Η μετά το εκκωφαντικό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος δραστηριότητα, ίσως διαταράξει και τις εύθραυστες ευρωπαϊκές ισορροπίες, ενεργοποιώντας ρήγματα και φυγόκεντρες τάσεις που ήδη απειλούν το γερμανικής εκδοχής οικοδόμημα.
Του Ρούντι Ρινάλντι
Η Ιταλία δεν είναι μόνο μια σεισμόπληκτη περιοχή και μια περιοχή που οι πλημμύρες έπληξαν ιδιαίτερα τους περασμένους μήνες. Eίναι μια μεγάλη χώρα που περνά έναν μεγάλο πολιτικό σεισμό που ίσως διαταράξει σε μεγάλο βαθμό κι όλες τις ευρωπαϊκές, έτσι κι αλλιώς, εύθραυστες ισορροπίες. Η ψεύτικη ψυχραιμία που δείχνουν οι ευρωκράτες δεν θα σταθεί για καιρό, γιατί ήδη έχουν τεθεί σε τροχιά, μετά το Brexit και το ΟΧΙ του ιταλικού λαού, έντονες φυγόκεντρες τάσεις που απειλούν ολόκληρο το οικοδόμημα και αυτό το γνωρίζουν καλά οι ιθύνοντες της ευρωπαϊκής εκδοχής της παγκοσμιοποίησης και θα αναγκαστούν να το δουν και οι Γερμανοί αφέντες.
Τα δύο αυτά γεγονότα που συνέβησαν μέσα στο 2016 σε απόσταση λίγων μηνών, αποτελούν την πιο ηχηρή ένδειξη πως ένας νέος κύκλος άνοιξε στην Ευρώπη και σε όλον τον κόσμο (όπως υποσημειώνει και η εκλογή του Τραμπ στις ΗΠΑ). Παρόλο που είναι διαφορετικές περιπτώσεις η κάθε μια, εντούτοις διαπερνώνται από μια κοινή συνισταμένη που είναι η δυσφορία, η οργή, η έκρηξη μιας λαϊκής πλειοψηφίας που δεν θέλει να πληρώνει τα σπασμένα των πολιτικών που ο ούλτρα-χρηματιστικός καπιταλισμός έχει θέσει εδώ και δεκαετίες (από το 1980) σε εφαρμογή, διαλύοντας χώρες και κοινωνίες. Τώρα το απόστημα σπάει, και στην καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος.
Στη μεν Αγγλία, τέθηκε ένα θέμα κυριαρχίας και μη αναγνώρισης του ηγεμονικού ρόλου της ευρωπαϊκής – γερμανικής γραφειοκρατίας, που συνδυάστηκε με την πεποίθηση πως «μπορούμε χωρίς αυτήν την ΕΕ», άρα Brexit. Στην Ιταλία τέθηκε ένα μικτό ζήτημα δημοκρατίας και λιτότητας και ο εκλεκτός των Βρυξελλών και του Ομπάμα, Ρέντσι έσπασε τα μούτρα του, χάνοντας το δημοψήφισμα που αλαζονικά ο ίδιος προκάλεσε με 40 μονάδες διαφορά. Έτσι, επί ευρωπαϊκού εδάφους, επιστρέφει η πολιτική, που παίρνει διαστάσεις τσουνάμι και εμπλέκει ετερόκλητες, αλλά ισχυρές, κοινωνικές πλειοψηφίες που ανατρέπουν και αμφισβητούν σχεδιασμούς και πολιτικές της ουλτρα-νεοφιλελεύθερης χρηματιστικής ολιγαρχίας / γραφειοκρατίας.
Οι ευρωκράτες υπερασπιστές της παγκοσμιοποίησης, νομίζουν πως μπορούν να αναχαιτίσουν το κύμα αυτό με την επιστράτευση του Φιγιόν στη Γαλλία και της Μέρκελ (για 4η θητεία) στη Γερμανία. Δεν βλέπουν ότι το «μηχάνημα» δεν αποδίδει, ούτε ανάπτυξη του 1% εξασφαλίζει και τα θέματα της δημοκρατίας, κυριαρχίας, λιτότητας, γίνονται κυρίαρχοι άξονες μεγάλων ρευμάτων που συγκεντρώνουν δύναμη και καταφέρνουν πλήγματα.
Η κρίση και οι διχασμοί της Ευρώπης είναι επί τάπητος, είναι στην ημερήσια διάταξη και δεν αναβάλλονται ως θέματα που ζητούν επίλυση. Η ουλτρα νεοφιλελεύθερη δομή / κέλυφος που μοντελοποιεί μια ολόκληρη ήπειρο κάτω από γερμανική ηγεμονία δεν έχει πλέον καμία ισχυρή συναίνεση, είναι δηλαδή γυμνή και αναδεικνύει ένα μεγάλο έλλειμμα δημοκρατίας που με τη σειρά του τείνει να γίνει κεντρικό διακύβευμα. Η μάχη για πραγματική δημοκρατία ανοίγει άλλες προοπτικές και για το κοινωνικό ζήτημα στην Ευρώπη.
Προς το παρόν, ο «ντουτσέτο» Ρέντσι ας πάει σπίτι του. Τον απέλυσε ο ιταλικός λαός!
