την εδαφική της ακεραιότητα και συνολικά τα σύνορα της ευρύτερης περιοχής. Παρεμβαίνει σε όλες σχεδόν τις βαλκανικές χώρες εκμεταλλευόμενη μειονότητες ή/και πολιτικά κόμματα και ιδρύματα που βρίσκονται υπό την αιγίδα του καθεστώτος Ερντογάν. Τεταμένες οι σχέσεις της και με πολλά ευρωπαϊκά κράτη, που τελούν υπό τον τουρκικό εκβιασμό του «προσφυγικού» παρά τη σχετική συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας. Εντάσεις με τρίτες χώρες δημιουργούνται και εξαιτίας της φιλοδοξίας του καθεστώτος της Άγκυρας να αναδειχθεί σε διεθνή εκπρόσωπο των σουνιτών μουσουλμάνων.
Δείγμα των γεωπολιτικών φιλοδοξιών που αναπτύχθηκαν σταδιακά στην περίοδο της διακυβέρνησης Ερντογάν αποτελεί και η εξάπλωση της τουρκικής παρουσίας στην ευρύτερη περιοχή μέσω της δημιουργίας και ανάπτυξης ενός δικτύου στρατιωτικών βάσεων εκτός των συνόρων της. Πέραν της μόνιμης παρουσίας κατοχικών στρατευμάτων σε κυπριακό, συριακό και ιρακινό έδαφος, σήμερα η Τουρκία διαθέτει και άλλες στρατιωτικές βάσεις:
1) Στο Κατάρ, όπου ήδη σταθμεύουν περίπου 1.000 Τούρκοι στρατιωτικοί και σχεδιάζεται η περαιτέρω αύξησή τους σε 3.000. Τα σχετικά σχέδια επισπεύστηκαν μετά τη ρήξη του Κατάρ με τη Σαουδική Αραβία, και συνοδεύτηκαν από κοινές στρατιωτικές και αεροναυτικές ασκήσεις.
2) Στη Σομαλία, με 200 στρατιώτες και σχέδια για αύξησή τους σε 1.000, συν μία μικρότερη στρατιωτική βάση στο Σουδάν. Επιπλέον, η Τουρκία διαχειρίζεται τον λιμένα του Μογκαντίσου. Γειτονικές χώρες (Αιθιοπία και Κένυα) έχουν εκφράσει φόβους για πιθανή εκμετάλλευση των μουσουλμανικών μειονοτήτων στο εσωτερικό τους.
3) Στο Αζερμπαϊτζάν, το οποίο υποστηρίζει και στρατιωτικά στην αντιπαράθεσή του με την Αρμενία, προκαλώντας ανησυχία και στο γειτονικό Ιράν. Το 2016 ξεκίνησαν συνομιλίες για την κατασκευή στρατιωτικής βάσης και στη Γεωργία.
Επίσης το τουρκικό πολεμικό ναυτικό μπορεί να χρησιμοποιεί το αλβανικό λιμάνι του Αυλώνα στην Αδριατική και άλλες εγκαταστάσεις. Στις αρχές του 2018 το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας υπό τον Ερντογάν υιοθέτησε ένα σχέδιο δραματικής αύξησης της τουρκικής στρατιωτικής παρουσίας στο εξωτερικό που, σύμφωνα με την αραβική εφημερίδα Khalij, θα φτάσει τις 60.000 άνδρες μέσα στην επόμενη τετραετία και θα συνοδευθεί από εξίσου μεγαλεπήβολες επενδύσεις. Ενδεικτική των περιφερειακών φιλοδοξιών της Άγκυρας είναι και η κατασκευή του πρώτου τουρκικού αεροπλανοφόρου Anadolu, που ήδη έχει αρχίσει να ναυπηγείται από την εταιρία Sedef-Navantia στην Κωνσταντινούπολη και αναμένεται να παραδοθεί το 2021. Το κόστος του υπολογίζεται σε 1 δισεκατομμύριο δολάρια και προορίζεται να φιλοξενεί ταυτόχρονα 12 αεροσκάφη τύπου F-35 και 12 μαχητικά ελικόπτερα, καθώς και 27 αμφίβια οχήματα και 29 τεθωρακισμένα.
