Στο πολιτικό προσκήνιο έχουμε μια κυβέρνηση που επιβλήθηκε από Μέρκελ και Σαρκοζί και την οποία μετά από ιλαροτραγικές διαδικασίες στηρίζουν (για πόσο ακόμα;) τρία κόμματα, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και ΛΑΟΣ.
Συζητείται πόσο μεταβατική θα είναι, πόση δουλειά έχει να βγάλει, πότε θα ολοκληρώσει τις εντολές που έχει, πόσο θα την «αντιπολιτεύονται» οι συμβαλλόμενοι, πότε και πώς θα επιθυμούσαν τις εκλογές κ.λπ.
Στο πλαίσιο αυτό μένει ανοιχτό το ζήτημα των εξελίξεων στο ΠΑΣΟΚ και πώς θα προχωρήσουν οι διαδικασίες διαδοχής σε ένα κόμμα που όλα δείχνουν ότι έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του.
Όλοι οι ειδικοί και «ειδικοί» συμφωνούν ότι η πολιτική κρίση μεγαλώνει, αντίστοιχα και το πολιτικό κενό. Η κοινωνία φαίνεται ότι κάθε μέρα που περνά γυρίζει όλο και περισσότερο την πλάτη της σε ένα σύστημα που καταρρέει, επιτίθεται και -κυρίως- αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο.
Η κατάρρευση, όπως γίνεται συνήθως, φέρνει στην επιφάνεια αλληλομαχαιρώματα και οξύνει ανταγωνισμούς ανάμεσα στη διαπλοκή και τους πυλώνες τού κλυδωνιζόμενου συστήματος.
Ξεχωριστή και άκρως χαρακτηριστική θέση στις εξελίξεις αυτές έχει ο «πόλεμος» του ΓΑΠ με το συγκρότημα Λαμπράκη. Ο Παπανδρέου στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ κατήγγειλε ότι πολεμήθηκε από τη διαπλοκή και συγκεκριμένα από τον ΔΟΛ, ο οποίος άλλαξε γραμμή έναντι της κυβέρνησης, επειδή δεν πήρε ένα δάνειο 10 εκατομμυρίων ευρώ.
Ο (γνωστός και μη εξαιρετέος) Στ. Ψυχάρης με μια εύγλωττη ανακοίνωση «καρφώνει» τον ΓΑΠ: «Ο υπό αποχώρηση πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παρακαλείται να δηλώσει κάτω από ποιες συνθήκες συναντηθήκαμε τελευταία φορά στο Μέγαρο Μαξίμου και γιατί ζητήθηκε να πάμε από την πίσω πόρτα του κτιρίου. Και, ακόμη, ποιος ζήτησε τι από τον άλλο!».
Η αντιπαράθεση είναι σφοδρή και μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις, αφού ο ΓΑΠ θέλει να παραμείνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μέχρι τον Ιούνιο και θέτει όρους για την αποχώρησή του, με τους δελφίνους και τα κυρίαρχα ΜΜΕ να τον απαξιώνουν συστηματικά, τροφοδοτώντας ακόμα περισσότερο την πολιτική κρίση.
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πολυεπίπεδης κρίσης, που οξύνεται σε ένα περιβάλλον έντονης και καλπάζουσας σήψης και αποκαλύψεων, είναι και η με όρους μαζικής πλέον καταστροφής κατάρρευση στα ΜΜΕ. Αυτή η αναταραχή μόνο τυχαία δεν είναι και θα συνοδεύσει την αναμόρφωση και την αναδιάρθρωση του πολιτικού τοπίου υπό την τροϊκανική κατοχή.
Κι όχι μόνο. Θα συμπέσει με την πλήρη αφαίμαξη του ελληνικού λαού από την ληστρική επιβολή των νέων όρων που ζητούν οι δανειστές, με την φτωχοποίηση και εξαθλίωση τεράστιων τμημάτων του πληθυσμού, με το γενικευμένο ξεπούλημα της χώρας και των πλουτοπαραγωγικών της δυνατοτήτων, με την υποχώρηση σε θέματα εθνικής κυριαρχίας, με την αναστολή κάθε έννοιας δημοκρατίας. Ακόμα περισσότερο, η πτώχευση, το πιστωτικό γεγονός όπως λέγεται, είναι πάντα υπό διαμόρφωση και προώθηση, αφού και η Ευρωζώνη παραπατά. Όλοι οι σχεδιασμοί, λοιπόν, επαναχαράσσονται.
Η πολιτική κρίση που τροφοδοτείται και από την παρατεταμένη απώλεια κάθε αξιοπιστίας και τη διάλυση των σχέσεων εκπροσώπησης, μπορεί να πάρει εκρηκτική διάσταση, στο βαθμό μάλιστα που το πολιτικό έλλειμμα βαθαίνει και ο κοινωνικός καιάδας παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις.
Ο άγνωστος «x», στην περίπτωση αυτή, δεν είναι άλλος από το λαό και τον τρόπο που θα συμπεριφερθεί τη δεύτερη χρονιά μνημονιακής-τροϊκανικής κατοχής και χούντας και με την πολιτική κρίση να φουντώνει. Μπορεί κανείς να φανταστεί εξελίξεις με την απουσία του πιο σημαντικού παράγοντα που είναι, βεβαίως, ο λαός; Δύσκολο. Η αστική τάξη πιστεύει ότι μπορεί να τον τιθασεύσει και να τον χειριστεί με διάφορους τρόπους. Η οργή, η αγανάκτηση και η απόγνωση δεν οδηγούν μόνο σε μια προσαρμογή αλλά και σε φαινόμενα όπως οι πλατείες, οι γενικές απεργίες κ.λπ.
Από δω ακριβώς προκύπτει και η βεβαιότητα ότι ο φόβος του λαϊκού παράγοντα θα επανέλθει με ταχύτατο και εντονότερο τρόπο στο αστικό στρατόπεδο.
Στο πλαίσιο αυτό μένει ανοιχτό το ζήτημα των εξελίξεων στο ΠΑΣΟΚ και πώς θα προχωρήσουν οι διαδικασίες διαδοχής σε ένα κόμμα που όλα δείχνουν ότι έχει ολοκληρώσει τον κύκλο του.
Όλοι οι ειδικοί και «ειδικοί» συμφωνούν ότι η πολιτική κρίση μεγαλώνει, αντίστοιχα και το πολιτικό κενό. Η κοινωνία φαίνεται ότι κάθε μέρα που περνά γυρίζει όλο και περισσότερο την πλάτη της σε ένα σύστημα που καταρρέει, επιτίθεται και -κυρίως- αποκαλύπτεται σε όλο του το μεγαλείο.
Η κατάρρευση, όπως γίνεται συνήθως, φέρνει στην επιφάνεια αλληλομαχαιρώματα και οξύνει ανταγωνισμούς ανάμεσα στη διαπλοκή και τους πυλώνες τού κλυδωνιζόμενου συστήματος.
Ξεχωριστή και άκρως χαρακτηριστική θέση στις εξελίξεις αυτές έχει ο «πόλεμος» του ΓΑΠ με το συγκρότημα Λαμπράκη. Ο Παπανδρέου στο Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ κατήγγειλε ότι πολεμήθηκε από τη διαπλοκή και συγκεκριμένα από τον ΔΟΛ, ο οποίος άλλαξε γραμμή έναντι της κυβέρνησης, επειδή δεν πήρε ένα δάνειο 10 εκατομμυρίων ευρώ.
Ο (γνωστός και μη εξαιρετέος) Στ. Ψυχάρης με μια εύγλωττη ανακοίνωση «καρφώνει» τον ΓΑΠ: «Ο υπό αποχώρηση πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ παρακαλείται να δηλώσει κάτω από ποιες συνθήκες συναντηθήκαμε τελευταία φορά στο Μέγαρο Μαξίμου και γιατί ζητήθηκε να πάμε από την πίσω πόρτα του κτιρίου. Και, ακόμη, ποιος ζήτησε τι από τον άλλο!».
Η αντιπαράθεση είναι σφοδρή και μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές αντιδράσεις, αφού ο ΓΑΠ θέλει να παραμείνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μέχρι τον Ιούνιο και θέτει όρους για την αποχώρησή του, με τους δελφίνους και τα κυρίαρχα ΜΜΕ να τον απαξιώνουν συστηματικά, τροφοδοτώντας ακόμα περισσότερο την πολιτική κρίση.
Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της πολυεπίπεδης κρίσης, που οξύνεται σε ένα περιβάλλον έντονης και καλπάζουσας σήψης και αποκαλύψεων, είναι και η με όρους μαζικής πλέον καταστροφής κατάρρευση στα ΜΜΕ. Αυτή η αναταραχή μόνο τυχαία δεν είναι και θα συνοδεύσει την αναμόρφωση και την αναδιάρθρωση του πολιτικού τοπίου υπό την τροϊκανική κατοχή.
Κι όχι μόνο. Θα συμπέσει με την πλήρη αφαίμαξη του ελληνικού λαού από την ληστρική επιβολή των νέων όρων που ζητούν οι δανειστές, με την φτωχοποίηση και εξαθλίωση τεράστιων τμημάτων του πληθυσμού, με το γενικευμένο ξεπούλημα της χώρας και των πλουτοπαραγωγικών της δυνατοτήτων, με την υποχώρηση σε θέματα εθνικής κυριαρχίας, με την αναστολή κάθε έννοιας δημοκρατίας. Ακόμα περισσότερο, η πτώχευση, το πιστωτικό γεγονός όπως λέγεται, είναι πάντα υπό διαμόρφωση και προώθηση, αφού και η Ευρωζώνη παραπατά. Όλοι οι σχεδιασμοί, λοιπόν, επαναχαράσσονται.
Η πολιτική κρίση που τροφοδοτείται και από την παρατεταμένη απώλεια κάθε αξιοπιστίας και τη διάλυση των σχέσεων εκπροσώπησης, μπορεί να πάρει εκρηκτική διάσταση, στο βαθμό μάλιστα που το πολιτικό έλλειμμα βαθαίνει και ο κοινωνικός καιάδας παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις.
Ο άγνωστος «x», στην περίπτωση αυτή, δεν είναι άλλος από το λαό και τον τρόπο που θα συμπεριφερθεί τη δεύτερη χρονιά μνημονιακής-τροϊκανικής κατοχής και χούντας και με την πολιτική κρίση να φουντώνει. Μπορεί κανείς να φανταστεί εξελίξεις με την απουσία του πιο σημαντικού παράγοντα που είναι, βεβαίως, ο λαός; Δύσκολο. Η αστική τάξη πιστεύει ότι μπορεί να τον τιθασεύσει και να τον χειριστεί με διάφορους τρόπους. Η οργή, η αγανάκτηση και η απόγνωση δεν οδηγούν μόνο σε μια προσαρμογή αλλά και σε φαινόμενα όπως οι πλατείες, οι γενικές απεργίες κ.λπ.
Από δω ακριβώς προκύπτει και η βεβαιότητα ότι ο φόβος του λαϊκού παράγοντα θα επανέλθει με ταχύτατο και εντονότερο τρόπο στο αστικό στρατόπεδο.
Σχόλια
