του Ηρόστρατου
Ο Αλέκος, ο Κυριάκος, ο Μούζιλ και ο Αμίρ
«…Η “βλακεία εν δράσει” – αυτό είναι η ωμότητα…»
Ρόμπερτ Μούζιλ, Περί βλακείας
«Δυστυχώς, η εικόνα την οποία είδα σήμερα στη Μόρια από πάνω, διότι δεν μπήκα στον χώρο – και δεν μπήκα στον χώρο, διότι για να μπω έπρεπε να συνοδεύομαι με δύο διμοιρίες αστυνομικών – και προφανώς και δεν επιβάρυνα την αστυνομία με μια τέτοια κίνηση – αλλά η εικόνα που είδα, δυστυχώς, είναι μια εικόνα αποκαρδιωτική»
Κυριάκος Μητσοτάκης
«Όπως έχετε παρατηρήσει, δεν βλέπετε πια άνθρωπο, άνδρα ή γυναίκα ή παιδί, να ψάχνει μέσα στα σκουπίδια για το φαγητό του»
Αλέκος Φλαμπουράρης
Διαβάζοντας τις δηλώσεις των δυο πολιτικών ανδρών, ομολογώ πως η πρώτη μου αντίδραση ήταν καθαρή οργή. Η δεύτερη ήταν να αρχίσω να σχολιάζω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το σκέφτηκα για λίγο. Όχι. Δεν θέλησα να εκτονωθώ ανέξοδα.
Ο μεγαλωμένος σε ένα θερμοκήπιο παραγωγής πολιτικών προσώπων, στο play room της εξουσίας, Κυριάκος Μητσοτάκης προσπαθεί ματαίως να πλησιάσει τον «λαό». Σταυροκοπιέται στις εκκλησίες, μπαίνει στα μπακάλικα, κάνει χειραψίες με μανάβηδες. Κι ύστερα χαϊδεύει τα πιο άθλια και ταπεινά μας ένστικτα. Αγκαλιάζει τους φόβους. Υπηρετεί τα στερεότυπα:
Ήθελε λέει δυο διμοιρίες ΜΑΤ για να μπει στο στρατόπεδο, στη Μόρια.
Γιατί άραγε; Είναι επικίνδυνοι και δολοφόνοι οι πρόσφυγες; Είναι μιάσματα που δεν θα έπρεπε να ακουμπήσουν τον αμόλυντο και άχραντο Κυριάκο;
Μήπως τυχόν δεν τον ευγνωμονούν για την προσεγμένα ρατσιστική και ξενοφοβική ρητορική του;
Είτε το ξέρει, είτε όχι – και δε νομίζω πως κάνει οτιδήποτε μέσα στο 24ωρο που να μην είναι πρόταση του επικοινωνιακού του επιτελείου – με τη στάση και τις δηλώσεις του γίνεται νεροκουβαλητής των πιο ακραίων αντιδράσεων. Γίνεται συμπαραστάτης των γονιών που δεν στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο για να μη συγχρωτιστούν με τα προσφυγάκια. Κλείνει το μάτι στη Χρυσή Αυγή και κυρίως στο κρίσιμο για την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του μέλλοντος ακροδεξιό κοινό της…
Στον αντίποδα, ο «αριστερός» Αλέκος Φλαμπουράρης (τα εισαγωγικά στη λέξη αριστερός δεν τα βάζω εγώ, τα βάζει ο ίδιος με τη στάση του), πάσχει φαίνεται από μια ιδιότυπη τυφλότητα. Από μια τυφλότητα που φαίνεται είναι ίδιον της εξουσίας. Δεν βλέπει πια ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Που να τους δει; Στο κτίριο της Βουλής; Στα υπουργικά γραφεία; Στο υπηρεσιακό αυτοκίνητο με το οποίο –προφανώς– κυκλοφορεί;
Οργίζομαι… Έχω διαβάσει τις δηλώσεις του και την ίδια μέρα –ή κάποια επόμενη– στην Αγία Παρασκευή που μένω, και δεν χαρακτηρίζεται ως φτωχογειτονιά, μια οικογένεια με μικρά παιδιά ψάχνει στα σκουπίδια… Σε έναν άλλο κάδο είναι κρεμασμένη μια σακούλα με «καθαρό φαγητό».
Στο κέντρο της πόλης, επί της οδού Σταδίου –είναι κοντά στη Βουλή, νομίζω ο κύριος Φλαμπουράρης μπορεί να πάει χωρίς να λαχανιάσει– βλέπω έναν άστεγο. Πάνω σε ένα χαρτόκουτο, δίπλα στα βρώμικα σκεπάσματα έχει βάλει ένα βάζο. Έχει στολίσει την ταπεινή του άκρη με δυο λουλούδια.
Πηγαίνω σε μια εκδήλωση για το βιβλίο της Άννας Κοντολέων Πρίγκιπας σημαίνει Αμίρ. Ένα βιβλίο που ποτέ δεν θα καταλάβουν τι λέει, ο Κυριάκος και ο Αλέκος. Για ένα από αυτά τα «ασυνόδευτα παιδιά» που προσπαθεί να επιβιώσει με τη συντροφιά ενός αδέσποτου σκύλου. Που τρώει ό,τι βρει.
Είναι άραγε «πρόσφυγας» ή «οικονομικός μετανάστης» – που τόσο διακαώς θέλει να τους ξεχωρίσει ο Κυριάκος; Μήπως δεν υπάρχει καν αφού δεν τον βλέπει ο κύριος Φλαμπουράρης; Μήπως θα χρειαζόταν δυο διμοιρίες των ΜΑΤ για να τον πλησιάσει ο χαϊδεμένος της SIEMENS;
Οι δυο αυτές διαφορετικές δηλώσεις αποκαλύπτουν με τον πιο δραματικό τρόπο τα συγκοινωνούντα δοχεία της εξουσίας.
Άνθρωποι που ζουν σε άλλη χώρα από αυτή που ζούμε εμείς οι υπόλοιποι.
Άνθρωποι που με ευθύνη όλων μας έφθασαν να μας… εκπροσωπούν.
«….η μυρωδιά του αίματος προκαλεί την ηδονή του κυνηγιού και τους παρασύρει σε μια ερημιά όπου η αναλγησία “το παρατραβάει” μόνο και μόνο επειδή δεν συναντά πουθενά όριο…», γράφει ο Μούζιλ στο Περί Βλακείας (εκδόσεις Μίνωας) Σημειώνω πως το κείμενο αυτό είναι από διάλεξη στον Αυστριακό Σύλλογο Εργασίας που εκφωνήθηκε στη Βιέννη τον Μάρτιο του 1937.
Ξέρουμε τι συνέβη τελικά όταν τα όρια αυτά δεν τέθηκαν.
Ας το σκεφτούμε…
Κόκκινη κλωστή δεμένη
Παράσταση αφήγησης παραμυθιών
Επειδή είχα την τύχη να την απολαύσω σε αφηγήσεις παραμυθιού το καλοκαίρι στη Χίο, θα σας πρότεινα να μη τη χάσετε: Την Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017, στις 12:00, η αφηγήτρια Νάγια Οικονομοπούλου και ο μουσικός Τάσος Αποστόλου, σας περιμένουν στον Χώρο Τέχνης «Ιδιόμελο», για να ξετυλίξουν το μαγικό τους κουβάρι και να πλέξουν παραμύθια για παιδιά και για όσους αισθάνονται παιδιά!
Χώρος Τέχνης «Ιδιόμελο»
Ελευθερίου Βενιζέλου 17 και Βασιλέως Κωνσταντίνου, Μαρούσι (κοντά στον ΗΣΑΠ)
Πληροφορίες- κρατήσεις: 210 6817042, 210 8050869
