Έξι εβδομάδες πολέμου στην Γάζα, μια γενοκτονία εν εξελίξει, με τον ισραηλινό στρατό να διαπράττει καθημερινά εγκλήματα πολέμου, βομβαρδίζοντας ασταμάτητα και σκοτώνοντας χιλιάδες αμάχους, γυναίκες και παιδιά. Έξι εβδομάδες πολέμου και όλα δείχνουν πως η τρέχουσα σύγκρουση στη Μέση Ανατολή αποτελεί, περισσότερο από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια, τμήμα ενός διεθνοποιημένου πολέμου διαρκείας που εμπλέκει όλους τους μεγάλους γεωπολιτικούς παίκτες και διεξάγεται σε διαφορετικά επίκεντρα, με διαφορετικού χαρακτήρα και έντασης συγκρούσεις, με ασύμμετρα χτυπήματα και επίδικο τον συσχετισμό ισχύος στον νέο αναδυόμενο πολυκεντρικό κόσμο που φαίνεται να διαδέχεται τη δύση της δυτικής ηγεμονίας. Με θερμά επίκεντρα τη Μέση Ανατολή, την Ουκρανία, τον Καύκασο, με άλλα μέτωπα προς ώρας εν υπνώσει (Βαλκάνια, Β. Αφρική) και άλλα να συσσωρεύουν εκρηκτικές αντιθέσεις (βλέπε Νότια Σινική Θάλασσα), η νέα αυτή σύγκρουση πιέζει όλους τους κρατικούς (χώρες, στρατοί, συμμαχίες) και μη κρατικούς (παραστρατιωτικές ομάδες, κινήματα κ.ά.) δρώντες. Όλοι μετράνε τις εξελίξεις στα πολεμικά μέτωπα, τόσο για τη στάση τους στην εξωτερική πολιτική και διπλωματία όσο και για την προετοιμασία στο εσωτερικό μέτωπο, με τις κοινωνίες (πρώτα απ’ όλα στις χώρες που εμπλέκονται άμεσα ή έμμεσα αλλά σε δεύτερο χρόνο και στις υπόλοιπες) να καλούνται να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες (πολεμική οικονομία, ιδεολογικές και ψυχολογικές επιχειρήσεις, περιστολή δικαιωμάτων στο όνομα έκτακτων αναγκών, παραπληροφόρηση κ.ά.).
Παλαιστίνη: Γενοκτονία εν εξελίξει
Με επίκεντρο τα νοσοκομεία Αλ Σίφα και Αλ Κουντς συνεχίζονται οι προσπάθειες ελέγχου της Βόρειας Γάζας από τον στρατό του Ισραήλ. Εν μέσω μιας εκστρατείας προπαγάνδας, για δήθεν παρουσία μαχητών της Χαμάς σε αυτά ώστε να δικαιολογηθούν τα εγκλήματα πολέμου, το Ισραήλ κρατά αποκλεισμένους χωρίς νερό, καύσιμα και ιατροφαρμακευτικό υλικό, εκατοντάδες ασθενείς, νεογνά, γιατρούς, αλλά και αμάχους που έσπευσαν στα νοσοκομεία για να βρουν καταφύγιο. Την ίδια ώρα το Ισραήλ συνεχίζει να σφυροκοπά από αέρος, μην αφήνοντας κανένα διάδρομο διαφυγής. Στην πράξη έχουμε μια επιχείρηση γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, με δηλωμένο στόχο, όχι μόνο τον έλεγχο της Γάζας, αλλά την κάμψη του φρονήματος και την τρομοκράτηση συνολικά του παλαιστινιακού λαού. Αυτό εξυπηρετούν και οι επιθέσεις των σιωνιστών στη Δυτική Όχθη, με τον ισραηλινό στρατό, συνεπικουρούμενο από παραστρατιωτικές ομάδες και εποίκους, να πραγματοποιεί συνεχείς επιθέσεις σε κοινότητες Παλαιστινίων, καταστρέφοντας κτίρια και υποδομές, σκοτώνοντας δεκάδες και συλλαμβάνοντας χιλιάδες ανθρώπους. Είναι τέτοια η προκλητικότητα των σιωνιστών, που στο στόχαστρο τους μπαίνουν και χριστιανοί Παλαιστίνιοι (βλέπε επιθέσεις στον ναό του Αγίου Πορφυρίου στη Γάζα) αλλά και οι Αρμένιοι με εποίκους να βανδαλίζουν την αρμενική συνοικία της Ιερουσαλήμ, αποδεικνύοντας στην πράξη πως τα περί ισλαμικής τρομοκρατίας είναι απλά στάχτη στα μάτια της διεθνούς κοινότητας.
Η σύγκρουση στη Μέση Ανατολή αποτελεί τμήμα ενός διεθνοποιημένου πολέμου διαρκείας που εμπλέκει όλους τους μεγάλους γεωπολιτικούς παίκτες και διεξάγεται σε διαφορετικά επίκεντρα, με διαφορετικού χαρακτήρα και έντασης συγκρούσεις, με ασύμμετρα χτυπήματα και επίδικο τον συσχετισμό ισχύος στον νέο αναδυόμενο πολυκεντρικό κόσμο
Η Δύση, δια των ηγετών της, συνεχίζει επισήμως να στηρίζει το «δικαίωμα του Ισραήλ στην αυτοάμυνα» και ίσα που ψελλίζει μερικές κουβέντες για την ανθρωπιστική κρίση. Την ίδια στιγμή, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους σε όλο τον κόσμο δηλώνοντας την αλληλεγγύη τους στον παλαιστινιακό λαό. Η κοινή γνώμη αρχίζει να μεταστρέφεται και στη Δύση, μη ανεχόμενη την ιδεολογική τρομοκρατία που νομιμοποιεί εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας στο όνομα του πολέμου με τον «ισλαμοφασισμό» και ασκώντας αυξανόμενη πίεση στα σχέδια Ισραήλ και ΗΠΑ.
Σε δεύτερο πλάνο το ουκρανικό μέτωπο
Στην Ουκρανία το μέτωπο στις όχθες του Δνείπερου παραμένει παγωμένο. Από την μία,η ουκρανική αντεπίθεση, που ξεκίνησε το καλοκαίρι και σύμφωνα με το Κίεβο συνεχίζεται, δεν φαίνεται να έχει φέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα αφού οι ρώσικες δυνάμεις κρατάνε τις θέσεις τους. Από την άλλη, ούτε η ρώσικη στρατιωτική μηχανή φαίνεται προς ώρας ικανή να επεκτείνει τις περιοχές ελέγχου και κατοχής δυτικά του Δνείπερου, συνεχίζοντας σε μια τακτική φθοράς του εχθρού, σε μια μάχη σε βάθος χρόνου. Το ενδιαφέρον στρέφεται, στην ικανότητα ή μη της Δύσης να συνεχίζει να χρηματοδοτεί τον πόλεμο αυτό, μέσω της στρατιωτικής βοήθειας προς το Κίεβο, με δεδομένο το δεύτερο μέτωπο στη Μέση Ανατολή που αποσπά πέρα από την προσοχή της κοινής γνώμης και σημαντικά κονδύλια προς ενίσχυση των σχεδιασμών του σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ. Στις ΗΠΑ η κυβέρνηση Μπάιντεν συναντά εμπόδια, με το οικονομικό σχέδιο μαμούθ 106 δισ. για την ενίσχυση Ισραήλ, Ουκρανίας και Ταιβάν να γεννά έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις με την ρεπουμπλικανική πλειοψηφία στο Κονγκρέσο, ενώ αντίστοιχα και στην Ευρώπη η διατήρηση αυτού του μετώπου προκαλεί συχνά δυσφορία και αντιθέσεις μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε. Είναι αυτές οι αντιθέσεις στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο που φουντώνουν τα σενάρια για πιέσεις μερίδας των «συμμάχων» προς το καθεστώς του Κιέβου, να αποδεχθεί ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις και κάποια διαδικασία συνθηκολόγησης με την Μόσχα, με ή χωρίς Ζελένσκι.
Σε κάθε περίπτωση η ηγεσία της Ε.Ε., που από την αρχή του πολέμου έχει δαπανήσει 27 δισ. ευρώ, δηλώνει έτοιμη να συνεχίσει βάση σχεδίου την παροχή βοήθειας, με την Γερμανία να ανακοινώνει τον διπλασιασμό της δικής της συμμετοχής από 4 σε 8 δισ. ευρώ. Βέβαια, αυτά τα χρήματα, σε μεγάλο βαθμό επιστρέφουν στην ίδια τη Γερμανία και συγκεκριμένα στους κολοσσούς της γερμανικής στρατιωτικής βιομηχανίας, η οποία έχει βάλει στο φουλ τις μηχανές. Στην πράξη η Ε.Ε., μέσω Ουκρανίας, χρηματοδοτεί την πολεμική βιομηχανία και τον στόχο που έχει θέσει για αύξηση της παραγωγικής δυνατότητας της ΕΕ σε πυραύλους, οβίδες, στρατιωτικά οχήματα, όχι απλά για να καλύψει τις ανάγκες του ουκρανικού στρατού, αλλά και για να βάλει πλάτη στα σχέδια επανεξοπλισμού των χωρών της Ε.Ε. και βασικά της Γερμανίας.
Ο Καύκασος και η «λύση» της εθνοκάθαρσης
Στο μέτωπο του Καυκάσου –μετά το «κλείσιμο» της εκκρεμότητας τους Αρτσάχ, με την υπογραφή συμφωνίας σεβασμού των συνόρων, όπως αυτά διαμορφώθηκαν μετά τον πόλεμο του Αζερμπαϊτζάν εναντίον των Αρμενίων, με την εγγύηση της Τουρκίας, της Ρωσίας, του Ιράν και τις ευλογίες της Δύσης– το Αζερμπαϊτζάν εδραιώνει την παρουσία του στην περιοχή. Σε μια άδεια πόλη, στην άλλοτε πρωτεύουσα του Αρτσάχ, που από Στεπανακέρτ πλέον αναφέρεται με την αζέρικη ονομασία Χακέντι, παρέλασε πριν μερικές μέρες ο αζέρικος στρατός, παρουσία του προέδρου Αλίεφ, σφραγίζοντας ένα κύκλο δεκαετών συγκρούσεων, που ολοκληρώθηκε με την εθνοκάθαρση των Αρμενίων της περιοχής. Την ίδια στιγμή, η ευρύτερη περιοχή φαίνεται να διαθέτει κι άλλο εύφλεκτο υλικό, τόσο στην περιοχή του Ναχιτσεβάν στη Νότια Αρμενία όσο και στην Αμπχαζία και τη Γεωργία, αποτυπώνοντας σε μεγάλο βαθμό και την πορεία της πλανητικής αντιπαράθεσης Δύσης-Ρωσίας σε τοπικό επίπεδο.
