του Ηρόστρατου
Πολιτισμός και «αθλητισμός»
«…Με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων, η Παγκόσμια Ημέρα Μνημείων, που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 18 Απριλίου, είναι φέτος αφιερωμένη στην αθλητική κληρονομιά.
Σκοπός να αναδείξουν τον ρόλο του αθλητισμού στη βελτίωση των συνθηκών της ανθρώπινης ζωής… αλλά και ευαισθητοποιώντας την κοινή γνώμη σχετικά με τις αξίες και τον ρόλο που διαδραματίζουν στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας των κοινωνιών…». (Οι εφημερίδες)
Διαβάζω και τρίβω τα μάτια μου. Σε μια χώρα που πληρώνει πολύ ακριβά τη «μεγάλη Ιδέα» των Ολυμπιακών Αγώνων, αυτής της μεγάλης γιορτής των πολυεθνικών επιχειρήσεων και το ντόπινγκ, το να αφιερώνεται η Παγκόσμια Μέρα των Μουσείων σε αυτούς ακριβώς τους αγώνες είναι μάλλον κωμικοτραγική.
Πράγματι, ο σημερινός αθλητισμός συμβάλλει τα μέγιστα στη «βελτίωση των συνθηκών της ανθρώπινης ζωής». Γι’ αυτό και άνθρωποι του πνεύματος όπως οι κύριοι Μελισσανίδης, Μαρινάκης, Σαββίδης και Αλαφούζος δίνουν τα πάντα για την αθλητική ιδέα.
Οι περίφημοι «Αθάνατοι» της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής και όσοι εμπλέκονται στη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων εμφορούνται από αγνές αθλητικές ιδέες, έτσι λογικό τα μουσεία μας να ασχολούνται με το ζήτημα.
Αναρωτιέμαι ποιοι εγκέφαλοι του υπουργείου επέλεξαν να αφιερωθεί η μέρα σε αυτόν τον αθλητισμό. Και μάλιστα όταν γίνεται ο χαμός των αντιδράσεων για την επιλογή της Βραζιλίας. Κάθε χώρα που διοργανώνει αυτή τη φιέστα βυθίζεται μετά σε κρίση.
Προσωπικά συμφωνώ απολύτως με τον Μάνο Χατζιδάκι που έλεγε πως οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες έχουν τόση σχέση με αυτούς που γίνονταν στην αρχαία Ελλάδα, όση η Ελβετία με τη Νέα Ελβετία…
Θα υπήρχαν πολλά άλλα ζητήματα για να επικεντρώσουν τα σύγχρονα ελληνικά μουσεία, που διάσπαρτα σε όλη τη χώρα προσφέρουν πραγματικά στο πολιτισμό, συχνά χωρίς καμία ουσιαστική στήριξη από το υπουργείο Πολιτισμού.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες και ο αθλητισμός όπως είναι σήμερα, όχι μόνο δεν συνάδουν με τον Πολιτισμό, αλλά τον αντιστρατεύονται. Τερατώδη ποσά κινούνται στον χώρο του αθλητισμού. Πόροι και κονδύλια, που αν ένα ελάχιστο μέρος τους δινόταν για τον Πολιτισμό, θα μπορούσαμε να έχουμε ένα εντελώς διαφορετικό επίπεδο.
Αν έχετε ένα μουσείο, ένα θίασο, μια ομάδα κινηματογραφική, έναν σύλλογο και ζητήσετε χρήματα, θα λάβετε -αν λάβετε- ψίχουλα. Αν, αντιθέτως, έχετε μια ποδοσφαιρική ομάδα, θα σας έχουν ήδη χαριστεί εκατομμύρια.
Αδυνατώ, λοιπόν, να κατανοήσω το σκεπτικό του υπουργείου Πολιτισμού. Μάλλον είμαι… περίεργος!
Μπαλτάς στο υπουργείο…
Όταν είχε υπουργοποιηθεί ο κ. Μπαλτάς στην πρώτη «κυβέρνηση της Αριστεράς», ομολογώ πως είχα χαρεί. Το είχα γράψει κιόλας. Να όμως που μέρα τη μέρα, μήνα το μήνα, καταλαβαίνω πως είχα πλάνη οικτρά. Διότι, όπως έλεγε ο Πιττακός ο Μυτιληναίος, «Αρχή άνδρα δείκνυσι». Και η αρχή έκανε τον σοφό… περίγελο. Δεν είχε καν την ευθιξία να παραιτηθεί μετά τα όσα έγιναν στην υπόθεση Φαμπρ.
Κλασικά για τις επιλογές μας φταίνε πάντα οι άλλοι: Πρώτα ο Βέλγος καλλιτέχνης, μετά ο επικεφαλής του γραφείου του: Ο κύριος Δούρος παραιτήθηκε κι αυτός. Μόνο ο υπουργός δεν έφταιγε για την επιλογή Φαμπρ. Αυτός απλώς… προήδρευε.
Θλιβερό! Για της επιτυχίες ζητάμε τα εύσημα. Για τις αποτυχίες ζητάμε παραιτήσεις. Των άλλων…
Κρίμα.
Τσίρκας-Σεφέρης: Μια φιλία που βράδυνε
Μέσα στον αχό των ημερών έρχονται κάποια βιβλία, χωρίς φανφάρες, χωρίς να κοσμούν τις βιτρίνες των μεγαλο-βιβλιοπωλείων, χωρίς να αναφέρουν ότι πρόκειται για τη νιοστή χιλιάδα. Βιβλία που λειτουργούν ως βάλσαμο. Όπως αυτό του Γιώργου Γεωργή, Η συνάντηση Στρατή Τσίρκα-Γιώργου Σεφέρη, μια φιλία που βράδυνε (Εκδ. Καστανιώτης). Τι γοητεία να βρίσκεσαι εκεί που γεννήθηκαν οι Ακυβέρνητες Πολιτείες. Τι παράξενο να διαβάζεις για πραγματική αυτοκριτική. Τι ενδιαφέρον να κοιτάς πέρα από τα αυτονόητα. Ο συγγραφέας μας παρουσιάζει μια ενδιαφέρουσα πτυχή της λογοτεχνικής μας ιστορίας.
