Υπάρχουν πολλά σοβαρά θέματα, πτωχευτικό, εργασιακά και άλλα, στα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί αντιπολίτευση άκυρη και άσφαιρη, διότι ή έκανε τα ίδια «στη βάρδιά του», ή θα έκανε εκ νέου τα ίδια, αν ερχόταν ξανά στα πράγματα – μνημονιακό κόμμα γαρ.
Έτσι η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται σε ήσσονος σημασίας θέματα, τα οποία προσπαθεί να αναβαθμίσει σε μείζονος, διά του πολακισμού. 
Ένα τέτοιο θέμα φαίνεται να είναι και η βόλτα του κ. Μητσοτάκη στα βουνά με το ποδηλατάκι του. Οι κραυγές και οι τσιρίδες του ΣΥΡΙΖΑ επ’ αυτού είναι εις μάτην, αν σκεφτεί κανείς το γιοτ που έκανε διακοπές ο Τσίπρας ή άλλα ανάλογα νεοπλουτιστικά-πτωχοπροδρομικά!
…………………………………………………
Όμως, παρά τους ΣΥΡΙΖαίικους ολολυγμούς της πλάκας, το θέμα της ποδηλατάδας είναι εξόχως σοβαρό.
Διότι δείχνει τη σχέση του κ. Μητσοτάκη με την πολιτική, τον λαό, την πατρίδα και τον πολιτισμό, μάλιστα εκείνον που παράγει η Ιστορία.
Δείχνει ότι ο κ. Μητσοτάκης είναι ένας «πολιτικός γόνος»-άγονος. Διότι, παρ’ ότι πολιτικός γόνος, αντιλαμβάνεται την πολιτική ως αδαής και άχαρος χομπίστας. Δεν μπορεί καν να επιδείξει (έστω) τη δύναμη του παραδείγματος.
Σε καιρούς χαλεπούς που ταλανίζουν τη χώρα, ένας επιφανής εκπρόσωπος του συστήματος (και των πολιτικών παρατάξεων) που βύθισαν τη χώρα στα βάσανα, επιδεικνύει αναλγησία κακομαθημένου πλουσιόπαιδου και την αντίστοιχη ανοησία.
Άμουσος του πολιτισμού που παράγει η Ιστορία μας, δεν γνωρίζει ή παραβλέπει ότι ο Αλέξανδρος δεν ήπιε στην έρημο το νερό που του βρήκαν, διότι δεν έφτανε για να πιουν όλοι οι στρατιώτες του.
Το ατόπημα Μητσοτάκη και η ανικανότητα του ΣΥΡΙΖΑ να το αναδείξει προς όφελος του λαού και όχι του καρκατσουλιού, δείχνει για μιαν ακόμα φορά το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε. Εξ όνυχος τον λέοντα, και καταλαβαίνουμε πάλι, ότι τίποτα δεν αλλάζει, ότι στην ίδια μακρά απανδόκευτη για τον λαό οδό οδεύουμε αιχμάλωτοι…
Συνήθως, όταν αλλάζει η χρονιά, όλοι, ή έστω οι περισσότεροι, ευχόμαστε, και κατά βάθος ελπίζουμε, σε μια νέα αρχή, ότι «θα παν’ στην ευχή τα παλιά» (που τραγουδούσε και ο βάρδος), ότι παν τι το βάσκανο θα χαθεί μαζί με τους Καλικαντζάρους.
Στα δέκα χρόνια της κρίσης τις ευχές και τις ελπίδες των ανθρώπων τις έφαγαν οι Άρπυιες. Και το ίδιο αναμένεται ότι θα συμβαίνει στο εγγύς μέλλον.
Όλοι ξέρουμε ποιες είναι αυτές οι Άρπυιες, όμως αδύναμοι, κουρασμένοι και απογοητευμένοι δεν βγαίνουμε παγανιά να τις ξεπουπουλιάσουμε, αλλά κλεισμένοι στα σπίτια μας την ψευτοβγάζουμε, ελπίζοντας ότι όταν φανούν οι πραιτοριανοί, θα χτυπήσουν τη διπλανή πόρτα. Όλοι; – όχι! Υπάρχει πάντα το αλάτι, εκείνοι που συνωμοτούν με το μέλλον, παλεύοντας με το παρόν.
Λίγοι;
Ε, και!
Αυτοί είναι που γίνονται κάθε φορά πολλοί και αλλάζουν τη φορά της Ιστορίας…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
2•XII•2020
