Για το Μουσείο Ιστορίας της Εκπαίδευσης στη Χίο
Βρέθηκα το καλοκαίρι για λίγες μέρες στη Χίο για τα γυρίσματα ενός ντοκιμαντέρ που αφορά στην ιστορία της εκπαίδευσης. Στο πλαίσιο των γυρισμάτων επισκεφθήκαμε και το Μουσείο Ιστορίας της Εκπαίδευσης που φιλοξενείται στο Βούρειο Δημοτικό Σχολείο Λιβαδίων, ένα από τα παλιότερα εκπαιδευτικά ιδρύματα του νησιού, με έτος ίδρυσης το 1892.
Ιδρυτής του Μουσείου είναι ο δάσκαλος Λουκάς Αμπελιώτης, που με μεγάλο μόχθο, γνώση και μεράκι κατάφερε να συγκεντρώσει σημαντικά εκθέματα, που δεν είναι απλώς τοποθετημένα για να εντυπωσιάζουν τον επισκέπτη, αλλά ακολουθούν μια λογική σύγχρονου μουσείου, που μας βοηθά να κατανοήσουμε καλύτερα την ιστορία της εκπαίδευσης.
Η συλλογή του υλικού ξεκίνησε το 1995-96 μέσω ενός προγράμματος περιβαλλοντικής εκπαίδευσης και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Ωστόσο, χρειάστηκε να περάσει από τα «σαράντα κύματα» για να φτάσουμε μόλις το 2009 στα εγκαίνια του Μουσείου. Πολλοί πολίτες συμπαραστάθηκαν, αλλά οι αρμόδιοι φορείς θα έλεγα πως μάλλον στάθηκαν αδιάφοροι έως εχθρικοί.
Ακόμη και σήμερα και παρά την αμέριστη συμπαράσταση της Διευθύντριας του Σχολείου Σοφίας Καλογεράκη, η οποία μέχρι την περασμένη χρονιά ήταν υπεύθυνη του Μουσείου, πολλά είναι τα προβλήματα σε ό,τι αφορά στη λειτουργία του. Συνεχή προσκόμματα, απουσία στήριξης μέσω προσωπικού, αδυναμία να παραμένει ανοικτό σε καθημερινή βάση ώστε να μπορούν να το επισκέπτονται μεμονωμένοι επισκέπτες αλλά και σχολεία εντός και εκτός του νησιού. Κι αυτό παρ’ ό,τι –χάρη κυρίως σε δωρητές– ο χώρος είναι άψογα αναπαλαιωμένος και υπάρχουν χώροι για την υλοποίηση εκπαιδευτικών προγραμμάτων.
Μιλώντας με τον κύριο Αμπελιώτη και την κυρία Καλογεράκη, ένιωθα πως είχαν εκείνη τη λάμψη των παλιών δασκάλων που αφύπνιζαν τα παιδιά και δεν το έβαζαν κάτω απέναντι στις δυσκολίες. Με χαρά και περηφάνεια μας ξενάγησαν στους χώρους του Μουσείου, έχοντας κάτι να αφηγηθούν για το κάθε αντικείμενο: Από το αναγνωστήριο με πινακίδες γραμμάτων για την αλληλοδιδακτική μέθοδο, μέχρι τα θρανία του 18ου αιώνα κι από τα σκεύη συσσιτίου μέχρι το αριθμητήριο, όλα έχουν την ιστορία τους που μας χαρίζει ένα μοναδικό ταξίδι στον χρόνο.
Γράφω εδώ με την ελπίδα, τουλάχιστον να μην οδηγηθεί από κάποιους στυγνούς γραφειοκράτες ένα τέτοιο Μουσείο στο κλείσιμο, κάτι που δυστυχώς έχει συμβεί σε άλλες περιπτώσεις. Οι φωτισμένοι δάσκαλοι αντιμετωπίζονται συχνά εχθρικά από προϊσταμένους – ακόμη και από συναδέλφους. Όμως για τα παιδιά είναι πολύτιμο δώρο…
Όσοι από εσάς βρεθείτε στη Χίο αξίζει να κάνετε μια επίσκεψη στο Μουσείο του Βούρειου Δημοτικού.
(Εδώ ένα μικρό δείγμα: https://www.slideshare.net/manostsagkatos/ss-45227935 )
Με τον Αλεχάντρο Ντίαζ στη Ρεματιά!
Μια βραδιά γεμάτη αυθεντική λατινοαμερικάνικη μουσική και μάλιστα με ελεύθερη είσοδο, θα απολαύσουν όσοι βρεθούν στο Θέατρο της Ρεματιάς στο Χαλάνδρι, την ερχόμενη Παρασκευή, 7 Σεπτεμβρίου στις 8.30 μμ.
Ο Χιλιανός μουσικός Αλεχάντρο Ντίαζ, που είναι η «ψυχή» αυτού του εγχειρήματος, δεν διάλεξε τυχαία τη συγκεκριμένη ημερομηνία. Όπως έχει κάνει πολλές φορές στο παρελθόν, θα μας θυμίσει την επέτειο του πραξικοπήματος στη Χιλή στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973. Άλλωστε, ο ίδιος και η οικογένειά του αναγκάστηκαν λόγω της δικτατορίας του Πινοσέτ να πάρουν τον δρόμο της εξορίας…
Στη ρεματιά θα βρεθούν συνολικά 14 μουσικοί από Περού, Βολιβία, Αργεντινή, Κούβα, Μεξικό, Χιλή και Ελλάδα, για να παίξουν και να τραγουδήσουν επαναστατικά και παραδοσιακά τραγούδια της Λατινικής Αμερικής, συνθέσεις του Αλεχάντρο Ντίαζ, ενώ θα υπάρξει και μια μικρή αναφορά σε ελληνικά μουσικά στοιχεία.
Θα ερμηνευτούν συνθέσεις των Victor Jara, Violeta Para, Quilapayun, Inti Illimani, Atahualpa Yupanqui, Daniel Viglietti, Patricio Manns, Alejandro Diaz καθώς και τραγούδια του Ισπανικού εμφυλίου.
Θα ακουστούν παραδοσιακά όργανα (έγχορδα, πνευστά, κρουστά) απ’ την περιοχή των Άνδεων και της Καραϊβικής, καθώς και σύγχρονα όργανα όπως τενόρο άλτο και σοπράνο σαξόφωνο, φλάουτο τραβέρσο, πιάνο, βιολί, κοντραμπάσο και ακορντεόν.
