Ξαναγύρισα!
Φεβρουάριο του 2018 έκανε πρεμιέρα στις κινηματογραφικές αίθουσες το Ξαναγύρισα (Sono Tornato) του Λούκα Μινιέρο. Η υπόθεση της ταινίας είναι ότι ο Μουσολίνι επιστρέφει, πέφτοντας κυριολεκτικά από τον ουρανό, στη σύγχρονη Ιταλία. Τον ανακαλύπτει ένας δημοσιογράφος που τον θεωρεί γραφικό νοσταλγό του παρελθόντος, σωσία του Μπενίτο Μουσολίνι.
Θα γυρίσει μαζί του τη χώρα και κάποια στιγμή θα καταφέρει να πείσει το κανάλι με το οποίο συνεργάζεται να δώσει εκπομπή στον «σωσία». Η εκπομπή παρά τα όσα μη πολιτικά ορθά εκστομίζει ο νέος παρουσιαστής σαρώνει την τηλεθέαση. Μέχρι που κάποιες ίντριγκες μέσα στον τηλεοπτικό σταθμό θα οδηγήσουν στην αποκάλυψη της άγριας δολοφονίας ενός σκύλου…
Μέχρι αυτό το σημείο η ταινία, παρά τα ευρήματά της όχι μόνο είναι μετριότατη, αλλά μοιάζει να εξωραΐζει το πρόσωπο του Φασισμού.
Στα τελευταία λεπτά ο σκηνοθέτης όμως κερδίζει τελικά το στοίχημα και οδηγεί εμάς, τους μέχρι εκείνη την ώρα ανυποψίαστους θεατές, σε ζοφερά συμπεράσματα.
Ενώ όλα δείχνουν πως ο Μουσολίνι χάνει το παιχνίδι κι είναι έτοιμος να εξαφανιστεί, τα Μέσα Ενημέρωσης του δίνουν τη νέα ευκαιρία.
Σε μια εκπομπή τύπου μεταξύ «Τατιάνας Στεφανίδου» και «Έχεις γράμμα», ο δασκαλεμένος Μουσολίνι συγκινεί το κοινό παριστάνοντας πως ζητά συγγνώμη από την κυρία που είχε τον σκύλο. Του τα συγχωρούν όλα. Και αρχίζουν να αποδέχονται γενικά τις ιδέες του.
Σε έναν «γύρο του θριάμβου» με ένα αυτοκίνητο εποχής, τον επευφημούν, τον θαυμάζουν, αρχίζουν να σηκώνουν το χέρι στον φασιστικό χαιρετισμό…
Συγκλονιστική σκηνή της ταινίας, όταν μια ηλικιωμένη γυναίκα που πάσχει από αλτσχάιμερ, με μια ξαφνική διαύγεια τον κοιτάζει στα μάτια και λέει «Είναι ο πραγματικός Μουσολίνι. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το βλέμμα του». Η γυναίκα ήταν η μόνη επιζήσασα σε μια εκτέλεση Εβραίων που είχε παρακολουθήσει εκείνος…
Γράφω αυτές τις γραμμές διακρίνοντας μια ελαφρότητα κι έναν εφησυχασμό από το γεγονός ότι η «Χρυσή Αυγή» είναι πια εκτός Βουλής και φαίνεται να έχει κάπως λουφάξει. Λες και οι Βορίδης, Πλεύρης, Γεωργιάδης και οι γύρω τους πρεσβεύουν κάτι διαφορετικό.
Λες κι είναι αστείο που ένας Βελόπουλος που πουλάει οδοντόκρεμες ευλογημένες από μοναχούς στο Άγιο Όρος βρίσκεται με την παρέα του στα βουλευτικά έδρανα.
Ένα είδος χιούμορ, το οποίο πρέσβευε κάποτε ο Θέμος Αναστασιάδης κι είχε βρει φιλόξενο χώρο στην Ελευθεροτυπία βρίσκεται στην αρχή της ρίζας του κακού. Της σταδιακής αποδοχής των πιο ακραίων θέσεων.
Ένα δηλητήριο σαν το αρσενικό που σου το προσθέτουν σιγά-σιγά σε δόσεις… Ούτε που το καταλαβαίνεις ότι έχεις πεθάνει.
Γελούσαμε με τις πίτσες του Λεβέντη και τα παραληρήματα του Γεωργιάδη και να που τους είδαμε να γίνονται ρυθμιστές της ζωής του τόπου.
Ακόμη και σήμερα μοιάζει να μην έχουμε καταλάβει τι έχει γίνει.
Βλέπουμε τον Μουσολίνι που έχει επιστρέψει κι είμαστε τόσο τυφλοί που δεν τον αναγνωρίζουμε…
Μέρα των Ερωτευμένων με Μυριβήλη
Αντί για σοκολατάκια και λουλούδια, νομίζω πως το πιο ωραίο δώρο που μπορείτε να κάνετε στο ταίρι σας είναι να πάτε ως την Κηφισιά, στο βιβλιοπωλείο Σπόρος (Δροσίνη 7, Κηφισιά) όπου στις 14 Φεβρουαρίου στις 7 το απόγευμα θα πραγματοποιηθεί μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση για το πεζογραφικό και ποιητικό έργο του Στράτη Μυριβήλη με αφορμή την έκδοση της ποιητικής συλλογής «Μικρές φωτιές» και της συλλογής διηγημάτων «Στη χώρα των αγαλμάτων».
Η εγγονή του Στράτη Μυριβήλη, Χριστίνα Αγγελοπούλου, θα μας τιμήσει με την παρουσία της και θα μας αποκαλύψει άγνωστες πτυχές του Μυριβήλη, ως ανθρώπου και συγγραφέα.
Με την Χριστίνα Αγγελοπούλου Μυριβήλη θα συνομιλήσουν ο επιμελητής των εκδόσεων Παντελής Μπουκάλας, ποιητής, αρθρογράφος, συγγραφέας, μεταφραστής και δημοσιογράφος και ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, σκηνοθέτης, ηθοποιός, στον οποίο οφείλουμε την εξαιρετική αυτούσια θεατρική μεταφορά των διηγημάτων του Στράτη Μυριβήλη.
