Ανήκω στις ηλικίες που η ενηλικίωση η οποία συνοδευόταν εκτός των άλλων και με το δικαίωμα ψήφου, ήταν στα 21 χρόνια μας. Μεγάλωσα σε σπίτι που γίνονταν πολλές πολιτικές συζητήσεις και δεν δέχτηκα ποτέ ντιρεκτίβες για το τι θα ψηφίσω. Είχα την απόλυτη ελευθερία σκέψης, έκφρασης και βούλησης, πριν ακόμα φτάσω στην κάλπη, πριν ακόμα γίνω και επίσημα ψηφοφόρος.
Η αλήθεια είναι πως πάντα κυμαινόμουν σε συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο και θα μπορούσα να χαρακτηρίσω τους επαναπροσδιορισμούς μου, ως προς την επιλογή του κόμματος που θα ψήφιζα, «εσωτερική» υπόθεση – θεωρούσα και θεωρώ την Αριστερά ένα πράγμα, όχι απαραίτητα ομογενοποιημένο αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μου.
Δεν είχα ποτέ δίλημμα εάν θα πάω να ψηφίσω ή όχι. Δεν ψήφισα ποτέ με τη λογική «ψηφίζω αυτόν, για να μη βγει ο άλλος», ακόμα κι όταν δεν ήμουν απόλυτη ικανοποιημένη από την πολιτική συμπεριφορά της Αριστεράς. Δεν πήγαινα στο εκλογικό τμήμα με σκοπό την εκδίκηση – πόσο ανόητο μπορεί να είναι αυτό το σκεπτικό…
Δεν ζω με ψευδαισθήσεις πως ψηφίζοντας θα αλλάξει κάτι άρδην, θα έρθουν τούμπα τα πάντα και το βιοτικό επίπεδό μου θα ανέβει 10 μονάδες την επομένη των εκλογών. Συνήθως οι απόλυτες αλλαγές συντελούνται με απόλυτες ανατροπές, κάτι που δεν προβλέπεται να γίνει τα επόμενα 100 χρόνια. Οι συνθήκες θα αργήσουν πολύ να ωριμάσουν, το έχω πάρει απόφαση. Κι εσείς… μην περιμένετε…
Δεν είμαι της λογικής λευκό ή άκυρο – ακόμα κι αν δεν έχει εφευρεθεί ακόμα το κόμμα που θα ταυτιστώ μαζί του. Θα ήταν, μάλιστα, βλακώδες να περιμένω να υπάρξει κάτι ανάλογο. Προσωπικά η αποχή όπως και τα παρελκόμενά της, μου φαίνονται μεγάλη ήττα.
Η ψήφος είναι δικαίωμα και τα δικαιώματά μου δεν τα παραχωρώ, δεν τα πετάω, δεν τα επιστρέφω.
