του Ηρόστρατου
Οι Αιρετικοί και η Ευρώπη της υποκρισίας
Αν τουλάχιστον, μέσα στους ανθρώπους
αυτούς, ένας επέθαινε από αηδία…
Σιωπηλοί, θλιμμένοι, με σεμνούς τρόπους,
θα διασκεδάζαμε όλοι στην κηδεία.
Κώστας Καρυωτάκης, Πρέβεζα
Ο Λεονάρδο Παδούρα, ο Κουβανός συγγραφέας είναι για ακόμη μια φορά συγκλονιστικός στους Αιρετικούς του (εκδόσεις Καστανιώτη), ένα μυθιστόρημα που μας ταξιδεύει μέσα στους αιώνες και αγκαλιάζει κάθε είδος «διαφορετικότητας». Στην αρχή του μύθου είναι ένας χαμένος πίνακας του Ρέμπραντ και η ιστορία του πλοίου «Σεντ Λούις», του γνωστού και ως «πλοίου των καταραμένων» που το 1939 έφτασε στο λιμάνι της Αβάνας μεταφέροντας περισσότερους από εννιακόσιους Εβραίους με την απατηλή –όπως αποδείχθηκε– υπόσχεση πως θα τους προσφερόταν άσυλο. Αφού το πλοίο έμεινε εκεί για μέρες, χωρίς αποτέλεσμα, απέπλευσε για τις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου και πάλι δεν έγινε δεκτό. Το πλοίο επέστρεψε τελικά στη Γερμανία μετά την άρνηση πολλών χωρών να δεχθούν τους επιβάτες του. Οι περισσότεροι έμελλε να χαθούν στη συνέχεια στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης…
Θυμήθηκα άλλα παλιότερα βιβλία με τις περιπλανήσεις των Εβραίων, αλλά και των αντιτιθέμενων στο ναζιστικό καθεστώς στην Ευρώπη τις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τα εμπόδια στα σύνορα. Η εκμετάλλευση των προσφύγων. Ο φόβος. Ο θάνατος…
Η ιστορία τώρα δεν επαναλαμβάνεται ως φάρσα, αλλά ως νέα τραγωδία. Κάτω από τα απαθή, γεμάτα υποκρισία βλέμματα της… πολιτισμένης Ευρώπης. Μιας Ευρώπης που έχει στηρίξει τον πόλεμο και την καταστροφή σε Ασία και Αφρική, αλλά αρνείται να πληρώσει τις συνέπειες. Λες και οι πρόσφυγες δεν είναι και δικά της θύματα. Και δίπλα στους ηγέτες οι δουλέμποροι που εκμεταλλεύονται με κάθε τρόπο τους απελπισμένους ανθρώπους.
Διαβάστε το βιβλίο του Παδούρα και μπείτε στις σκοτεινές σελίδες της ευρωπαϊκής ιστορίας. Κάθε εποχή κατασκευάζει τους εχθρούς και τα θύματά της. Και μετά κλαίει με κροκοδείλια δάκρυα πάνω από τους τάφους που η ίδια άνοιξε…
Σε αυτό το μυθιστόρημα που προσφέρεται για πολλές αναγνώσεις, υπάρχει και η ανελέητη κριτική των όσων έχει δημιουργήσει και η ίδια η Κουβανέζικη Επανάσταση. Με τους δικούς της «αιρετικούς». Ωστόσο, είναι μια κριτική που δεν περνά στην αντίπερα όχθη. Κι αυτό έχει σήμερα τη σημασία του.
Βλέπω τον φράχτη που χτίζουν φυλακισμένοι στην Ουγγαρία για να μην περάσουν μέσα οι «ξένοι». Όμως ο φράχτης που χτίζεις για τους απ’ έξω, φυλακίζει κι εσένα μέσα.
… Και τι ειρωνεία της Ιστορίας, η Γερμανία να κλείνει –επί της ουσίας– τα σύνορα με την Αυστρία… Και πόσο έξω από τα όρια είναι η χρήση του Μπούχενβαλντ (!) για τη… φιλοξενία των προσφύγων. Το στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου υπολογίζεται ότι εξοντώθηκαν 56.000 άνθρωποι. Όπου έζησαν τον εφιάλτη χιλιάδες κρατούμενοι κι ανάμεσά τους ο Χόρχε Σέμπρουν, ο Ίμρε Κέρτες, ο Ελί Βιζέλ, ο Λεόν Μπλουμ κ.ά.
Το «Βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη»
Μετά από όλα αυτά αναρωτιέμαι τι να έγιναν αυτοί οι λαλίστατοι που… έμεναν Ευρώπη; Ρωτάω για να μαθαίνω κι εγώ…
Και δεν μπορώ παρά να σταθώ σε μια στάση που τιμά τον πολιτικό πολιτισμό: Την άρνηση του Μητροπολιτικού Κοινωνικού Ιατρείου Ελληνικού να παραλάβει το Βραβείο Ευρωπαίου Πολίτη για το 2015 – και κυρίως το κείμενο που δόθηκε στη δημοσιότητα εξηγώντας τις αιτίες αυτής της άρνησης. Αξίζει να το αναζητήσετε και να το διαβάσετε ολόκληρο. Εδώ, μεταφέρω ένα μικρό απόσπασμα:
«… Θα ήταν υποκριτικό εμείς να παραλάβουμε ένα βραβείο όταν αυτή η Ευρώπη κλείνει τα μάτια στα υποσιτισμένα βρέφη, στους νεκρούς καρκινοπαθείς ασθενείς, στα γεμάτα απελπισία βλέμματα των ασθενών που υποφέρουν, των μανάδων που μας εξιστορούν ιστορίες τρομακτικής εγκατάλειψης αφού καλούνται να ζήσουν τις οικογένειές τους χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, νερό και ελάχιστη τροφή για άλλη μια χρονιά. Τα λόγια του εκπροσώπου μας γιατρού Γιώργου Βήχα ήταν ξεκάθαρα “Οι χιλιάδες ανασφάλιστοι νεκροί και ασθενείς που στέκονται ανάμεσά μας, μας κοιτούν στα μάτια και δε μας επιτρέπουν να δεχτούμε αυτό το βραβείο”…
»… Δεν γυρνάμε την πλάτη μας στην Ευρώπη ούτε στους ευρωπαϊκούς λαούς που στέκονται εντυπωσιακά αλληλέγγυοι! Είμαστε υποχρεωμένοι να γυρίσουμε την πλάτη μας στους πολιτικούς και στους θεσμούς, όπως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που εδώ και πολύ καιρό αντιμετωπίζουν την ανθρώπινη ζωή ως λογιστικά νούμερα. Αντιμετώπιση που εδώ και 5 χρόνια εξελίσσεται σε ντροπή για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό…».
Θρησκεία… πρώτη φορά Αριστερά!
Αν προσπαθήσετε να απαλλάξετε το παιδί σας από το μάθημα των Θρησκευτικών θα διαπιστώσετε ότι όχι μόνο δεν απλουστεύθηκαν οι διαδικασίες που είχαν καταγγελθεί όταν τις εφάρμοσε ο περίφημος Αρβανιτόπουλος, αλλά τα πράγματα έχουν χειροτερέψει επί Αριστερής Διακυβερνήσεως. Η σχετική εγκύκλιος είναι τρομοκρατική για τους γονείς και θυμίζει δήλωση κοινωνικών φρονημάτων. Οι γονείς υποχρεώνονται να δηλώσουν ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα ενώ στο κείμενο υφέρπει η απειλή σχετικά με το τι θα περιλαμβάνει το μηχανογραφικό δελτίο στο πεδίο «θρήσκευμα» (αλήθεια, δεν ήξερα ότι πρέπει να δηλώνεις σε τι θεό πιστεύεις για να δώσεις εξετάσεις για το Πανεπιστήμιο).
Θα επανέλθω μετά τις εκλογές. Τρέχω τώρα να προλάβω τα στενότατα περιθώρια μιας εβδομάδας για να καταθέσω τη σχετική δήλωση. Ευρώπη λοιπόν με ολίγη από βολικό ορθόδοξο θρησκευτικό σκοταδισμό…
