Από την παγκοσμιοποίηση και τον αχαλίνωτο νεοφιλελευθερισμό έχουμε περάσει στην ανοικτή πλουτοκρατία (άμεση εξουσία του πλούτου), δηλαδή την κυριαρχία στη δημόσια ζωή τάξεων και ατόμων που κατέχουν τον πλούτο, γενικότερα την άμεση κυριαρχία των χρηματιστών, των τραπεζιτών, των μεγαλοεπιχειρηματιών. Στη σημερινή Ελλάδα, με απενοχοποιημένο εκπρόσωπο τον Μητσοτάκη, και σύμβολα το Κολωνάκι και τη Μύκονο, η πλουτοκρατία κατορθώνει εύκολα να έχει ανθρώπους της άμεσα εντός του Μαξίμου. Η πλουτοκρατία αγοράζει τα πάντα (και αποζημιώνει για να βουλώσει στόματα), συρρικνώνει τον πολιτικό και δημόσιο βίο, ιδιωτικοποιεί-εκποιεί (δηλαδή πλουτίζει από) τη δημόσια περιουσία, βλέπει την πραγματικότητα μέσα από το κέρδος και την επιχείρηση.
Το πολιτικό σύστημα έχει δεσμούς με τη μικρή (εγχώρια) κλεπτοκρατία και τη μεγάλη (διεθνή) κλεπτοκρατία της Ευρωένωσης, του ΔΝΤ, των αγορών. Δεν κρύβει και τους απευθείας δεσμούς με τύπους σαν τον Μπουρλά, κλείνοντας παραγγελίες που πληρώνει το ελληνικό Δημόσιο. Ομοίως, έχει φανερότατους δεσμούς με όλες τις Δυτικές πρεσβείες. Η φανερή υπαγωγή του πολιτικού συστήματος και των θεσμών του στην πλουτοκρατία είναι γεγονός. Έργα διάσημων οικονομολόγων (π.χ. Τομά Πικετί) και πρόσφατες μελέτες οργανισμών δείχνουν την κυριαρχία της πλουτοκρατίας σε διεθνές και τοπικό επίπεδο. Μια αντίστροφη πορεία θα μπορούσε να επέλθει μόνο μετά από έναν λαϊκό ξεσηκωμό.
Το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας είναι συνένοχο και υπηρέτησε πάντα τα ίδια κέντρα, αλλά σε εποχές που υπήρχαν κάποιοι κανόνες, υπήρχε κάποιο μείγμα δημόσιου και ιδιωτικού. Τώρα, απογυμνωμένο από κάθε φύλλο συκής, αντιμετωπίζει την οργή και τη δυσπιστία του κόσμου, πέρασε από τις κρισάρες των μνημονίων που το ταρακούνησαν, αποκτήθηκαν δεσμοί αίματος ανάμεσα στις συστημικές παρατάξεις (π.χ. το 3ο μνημόνιο ψηφίστηκε από 222 βουλευτές των κομμάτων ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι), μαζί έχουν θεσπίσει το Ακαταδίωκτο, αυτοσυστήνονται παντού σε όλους τους τόνους ως συστημικοί και προσκείμενοι στη Δύση. Δεν υπάρχει αντιπολίτευση. Κινούνται στην ίδια πίστα του ελληνικού μεταπρατισμού, της Χάγης, της ακραίας λιτότητας.
Πολιτικοί μιας χρήσεως
Τα βασικά κέντρα (υπερεθνικά και πρεσβείες, δηλαδή Ε.Ε., ΔΝΤ, πρεσβείες ΗΠΑ, Αγγλίας, Γερμανίας, Γαλλίας, Καναδά και Ισραήλ) αδιαφορούν πλήρως για το ποιος είναι ο πρωθυπουργός της σειράς. Ή μάλλον, έχουν συμφωνήσει να είναι αναλώσιμο το πολιτικό σύστημα: ένας για μία φορά μόνο. Δείτε πόσοι παρέλασαν σαν πρωθυπουργοί από το 2009 μέχρι σήμερα, και πόσο γρήγορα φθείρονται (μιας χρήσεως). Για δε τη μεταμοντέρνα αποικία «Ελλάς», τα βασικά κέντρα φαίνεται να συναινούν στην κατεύθυνση ενός τριμερούς (trilateral) κυβερνητικού σχήματος, που θα περάσει τα μεγάλα και δύσκολα θέματα (μεταρρυθμίσεις, νέα μνημόνια, ακρίβεια, χρέος, ελληνοτουρκικά, Χάγη, Κυπριακό). Μια κυβέρνηση συνεργασίας των τριών κομμάτων του «ακραίου κέντρου» (Ν.Δ.-ΚΙΝΑΛ-ΣΥΡΙΖΑ) με όποιες προσθήκες και αναλογίες, δηλαδή απαρτιζόμενο από κατοικίδια πολιτικά μορφώματα, είναι το ιδανικό ετούτη τη στιγμή.
Έργα διάσημων οικονομολόγων και πρόσφατες μελέτες οργανισμών δείχνουν την κυριαρχία της πλουτοκρατίας σε διεθνές και τοπικό επίπεδο. Μια αντίστροφη πορεία θα μπορούσε να επέλθει μόνο μετά από έναν λαϊκό ξεσηκωμό
Αυτή η κατεύθυνση προωθήθηκε με καλυμμένο τρόπο μέχρι τις μέρες μας, παρόλο που η διελκυστίνδα ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα δημιουργούσε μικροπροβληματάκια, και κάθε επικεφαλής φρόντιζε τον εαυτό του, τρέφοντας αυταπάτες ότι «θα γυρίσει υπέρ του το παιχνίδι» ή τουλάχιστον ότι θα παραμείνει επικεφαλής στην παράταξή του και εντός παιχνιδιού. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ βρήκε τους ΑΝΕΛ και προχώρησε, ετοιμάζοντας το έδαφος για τη Ν.Δ. και τον Μητσοτάκη (που τον υποτιμούσε τόσο ο Τσίπρας). Κι ο τελευταίος, έχοντας αυτοδυναμία και μπουκώνοντας με λίστες Πέτσα τα ΜΜΕ, την είχε βγάλει μια χαρά μέχρι το καλοκαίρι. Και οι δύο έκαναν ανοίγματα: προσεταιρίστηκαν περίπου «φίφτυ-φίφτυ» τον σημιτισμό και ό,τι είχε απομείνει από το ΠΑΣΟΚ, και ο μεν Τσίπρας πρότεινε να έχουν κοινό υπουργό Υγείας για την πανδημία, ο δε Μητσοτάκης έκανε πρόταση προς τον πρώην υπουργό Άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ, τον κ. Αποστολάκη, να ηγηθεί του νέου Υπουργείου Πολιτικής Προστασίας. Και, αφού αυτός δέχθηκε, εν συνεχεία ο Τσίπρας το τρικλοπόδιασε, για να βρεθεί ως λύση η πρόσληψη του (πώς να τον χαρακτηρίσουμε;) κ. Στυλιανίδη…
Επιδιώξεις και εμπόδια
Η τάση και η πίεση για ένα κυβερνητικό σχήμα οικουμενικό, μια κυβέρνηση διεκπεραίωσης και πρωτοκόλλησης αποφάσεων και υπογραφής συμφωνιών, μια κυβέρνηση έκτακτης ανάγκης, είναι μια επιδίωξη. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εμπόδια. Για παράδειγμα, ο Μητσοτάκης είναι ένα τέτοιο εμπόδιο. Αλλά και οι πιθανές αντιρρήσεις του υποβαθμισμένου Τσίπρα να συνεργαστεί ανοικτά με τη «Δεξιά» πρέπει να αντιμετωπιστούν (οι εθνικοί κίνδυνοι προσφέρουν ένα τέτοιο έδαφος). Τη στιγμή αυτή ο άνθρωπος της τριμερούς, της Τριλάτεραλ, είναι ο Ανδρουλάκης. Είναι ο άνθρωπος που ψυχή τε και σώματι θα δουλέψει γι’ αυτό, και δεν έχει τίποτα να χάσει ως αναγκαίος μπαλαντέρ.
Τα ΜΜΕ (σχεδόν όλα) ετούτη την βδομάδα κινήθηκαν αντικυβερνητικά – δείτε όλα τα πρωτοσέλιδα της Τρίτης. Πολλοί αρχίζουν και την «πέφτουν» στον Μητσοτάκη ή σε βασικά του στελέχη. Προετοιμάζεται το έδαφος.
Υπάρχει κι ο λαός, με έναν περίεργο τρόπο. Υπάρχει δια μέσου του φόβου και της αβεβαιότητας για το αύριο (πανδημία), με τον θυμό για τον Μητσοτάκη και τον κάθε Μητσοτάκη (το «Γαμιέσαι Μητσοτάκη» που ξεστομίζουν απ’ άκρη σε άκρη της Ελλάδας «κανονικοί» άνθρωποι είναι κραυγή απόγνωσης και απελπισίας ενός δοκιμασμένου και βασανισμένου λαϊκού στοιχείου, που δεν έχει ελπίδα, ούτε βλέπει κάποιον να τον εκπροσωπεί ή να αποτελεί εναλλακτική). Από τον Αύγουστο και πέρα ό,τι είχε ο Μητσοτάκης μέσα στον κόσμο το έχασε. Έχει αρχίσει μια ραγδαία φθορά του, όσο κι αν αυτός νομίζει ότι θα ξεμπερδέψει με μια «συγγνώμη» και μια «αποζημίωση». Η κρίση αντιπροσώπευσης είναι βαθύτατη. Ακριβώς γι’ αυτό ισχύει για τις ελίτ το «η πανδημία σώζει», αφού καταργεί τον δημόσιο βίο και κρατά καθηλωμένο τον λαϊκό παράγοντα. Η εφεύρεση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης είναι το μεταφορικό μέσο προς τη νέα εποχή.
Το 2022, έτος «διευθετήσεων»
Η χρονιά αρχίζει άσχημα για τον τόπο και τον λαό, καθώς και για τους συσχετισμούς στην περιοχή. Η λογική των πραγμάτων σπρώχνει τις ελίτ προς διευθέτηση και κλείσιμο ζητημάτων σε βάρος της χώρας, και άρα με πολιτικό κόστος. Η δρομολόγηση πολιτικών εξελίξεων θα είναι ένα συνακόλουθο, με ή χωρίς εκλογές. Η τάση της Τριλάτεραλ διακυβέρνησης έχει ισχυρά ερείσματα. Η νεκρανάσταση του ΠΑΣΟΚ είναι σε αυτήν την τροχιά. Το κόντεμα και των δύο μεγάλων κομμάτων επίσης. Αναζητείται το πρόσωπο που θα αποδεχθούν οι συμβαλλόμενοι και θα εκφράσει το πνεύμα της εποχής, ώστε να πέσουν όλες οι τζίφρες στα συμβόλαια. Ήδη ακούγονται ονόματα…
Οι εκλογές λοιπόν μέσα στο 2022 είναι στο πρόγραμμα. Κάθε πλευρά του Τριλάτεραλ θα προσπαθήσει να κερδίσει πόντους στη νέα σύνθεση. Κανένας δεν πιστεύει στα σοβαρά ότι θα πετύχει αυτοδυναμία, ούτε κι ότι θα είναι εύκολο πράγμα η προσφυγή σε νέες εκλογές (άσχετα αν μιλάνε και για 3 εκλογές αν χρειαστεί – έχει ξαναγίνει βέβαια, π.χ. το 1989-90, αλλά έχουν αλλάξει πολλά από τότε).
Κάθε πλευρά έχει τα προβλήματά της: Ο Μητσοτάκης να ανακόψει τη φόρα μηχανισμών που έχουν ήδη τεθεί σε κίνηση και εντός της δεξιάς παράταξης, και οι οποίοι τον υπονομεύουν. Ο Τσίπρας πρέπει να καταστήσει το κόμμα του καθαρά κεντροαριστερό, δηλαδή κεντρώο, σαν το ιταλικό Δημοκρατικό Κόμμα. Γι’ αυτό και προσφεύγει μέχρι και σε ένα σύστημα ανάδειξης όχι μόνο αρχηγού αλλά και Κεντρικής Επιτροπής από τα «μέλη», δηλαδή όσους πάνε να ψηφίσουν. Η κουτοπονηριά του συνέλαβε το εν λόγω σχέδιο (έμπνευσης Δραγασάκη – τι γίγαντας ο άνδρας αυτός…) για να προσελκύσει ψηφοφόρους στις κάλπες που θα στήσει. Διότι εκλογές μόνο για αρχηγό, δεδομένου ότι δεν θα υπάρχει καμία άλλη υποψηφιότητα με αξιώσεις, δεν μαζεύουν κόσμο. Οπότε η φαεινή είναι
θα βάλει 300-400 υποψήφιους για την Κ.Ε. να τρέχουν να σταυροδοτηθούν: έτσι ίσως να ξεπεράσει σε αριθμό συμμετεχόντων στις εκλογές ανάδειξης ηγεσίας αυτόν που συγκέντρωσε ο Ανδρουλάκης. Τι κι αν φωνάζει η «Ομπρέλα», δηλαδή η μετεξέλιξη των 53 και Σία; Έτσι όμως δεν ξεπερνιέται η γενική αφλογιστία του, ούτε το ότι έχει ανεξίτηλο το σημάδι του ψεύτη μετά το καλοκαίρι του 2015, ενώ η κρίση στην Αυγή λίγες μέρες πριν δείχνει πολλά… Ο Ανδρουλάκης, τέλος, πρέπει να κρατήσει την ψευδή και παραφουσκωμένη εικόνα του «ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ» ίσαμε τις εκλογές, κι εκεί να φέρει ένα ποσοστό που να του δίνει πλεονεκτήματα.
Οι δικοί μας στόχοι
Γι’ αυτούς τους λόγους ίσως επαληθευτεί πως εκλογές με απλή αναλογική δεν κλείνουν τον δρόμο στην αυτοδυναμία της Δεξιάς (γιατί γι’ αυτό την ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ), αλλά οδηγούν κατευθείαν στην Tριλάτεραλ. Απλά, απρόσκοπτα, «ίζι» (easy) όπως θα έλεγαν.
Ολόκληρο το υπαρκτό πολιτικό σύστημα της χώρας ενδιαφέρεται για την αναπαραγωγή του και μόνο. Ολόκληρη η κρατική μηχανή είναι ποτισμένη με τον στόχο της αναπαραγωγής της «προσαρμοστικότητας» του χώρου που λέγεται Ελλάδα στις ανάγκες και τις προδιαγραφές της «μετάβασης» και των σχεδιασμών των Μεγάλων Δυνάμεων, και της υποταγής σε περιφερειακούς επεκτατιστές. Οι οικονομικές ελίτ της χώρας τρέφονται από αυτά.
Η τάση της Τριλάτεραλ διακυβέρνησης έχει ισχυρά ερείσματα. Αναζητείται το πρόσωπο που θα αποδεχθούν οι συμβαλλόμενοι και θα εκφράσει το πνεύμα της εποχής, ώστε να πέσουν όλες οι τζίφρες στα συμβόλαια
Οι δύο στόχοι που ορίζουν την κεντρική πολιτική μας: 1) Να μην κουρελιαστεί η χώρα. 2) Να μην διαλυθεί η κοινωνία και το φρόνημα του λαού. Αυτοί αποτελούν το «κεντρικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας το 2022», και θέτουν επιπρόσθετα καθήκοντα: να αποκαλυφθεί η ουσία και η μορφή του καθεστώτος, να μην μπερδέψουν κι άλλο τον λαό οι μεταμορφώσεις του, να αναδειχθεί η αναγκαιότητα της αυτονομίας του λαϊκού παράγοντα από τις ιδεολογίες και τις «αποζημιώσεις» που του τάζουν. Δηλαδή, κίνηση και νόημα που να συγκροτούν το σημερινό «Εμείς ο λαός». Που είναι διαφορετικό από το (αντιγραμμένο από άλλους) σύνθημα που κολλάει παντού ο κ. Κουτσούμπας: «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό», χωρίς να κάνει τίποτα για να συγκροτήσει τον κόσμο σε συγκροτημένο Λαό. Γιατί και τον κ. Κουτσούμπα τον κατατρέχει το «εμείς το κόμμα» (κι αυτό κυρίως ως ποσοστό), κι όχι το «Εμείς ο λαός»… Άλλωστε, όλοι οι κομματικοί μηχανισμοί έχουν τεθεί σε εκλογική ετοιμότητα και προετοιμάζονται για την «μητέρα των μαχών». Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα ζητήματα ή τροφή για ανούσιους διαξιφισμούς. Η διαιώνιση των ποσοστών, η αύξησή τους ή η συγκράτηση των απωλειών τους, είναι το μόνο που τους ενδιαφέρει.
Όταν δεν υπολογίζεται το τι πράγματι συμβαίνει και ποια η κύρια τάση, τότε η πλουτοκρατία κάνει περίπατο και η Τριλάτεραλ έρχεται… Οι αναλυτές εκ των υστέρων θα μιλήσουν για την «ετερογονία των σκοπών», ξεχνώντας πάντα τη σύμπραξη όλων για να βουβαθεί ο λαός.
