Αυτή ήταν μόνο μια πρόβα, μια δοκιμή, μια πρόγευση του τι θα ακολουθήσει.
Ο Δένδιας, τότε, ήταν σαφής: «Η Ελληνική Αστυνομία αποκατέστησε τη νομιμότητα κατ’ εκτέλεση των προβλεπομένων από το Σύνταγμα, τους νόμους του κράτους και τη ρητή εντολή του πρωθυπουργού κ. Αντώνη Σαμαρά. Το μήνυμά μας είναι σαφές. Η Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ξέφραγο αμπέλι… Και το ξαναλέω, η Ελληνική Αστυνομία έχει την εντολή του πρωθυπουργού».
Προεκλογικά, για την ακρίβεια πριν από τις πρώτες εκλογές της στις 6 Μάη (στις δεύτερες εκλογές του Ιουνίου το τροπάρι άλλαξε κάπως), ο Σαμαράς είχε διαφημίσει προς τους, εντός κι εκτός της χώρας, ισχυρούς παράγοντες την αποφασιστικότητά του να επιδείξει ένα κρατικό πρόσωπο και στυλ διαχείρισης της εξουσίας, που έχει εκλείψει πολλές δεκαετίες τώρα από τη χώρα.Ίσως θυμάστε ότι θα έβγαζε τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους, θα ανακαταλάμβανε τις πόλεις από τους μετανάστες – και άλλα τέτοια ηχηρά με τα οποία προειδοποιούσε για σκληρές αποφάσεις εν είδει απόλυτου άρχοντα που δεν λογαριάζει πολιτικό κόστος και δικαιώματα, αρκεί να πείθει την τρόικα και τους ντόπιους υπηρέτες της.
Η πραγματικότητα, εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, είναι ότι οποιοσδήποτε άλλος τρόπος διακυβέρνησης θα καθίσταται όλο και πιο αδύνατος. Ο μόνος τρόπος να κυβερνήσουν, να υπερβούν εσωτερικές αντιθέσεις, να πείσουν, ή σωστότερα να «πείσουν», το λαό, να αντιμετωπίσουν αντιπολιτεύσεις, να περάσουν μέτρα, να διαβεβαιώσουν τους έξω ότι αντέχουν ακόμα, θα γίνεται όλο και περισσότερο με το πρόσωπο που έδειξαν τις προηγούμενες μέρες. Και γι’ αυτό ακριβώς το λόγο θα γίνονται, έχουν γίνει ήδη, όλο και πιο επικίνδυνοι για την ίδια τη Δημοκρατία.
Ενώ η κυβέρνηση είναι στριμωγμένη από το σκάνδαλο με τη λίστα Λαγκάρντ και πρέπει να διασώσει τον έναν από τους κυβερνητικούς εταίρους, τον Βενιζέλο, ώστε να συνεχίσει να κυβερνά, καταφεύγει σε πολλαπλές και κυρίως… φαντασμαγορικές καταδρομικές εφόδους καταστολής με εκατοντάδες συλλήψεις και διώξεις, σε βαθμό κακουργήματος. Ποιο είναι το εντυπωσιακό στοιχείο εδώ; Από τη μια η παραδειγματική δίωξη όσων αγωνίζονται, π.χ. κίνημα ενάντια στο χαράτσι των διοδίων, και από την άλλη η επίδειξη αυταρχισμού ως μέθοδο αντιπερισπασμού από τα βασικά ζητήματα της περιόδου.
Ταυτόχρονα, εκμεταλλεύεται προσχεδιασμένα κάθε ψήγμα αντίδρασης του ΣΥΡΙΖΑ για να τον ταυτίσει με τους «μπαχαλάκηδες» και να στοχοποιήσει όχι πια μια πτέρυγα ενός μικρού κόμματος της Αριστεράς αλλά την ίδια την αξιωματική αντιπολίτευση σε μια εκπληκτικού θράσους απόπειρα να αλλάξει την ατζέντα. Σε αυτή τη «γιγαντιαία» επιχείρηση που αποτελεί τη μονόπλευρη εφαρμογή της τακτικής της καταπολέμησης τάχα «των δύο άκρων», χρησιμοποιεί όχι μόνο τις δυνάμεις καταστολής αλλά και τα ΜΜΕ για τα οποία «έχει φροντίσει» τις προηγούμενες μέρες, κάτι που είχε φανεί ήδη με την ολόπλευρη στήριξη στον Σαμαρά με την εμφάνιση της παραπομπής Παπακωνσταντίνου ως φοβερής και τρομερής κάθαρσης. Και την ίδια στιγμή συνεχίζει τους μνημονιακούς βομβαρδισμούς της κοινωνίας, παρακάμπτοντας τη Βουλή με επτά Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.
Υπάρχουν όρια σε αυτόν τον ακροδεξιάς έμπνευσης αυταρχικό, αντιδημοκρατικό κατήφορο; Μπορούν αυτά τα σκοτεινά σχέδια του Μαξίμου να πάνε την κυβέρνηση παρακάτω; Η στροφή σε τέτοιες πρακτικές και break-throughs (διασπάσεις αντίπαλων γραμμών) θα ενταθεί, γιατί θα γίνονται όλο και πιο ασφυκτικές και οι γραμμές γύρω από τη μνημονιακή κυβερνητική εξουσία, όχι μόνο από την πολιτική αντιπολίτευση, αλλά και τις αντιδράσεις του κόσμου, τις εσωτερικές αντιθέσεις, εξωτερικούς διεθνείς παράγοντες.
Ο μαύρος τυχοδιωκτισμός προμηνύει έναν όλο και πιο επικίνδυνο Σαμαρά.
