Σε τι άραγε διαφέρουν ο νέος γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ από τον προηγούμενο; Μήπως ο ένας είναι πατριώτης (ό,τι κι αν εννοούμε με αυτό) ενώ ο άλλος είναι πιο «ενδοτικός»; Μήπως ο ένας είναι (πιο) φιλελεύθερος ενώ ο άλλος είναι σκληρός κρατιστής; Ποια «άλλη πολιτική» υποστηρίζουν στα ελληνοτουρκικά, στα οικονομικά, σε κάποιο σημαντικό (ας είναι και ασήμαντο) ο απελθών και ο εισελθών στα πράγματα; Μήπως ότι ο ένας είναι «κεντροαριστερός», ανοιχτός στην κοινωνία, ενώ ο άλλος προτιμάει ένα κόμμα κλειστό, καθαρό και σκληρό; Η επιλογή μεταξύ των δυο δεν εξαρτάται από τους «γραμματείς και φαρισαίους» αλλά από το αν ο κόσμος ακολουθεί την όποια γραμμή της ηγεσίας. Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε κάθοδο, αντιμετωπίζει την αδιαφορία του κόσμου, και αυτό δεν οφείλεται «στη γραμμή» αλλά στις συσσωρευμένες αμαρτίες που οι ψηφοφόροι δεν ξεχνούν. Ο γραμματέας, αδιάφορο αν είναι ο «χ» ή ο «ψ», απλώς ελέγχει ώστε τα πρόβατα να μη βγουν από το μαντρί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει, σπαράσσεται από τις φατρίες και τις αντιθέσεις του. Επί ποίου θέματος; Ιδού:
Ο κορωνοϊός: Ο χειρισμός για τον κορωνοϊό είναι κοινός σε όλη την Ευρώπη (εκτός Σουηδίας) και οι οδηγίες για μάσκες κ.λπ. έρχονται από το εξωτερικό. Τα υπόλοιπα είναι δημαγωγία. Ο κ. Τσιόδρας, μάλλον για να διατηρήσει την ελάχιστη σοβαρότητα, αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις. Το επίμαχο πλέον είναι οι εγγυήσεις για το όποιο εμβόλιο, ιατρικές και οικονομικές. Ισχύουν, φαίνεται, οι όροι για την προμήθεια του ρωσικού εμβολίου που έχουν τεθεί για την αγορά ρωσικών όπλων. Με τη διαφορά ότι η όποια κυβέρνηση κάνει λάθος επιλογή (για πολιτικούς λόγους) θα το πληρώσει ακριβά. Το εμβόλιο astrazeneca (Οξφόρδη) παρουσίασε ισχυρές παρενέργειες. Η Ελλάδα (και οι άλλες χώρες της Ε.Ε.) έχουν την ελευθερία να διαλέξουν εμβόλιο; Ποιος το νομίζει;
Τα ελληνοτουρκικά: Η στάση της κυβέρνησης απέναντι στην Τουρκία είναι έκπληξη για πολλούς και «κάρφος οφθαλμού» για τον ΣΥΡΙΖΑ που βαρύνεται συλλογικά και αδιαίρετα για τις Πρέσπες. Είναι περιττός κάθε φιλιππικός εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ για ενδοτικότητα, είναι γνωστή, δημόσια διατυπωμένη. Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τις Πρέσπες, δεν μπορεί να εμφανιστεί ως «άλλη φωνή», πατριωτική, στα ελληνοτουρκικά. Το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να (παρα)συρθεί και η Ν.Δ. στον ίδιο δρόμο. Ο Τραμπ απόρριψε το αίτημα Μακρόν να συνετίσει τον Ερντογάν και τα ελληνικά ΜΜΕ υποβάθμισαν το θέμα. Επειδή είναι ασήμαντο ή επειδή είναι σημαντικό; Τα πρωινάδικα είναι πιο εύκολα.
Τα εσωκομματικά: Κάθε εσωκομματική απειλή, πραγματική ή υποθετικά μελλοντική, για τον ίδιο τον «θρόνο» και τον κάτοχό του, εξουδετερώνεται προληπτικά, συστηματικά και με επιτυχία. Η αρχή έγινε με τον Λαφαζάνη, ακολούθησε ο νεαρός Γ. Σακελλαρίδης που προτίμησε να αποσυρθεί στα μετόπισθεν, με τον τίτλο του «παρά λίγο δήμαρχος» όταν πήρε το μήνυμα ότι στον δημόσιο χώρο ακόμα και όταν διασκεδάζεις, ως νέος, πρέπει να φυλάς τα ρούχα σου για να έχεις τα μισά. Τελευταίος που εξέπεμψε απειλητικά μηνύματα απειθαρχίας ήταν ο Σκουρλέτης. Αλλά τελικά αποδείχθηκε πρόθυμος να δηλώσει ακίνδυνος, πειθήνιος και επιδεξίως συναλλασσόμενος μεταπηδώντας σε άλλη προσφερθείσα περίοπτη θέση. Παραφράζοντας το γνωστό σύνθημα καταλήγουμε ότι «Ένας είναι το κόμμα».
Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε κάθοδο, αντιμετωπίζει την αδιαφορία του κόσμου, και αυτό δεν οφείλεται «στη γραμμή» αλλά στις συσσωρευμένες αμαρτίες που οι ψηφοφόροι δεν ξεχνούν
ΑΥΤΑ ΠΡΟΔΙΚΑΖΟΥΝ και ταυτόχρονα επισφραγίζουν τη σχέση κόμματος και οπαδών. Το πρόβλημα είναι απλό στον πυρήνα του: Ο κόσμος που ψηφίζει καλείται πλέον να επιλέξει όχι «την παρθενική φορά» αλλά κάποιον πολλαπλώς δοκιμασμένο. Οπότε αρχίζει εκείνο το αμίμητο: «Και τι να πρωτοθυμηθώ άντρα μου» που μοιρολογούν κλαίουσες οι μαυροντυμένες χήρες: Τις Πρέσπες, την τούμπα στο δημοψήφισμα, τις υποσχέσεις για «νέο ξεκίνημα, νέους αγώνες» που ξέμειναν στο ράφι σαν ξεχασμένες μεγαλοκοπέλες και τα τόσα άλλα, βαρετά στην απαρίθμηση.
Το δράμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι την έκπληξη την έχει κάνει άλλος, απροσδόκητα. Ο Μητσοτάκης, ως αυτή τη στιγμή, κινείται εκτός των αναμενόμενων προδιαγραφών όπως τις είχε πλάσει η συλλογική λαϊκή φαντασία από το παρελθόν. Ίσως ο Μητσοτάκης ξεφεύγει επειδή φοβάται τον κόσμο και τη μοίρα που τον περιμένει αν αγνοήσει «τα θέλω» του λαού και των ένστολων. Ίσως το κάνει επειδή ο Ερντογάν τον στριμώχνει και είναι (είμαστε) με την πλάτη στον τοίχο και δεν μπορεί παρά να δώσει τη μάχη γιατί δεν του μένει τίποτ’ άλλο. Ίσως για κείνο ίσως για το άλλο, αλλά αν υπάρχει κάποιος να τον κατηγορήσει αυτός δεν μπορεί να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του, μετά τις Πρέσπες. Ίσως, τελικά έχει δίκιο απόστρατος φίλος που ισχυρίζεται ότι δεν θα μείνει κανείς αναμάρτητος στην Ελλάδα. Ώστε να εκλείψει κάθε ελπίδα για ανάταση και ανάσταση. Για την ώρα πάντως αυτό έχουμε και γι’ αύριο θα δούμε. Δεν είναι το καλύτερο που πολλοί θέλουν αλλά υπάρχουν τα χειρότερα που αποφεύγουμε, ως τώρα. Τα άλλα, τα απαραίτητα, τα μεγαλεπήβολα και τελικά τα στοιχειώδη, όπως η εθνική στρατηγική, όσα εξαρτώνται από τις πολιτικές, θρησκευτικές, οικονομικές ελίτ, όλα αυτά είναι για μια άλλη φορά. Τώρα, τουλάχιστον, ο λαός, μόνος του αντιστέκεται και σέρνει πίσω του, αγκομαχώντας, ένα κάρο ανθρώπους και διάφορα συμπράγκαλα, ιδέες, ελπίδες, ψυχική δύναμη. Χωρίς αισιοδοξία ας ελπίζουμε για το καλύτερο.
