Η αστάθεια ή η σταθερότητα μιας χώρας δεν εξαρτάται από το αν υπάρχει μονοκομματική ή πολυκομματική κυβέρνηση. Εξαρτάται από το αν η όποια κυβέρνηση αντιμετωπίζει και λύνει τα προβλήματα σε συμφωνία με το πνεύμα και τα συμφέροντα του κόσμου και του τόπου. Η συζήτηση περί σταθερότητας ή αστάθειας που γίνεται τώρα, ενόψει εκλογών, είναι παραπλανητική, προκαλεί σύγχυση . Είτε πρόκειται για συνειδητή προσπάθεια να θολώσουν τα νερά ή για τυχαίο γεγονός, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Ο κόσμος εγκλωβίζεται στο ασήμαντο, τα σημαντικά παραμερίζονται στο παρασκήνιο.
Οι πολυκομματικές κυβερνήσεις (έχουν υπάρξει αρκετές ιδίως στη Γερμανία και στην Ιταλία), αν έχουν συγκροτηθεί από κόμματα με συμφωνημένο πρόγραμμα, δεν τα πάνε άσχημα. Εδώ δεν υπάρχουν προγράμματα και οι τυχόν εταίροι είθισται να συνδέονται με ισχυρά, ημεδαπά ή αλλοδαπά, συμφέροντα που ορίζουν και τις κινήσεις τους. Όλοι το ζήσαμε. Εννοείται ότι ο όποιος πρωθυπουργός δεν είναι ποτέ ο μοναδικός φταίχτης όσο αληθές και αν είναι ότι το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι.
ΜΕ ΔΥΟ λόγια το επίμαχο τώρα είναι τι προετοιμάζεται μετεκλογικά για τη χώρα, σύμφωνα με όσα δημοσίως λέγονται από υποθετικά έγκυρα και υπεύθυνα πρόσωπα. Στο κέντρο αυτών των δηλώσεων και πληροφοριών είναι το «πακέτο Αιγαίο-υδρογονάνθρακες-Κύπρος-τουρκικές διεκδικήσεις». Τα κόμματα, μικρά και μεγάλα, σφυρίζουν δήθεν αδιάφορα. Με εξαίρεση κάποιους του ΣΥΡΙΖΑ, π.χ. τον κ. Νίκο Φίλη, που ονειρεύεται συμφωνίες α λα Πρέσπες για το Αιγαίο. Θέλει, λέει, μια συμφωνία που να παραχωρεί το αρχιπέλαγος στην Τουρκία, τουλάχιστον ένα μέρος του, κάτι σαν ορεκτικό που ανοίγει την όρεξη, πατρονάροντας, όπως λένε ορισμένοι κύκλοι, όχι μόνο τουρκικές αλλά, ιδίως, γερμανικές βλέψεις και συμφέροντα. Ο Ν. Φίλης δεν θέλει το Αιγαίο, ο κ. Παπαδημούλης δεν θέλει τον φράχτη, τι θα μείνει στην Ελλάδα είναι ερώτημα των ημερών. Το δήθεν ισχυρό επιχείρημα είναι ότι η Τουρκία έχει μεγάλη ακτογραμμή στο Αιγαίο άρα έχει δικαιώματα. Το καθεστώς του Αιγαίου, όμως, καθορίζεται από Διεθνή Συνθήκη, της Λωζάνης, που γνώριζε την ακτογραμμή αλλά δεν την συμπεριέλαβε ως παράγοντα διευθέτησης του προβλήματος. Ο Ερντογάν αδιαφορεί για τη Λωζάνη. Και εμείς μαζί του;
Το θέμα έχει ξεκινήσει από τη γνωστή συνάντηση της κ. Μπούρα, (διπλωματική σύμβουλος του πρωθυπουργού) με τον Τούρκο συνάδελφό της, κ. Καλίν. Και συνεχίστηκε με τις τωρινές αβρότητες του Ερντογάν και του Τσαβούσογλου. Έτσι αποκαλύφθηκε ότι στο ανώτατο επίπεδο δουλεύει φουλ το παρασκήνιο. Με την Αθήνα να προετοιμάζεται για ότι προκύψει, με τη Χάγη, ως «πρώτο πιάτο», με συνδαιτυμόνες όρνεα και αρπακτικά και όπου ο «ξένος παράγων» άγνωστο τι ακριβώς θέλει, πόσοι και τι θα φάνε και τι θα κληθούμε να προσφέρουμε για να μείνουμε σταθερά «στη σωστή πλευρά της Ιστορίας». Αλλά θα είμαστε επίσης στην πλευρά της πατρίδας μας;
Με ένα ή περισσότερα κόμματα στην κυβέρνηση το πράγμα δεν αλλάζει. Είναι μοναδική η συμφωνία των κομμάτων επί του θέματος. Το ερώτημα είναι αν υπάρχουν «σαμαράκια» στον στενό δρόμο που τρέχουν τα κόμματα κρατώντας την ανάσα τους όχι επειδή ιδρώνουν και κουράζονται αλλά επειδή πρέπει να τηρήσουν την προβλεπόμενη ομερτά σε τέτοιες περιπτώσεις, όπου ο νοικοκύρης μαθαίνει τελευταίος «τα νέα της Αλεξάνδρας» – όπως κάθε απατημένος σύζυγος.
Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα κόμματα, όλα τα κόμματα, έχουν χάσει και την εμπιστοσύνη και την αγάπη του κόσμου. Πολλά και βαριά σύννεφα έχουν μαζευτεί. Αλλά μυαλό δεν βάζουν
ΜΕ ΟΛΟ το κομματικό σύστημα να μετέχει στην τρεχάλα μόνο ο κόσμος μένει απέξω να παρακολουθεί, αμίλητος. Ωστόσο, ως τώρα, μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη Συμφωνία των Πρεσπών, αποτόλμησε να αγνοήσει τη σιωπηρή αλλά ρητή αντίθεση του κόσμου σε κάθε υποχώρηση στα «εθνικά θέματα». Ο ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα ελπίδας όχι μόνο για τους οπαδούς του αλλά και για άλλους, ευρύτερα, μετατράπηκε σε «κουτσό άλογο» με αυτή τη στάση του. Η αναπηρία είναι μόνιμη και, ως φαίνεται, γιατρειά δεν υπάρχει.
Το μόνο «σαμαράκι» λοιπόν αυτή τη στιγμή είναι ο σιωπηλός πυλώνας, το ανώνυμο πλήθος. Τα «σαμαράκια» μπορεί να μην μπορούν να σταματήσουν την πορεία του οχήματος αλλά βάζουν εμπόδια, ίσως σκάσει λάστιχο, ίσως ρετάρει η μηχανή και κάνει στραβοτιμονιές ο οδηγός. Σε πολιτική γλώσσα τα «σαμαράκια» λέγονται διαδηλώσεις, κυβερνητικές ανατροπές, έκρυθμες καταστάσεις, με μια λέξη: Αστάθεια. Μπορεί να συμβεί, μπορεί και όχι. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι τα κόμματα, όλα τα κόμματα, έχουν χάσει και την εμπιστοσύνη και την αγάπη του κόσμου. Πολλά και βαριά σύννεφα έχουν μαζευτεί. Αλλά μυαλό δεν βάζουν. Την προσοχή συγκεντρώνει π.χ. ο φυλακισμένος Κασιδιάρης μάλλον όχι επειδή οι ιδέες του είναι καταστροφικές για τη χώρα αλλά επειδή, προφανώς, κάποιοι φοβούνται μήπως κόψει ψήφους από τη Ν.Δ. ενώ άλλοι πολλοί θα το ήθελαν αλλά δεν τολμούν να το πουν. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ενσωμάτωσε την άκρα δεξιά με την πολιτική του. Όσο δεν υπάρχει αυτή η πολιτική –θεωρείται πατριωτική– ο κίνδυνος δεν θα εκλείψει, η φυλακή ίσως αναβάλλει αλλά δεν σβήνει τους πολιτικούς/ιδεολογικούς κινδύνους. Και τους κομμουνιστές –ηττημένους από ένοπλο αγώνα– είχαν φυλακίσει αλλά τους διέλυσε η πολιτική τους όχι η φυλακή. Και η ακροδεξιά έχει τελειώσει γιατί έχει παλιώσει, είναι σαν τα παλιά έπιπλα που ήταν εξαρχής κακοφτιαγμένα και δεν έγιναν αντίκες, πήγαν στα σκουπίδια. Οι εκλογές θα δώσουν μόνο μια πρώτη γεύση.
