του Νίκου Μάλλιαρη
Μπροστά στην υπέρτατη αξία της ζωής κανονικά όλα θα έπρεπε να υποχωρούν. Γιατί λοιπόν δεν αντιμετωπίζεται από την ελληνική πολιτεία, από τους Έλληνες πολίτες, από όλους μας, το φαινόμενο του κακώς εννοούμενου οπαδισμού και της τυφλής οπαδικής βίας; Δεν είναι μόνον ελληνικό φαινόμενο βέβαια, όπως φάνηκε από την επίθεση των Κροατών στους ΑΕΚτσήδες. Είναι ένα φαινόμενο παγκόσμιο. Είχε αντιμετωπισθεί προηγουμένως επιτυχώς στην Αγγλία με μία σειρά μέτρων από την αγγλική ομοσπονδία και την τότε κυβέρνηση Θάτσερ. Τουλάχιστον στις επαγγελματικές κατηγορίες. Στην Ελλάδα το πολιτικό κόστος εντός πολλών εισαγωγικών, παραλύει τους πολιτικούς και όταν παίρνουν ακόμη τα σωστά μέτρα, όπως ο λεγόμενος νόμος Ορφανού, έρχεται ο επόμενος υπουργός της ίδιας κυβέρνησης να τον καταργήσει…
Για να μπουν στο περιθώριο φανατικοί οπαδοί και πολλοί παράγοντες που φανατίζουν και φανατίζονται, χρειάζονται πολλά: ανάπτυξη φιλάθλου πνεύματος, να υπάρχει Εθνική Επιτροπή καλλιέργειας φιλάθλου Πνεύματος η οποία να δρα, να πηγαίνει στα σχολεία, να μαθαίνει στα παιδάκια ότι το ποδόσφαιρο είναι παιχνίδι και χαρά, όχι πόλεμος. Να γίνουν υποεπιτροπές κατά τόπους μέχρι και στους δήμους οι οποίες θα κάνουν αυτή τη δουλειά, θα διαπαιδαγωγούν δηλαδή τα νέα παιδιά…
Ωστόσο δεν υπάρχει μόνον το μέλλον, αλλά και το σήμερα. Φαίνεται η ΕΛΑΣ ικανή να αντιμετωπίσει τα φαινόμενα βίας στο ποδόσφαιρο; Έδωσε εξετάσεις και απέτυχε. Πρέπει να ληφθούν άμεσα μέτρα ανασυγκρότησής της, στη βάση ενός προτύπου δυτικής χώρας που έχει πετύχει σε αυτόν τον τομέα.
Για να διευκολύνουν την κοινωνία να αντιμετωπίζει αυτά τα ακραία αντικοινωνικά ζητήματα, χρειάζεται μία συνεργασία πολλών τομέων: Παιδείας, Αθλητισμού, Δημόσιας Τάξης, Δικαιοσύνης και βέβαια τα κοινοβουλευτικά κόμματα και όλοι οι εμπλεκόμενοι: παίκτες, προπονητές, διαιτητές, παράγοντες, δημοσιογράφοι.
Όλοι αυτοί εμπλέκονται και για όλους αυτούς χρειάζεται επανεκπαίδευση και επειδή αυτό είναι κάτι μακρόχρονο, χρειάζονται άμεσα μέτρα που θα εφαρμόζονται.
Το πρόβλημα στην Ελλάδα πάντοτε ήταν η εφαρμογή των κειμένων νόμων. Το ζήτημα είναι να εφαρμοστούν. Τόσο απλό και τόσο δύσκολο.
Όσο για το πώς πρέπει να καλλιεργηθεί στην κοινωνία ένα φίλαθλο πνεύμα, υπάρχουν αξιόλογοι άνθρωποι να στελεχώσουν μια τέτοια πανεθνική επιτροπή κοινής αποδοχής, Οι οποίοι έχουν πρωτοστατήσει, κατά το παρελθόν σε πρωτοβουλίες και δράσεις αντιμετώπισης των βιαιοτήτων μέσα και έξω από τα γήπεδα, που αγνοήθηκαν παντελώς από τις πολιτικές και αθλητικές αρχές. Για παράδειγμα: Γιάννης Πανούσης, Γιώργος Λυσσαρίδης, Σωτήρης Κωστάκος, Ανδρέας Μαλάτος, Κυριάκος Χήνας, Τάσος Σταλίκας, Χριστόφορος Γιαννακόπουλος, Γιάννης Παπαδάτος. Ο καθένας με εξετάσεις «ζωής» στον τομέα του. Και δίπλα σε αυτούς, οι κοινά αποδεκτοί από όλους τους Έλληνες φιλάθλους, ποδοσφαιριστές που δόξασαν τις ομάδες τους, όπως οι: Κούδας, Αποστολίδης, Αϊδινίου, Χατζηπαναγής, Νικολάου, Μανωλάς, Νικολαΐδης, Σαραβάκος, Καμάρας, Αντωνιάδης, Καραγκούνης, Σαργκάνης, Τζόρτζεβιτς.
