Δύσκολα κρύβεται η υποκρισία και η συνενοχή…
Πάνω από 80 νεκροί και πολλοί τραυματίες σε κρίσιμη κατάσταση είναι ο απολογισμός της προχθεσινής νέας τρομοκρατικής επίθεσης των τζιχαντιστών στη Νίκαια. Ή μάλλον, αυτός είναι ο καταρχήν απολογισμός σε ανθρώπινες ψυχές. Ο ουσιαστικός απολογισμός δεν έχει γίνει, κι όχι επειδή το αίμα των αθώων θυμάτων είναι ακόμα ζεστό. Δεν έχει γίνει, ούτε θα γίνει – όπως δεν έγινε και για τα προηγούμενα τρομοκρατικά χτυπήματα είτε στη Γαλλία είτε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (τα θύματα σε μη ευρωπαϊκές χώρες έτσι κι αλλιώς δεν μετράνε…). Δεν θα γίνει διότι δεν συμφέρει. Αυτό που θα γίνει βέβαια θα είναι ό,τι συνέβη και στο παρελθόν: η εκμετάλλευση της βαρβαρότητας από ένα θρασύδειλο και συνένοχο πολιτικό προσωπικό ώστε να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα και να ενταθούν οι θανατηφόρες πολιτικές της Δύσης, που αναπαράγουν το τέρας του τζιχαντισμού.
Ήδη ο κύριος Ολάντ, ο οποίος δεν μπορεί να κρύψει την ικανοποίησή του πίσω από τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνει, δήλωσε ότι σκοπεύει να καλέσει στα όπλα τους εφέδρους(!) και να εντείνει τις προσπάθειες για την ανατροπή του… Άσαντ στη Συρία. Ήδη πριν το μακελειό στη Νίκαια είχε ανακοινώσει ότι θα στείλει ένα αεροπλανοφόρο και άλλα πολεμικά σκάφη στη νοτιοανατολική Μεσόγειο. Ο δε φαιδρός πρωθυπουργός του, ο Μανουέλ Βαλς, έχει το θράσος να καλεί και πάλι σε «εθνική αντιτρομοκρατική ενότητα», ενώ ταυτόχρονα ανακοινώνει ότι η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» (δηλαδή η αναστολή βασικών συνταγματικών ελευθεριών) θα παραταθεί για ακόμη τρεις μήνες.
Είναι πράγματι χρήσιμη αυτή η αναστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Όχι βέβαια για την αποτροπή τρομοκρατικών χτυπημάτων – αυτά δεν έχουν αποτραπεί παρά τη στρατοκρατούμενη εικόνα των γαλλικών πόλεων, και παρά το δικαίωμα των κατασταλτικών αρχών να μπουκάρουν νύχτα σε σπίτια χωρίς δικαστικό ένταλμα κι άλλες τέτοιες τυπικότητες. Κι όμως, είναι στ’ αλήθεια χρήσιμη η «κατάσταση έκτακτης ανάγκης»: μεταξύ άλλων, για να απαγορεύονται οι διαδηλώσεις ενάντια στην εργασιακή «μεταρρύθμιση» και για να απειλούνται τα Nuit Debout που στρέφονται ενάντια στο «νόμο και την τάξη». Είναι χρήσιμη για να στιγματίζονται ως «ύποπτοι» όσοι τολμούν να ψελλίσουν κάτι για τις εγκληματικές ευθύνες του ιμπεριαλισμού – ακόμη χειρότερα αν τολμούν να πιάσουν στο στόμα τους το γαλλικό ιμπεριαλισμό.
Αλήθεια, απειλούνται οι ευρωπαϊκές αξίες;
Τώρα θα ξαναπαιχτεί, με ακόμη μεγαλύτερη ένταση, το τροπάρι που αποσκοπεί στη φίμωση των δυσαρεστημένων και αποτελεί βούτυρο στο ψωμί της κάθε Λεπέν: «Οι βάρβαροι θέλουν να καταστρέψουν τη δημοκρατία μας, τον τρόπο ζωής μας». Ακόμη κι αν ξεχάσουμε ποιοι γέννησαν, χρηματοδότησαν κι εξόπλισαν τους τζιχαντιστές, πώς γίνεται να μην παρατηρήσουμε ότι η συντριπτική πλειοψηφία των θυμάτων τους δεν είναι ευρωπαίοι; Πώς μπορεί να παραστήσει ο κάθε Ολάντ και ο κάθε Βαλς ότι στόχος είναι οι «ευρωπαϊκές αξίες», όταν μέρα παρά μέρα ανατινάζεται από τους τζιχαντιστές η Βαγδάτη, η Σαναά, η Δαμασκός, η Τρίπολη, η Λαχόρη, η Καμπούλ, η Μπάγκα, η Ντζαμένα και τόσες ακόμα πόλεις, με δεκάδες χιλιάδες «αόρατα» για τη Δύση θύματα, που… τυχαίνει να είναι μουσουλμάνοι;
Κάτι ακόμη που, ως συνήθως, θα χαθεί μέσα στο αίμα των αθώων: μέχρι πότε θα κλείνουν τα μάτια οι Δυτικοί στις πολιτικές των περιφερειακών συμμάχων τους, που συνέχισαν να στηρίζουν ποικιλότροπα τους τζιχαντιστές ακόμη κι όταν αυτοί απογαλακτίστηκαν και άρχισαν να δαγκώνουν το χέρι της Δύσης χάρη στο οποίο ανδρώθηκαν; Η Σαουδική Αραβία, το Κατάρ, η ερντογανική Τουρκία εξακολουθούν να αποτελούν προνομιακούς εταίρους της Δύσης στον… πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Μιας τρομοκρατίας βέβαια η οποία είναι πολύ γαλαντόμα π.χ. με το Ισραήλ, τη στιγμή που μακελεύει κατά προτεραιότητα Άραβες, Κούρδους και εν γένει μουσουλμάνους.
Στα ξεχασμένα κι από το Θεό προάστια των γαλλικών και άλλων ευρωπαϊκών πόλεων, και στους αραβικούς μαχαλάδες, ο σκοταδισμός στρατολογεί τους απελπισμένους βομβιστές του. Ο καλύτερος σύμμαχός του είναι η βίαιη και γενικευμένη εξαθλίωση, οι ανατινάξεις χωρών και κοινωνιών, η υποκρισία και η απανθρωπιά ενός συστήματος που δεν προσφέρει ούτε παρόν ούτε μέλλον. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι δυνάμεις της Αντίστασης στο Λίβανο, το Κουρδιστάν, την Παλαιστίνη κ.α., οι δυνάμεις που εδώ και χρόνια πραγματικά αντιπαλεύουν αυτό το σύστημα και την άλλη όψη του, τον τζιχαντιστικό σκοταδισμό, αποτελούν το διακηρυγμένο κοινό εχθρό τόσο της Δύσης και των περιφερειακών συμμάχων της, όσο και των τζιχαντιστών. Αυτές οι δυνάμεις είναι που μπορούν να νιώσουν καλύτερα από κάθε άλλον τον πόνο των οικογενειών των δολοφονημένων της Νίκαιας…
Ερρίκος Φινάλης
