Ο τρόπος και ο χρόνος που επιλέχθηκε να γίνει το 2ο λοκντάουν αποτελούσαν «εγγύηση» για τα επιεικώς πενιχρά αποτελέσματά του μέχρι τώρα, ένα μήνα μετά. Στην πραγματικότητα, το 2ο λοκντάουν αποτέλεσε μια κίνηση συγκάλυψης των ευθυνών της κυβέρνησης, είχε έντονα φρονηματιστικό χαρακτήρα, και ήρθε εντελώς καθυστερημένα. Η επίθεση στην κοινωνία και η κατηγορία πως αυτή φταίει για τη διάδοση του ιού ήταν το μόνιμο μοτίβο της κυβέρνησης, της πολιτικής προστασίας και της επιτροπής των λοιμωξιολόγων.
Ο καβγάς που έχει αρχίσει σχετικά με το ποιος έχει την ευθύνη για τις ελλιπείς καταγραφές, τα διπλά βιβλία, την έλλειψη μελετών και στοιχείων για την πορεία της επιδημίας στη χώρα, τα μέτρα με γνώμονα μόνο την οικονομία και όχι την υγεία, τα «δώρα» σε κολλητούς επιχειρηματίες της υγείας και όχι μόνο, προμηνύει δυσκολίες. Αλλά και δείχνει περίτρανα πως έχουμε ένα κράτος και έναν πολιτικό κόσμο βυθισμένο βαθιά στο βούρκο, απροετοίμαστο και κυνικό.
Είναι φανερό πως η διαχείριση της πανδημίας ξέφυγε από κάθε έλεγχο, κι αυτό οδήγησε στο οριζόντιο λοκντάουν και την απαγόρευση κυκλοφορίας μετά τις 9 το βράδυ. Τα όποια άλλα μέτρα αποφασίστηκαν με ακόμη μεγαλύτερη καθυστέρηση. Ήθελε πολύ μυαλό για να κλείσουν τα χερσαία σύνορα εδώ και καιρό, αφού ήταν μια από τις κύριες αιτίες επιδείνωσης των όρων στη Β. Ελλάδα; Όπως το καλοκαίρι ήταν από εκεί η κύρια πύλη εισόδου, όπως δεν γίνονταν κανένας έλεγχος στα αεροδρόμια, έτσι και τώρα, φθινόπωρο προς χειμώνα, τα σύνορα ήταν ανοιχτά. Όσοι έρχονταν χρησιμοποιούνταν ως φτηνή εργατική δύναμη σε εποχιακές δουλειές και εργοστάσια. Μάλιστα ήταν κοινό μυστικό ότι τα πιστοποιητικά-μαϊμού έπαιρναν κι έδιναν…
Από το ένα «λαθάκι» στο άλλο
Στη χώρα μας, το σύμπλεγμα πολιτικός κόσμος και κράτος έχει συνηθίσει στην προχειρότητα και την αρπαχτή. Για παράδειγμα, δύο φορές ανάθεση για μάσκες, και η παραγωγή τελικά φέρνει μάσκες όχι για ανθρώπους αλλά για κύκλωπες. Λαθάκι. Με τυμπανοκρουσίες (και απευθείας ανάθεση, χωρίς διαγωνισμό) στήθηκε ο «περίπατος» στο κέντρο της Αθήνας, και τώρα ούτε γάτα ούτε ζημιά: ξηλώνονται όλα. Δεν έγινε και τίποτα. Απλώς κάποια εκατομμύρια πήγαν περίπατο σε κολλητούς… Τώρα κάνουμε παραγγελίες εμβολίων. Ποιων εμβολίων; Σε ποια τιμή; Από ποια εταιρεία; Δεν έχει σημασία, σημασία έχει ότι «θα φέρουμε εμβόλιο». Όμως χρειάζονται ειδικά ψυγεία. Φέρνουμε από τώρα ψυγεία. Ποια εταιρεία τα φέρνει; Τι είδους ψυγεία είναι; Μήπως είναι σαν τις μάσκες; Δηλαδή να φθάνουν έως τους -4 βαθμούς Κελσίου όταν π.χ. χρειάζεται -20; Ουδείς λόγος ανησυχίας, θα φέρουμε κι από τα καλά. Αλλά πρέπει να αποζημιώσουμε και την εταιρεία που έφερε τα πρώτα. Κάπως έτσι λειτουργεί το μαγαζί, τα γρανάζια του χρειάζονται τα γράσα τους…
Το σύστημα έχει αποφασίσει: Η πανδημία θα κρατήσει όσο κρατήσει, κάποια στιγμή με τον γνωστό τρόπο θα έρθει το εμβόλιο, θα κάνουμε μπίζνες και με αυτό…
Η πραγματικότητα μας δείχνει ότι, τελικά, σε καμία ευρωπαϊκή χώρα δεν συμβαίνει ένα παρόμοιο λοκντάουν, που π.χ. έχει κλείσει όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, τα μέτρα του παρατείνονται πάνω από μήνα κ.ο.κ. Εδώ μπορεί να αντιταχθεί το επιχείρημα: Ξέρεις τι θα γινόταν αν δεν κάναμε έτσι το λοκντάουν; Θα είχαμε υγειονομική καταστροφή. Κι αυτή η διαπίστωση όμως έρχεται σε πλήρη αντίθεση με όσα ισχυριζόταν η κυβέρνηση λίγο διάστημα πριν, αλλά και με τα στοιχεία. Π.χ. η Θεσσαλονίκη ήταν σε καλή κατάσταση, αλλά πήγε στο κόκκινο σε λίγο διάστημα, όπως και όλη η Β. Ελλάδα. Δεν υπάρχουν εξηγήσεις. Αναζητούνται συγκαλύψεις…
Η δυσπιστία που υπάρχει απέναντι σε χειρισμούς και μέτρα (που δεν υπήρχε στο 1ο λοκντάουν) είναι δικαιολογημένη σε μεγάλο βαθμό, και δεν είναι προϊόν ψεκασμού. Τα ΜΜΕ ψεκάζουν τον κόσμο και η κυβέρνηση ρίχνει τις ευθύνες στην κοινωνία που δεν προσέχει. Στο προχθεσινό πρωτοσέλιδό της η Καθημερινή αναρωτιέται στον κεντρικό τίτλο «Γιατί δεν πέφτουν τα κρούσματα», και μόνη της απαντά στον υπότιτλο: «Ενδοοικογενειακές μολύνσεις, κόπωση του πληθυσμού στα μέτρα και καιρικές συνθήκες». Όλοι οι από πάνω λάδι! Φταίει η κάθε οικογένεια που… θέλει και στριμώχνεται σε ένα διαμερισματάκι, φταίει η κοινωνία που κουράζεται εύκολα, φταίει και ο κακός μας ο καιρός. Δεν χρειάζονται άλλα στοιχεία, αυτοί είναι οι ένοχοι. Σοβαρή εφημερίδα…
Πώς καθαρίζουν οι στάβλοι του Αυγεία;
Ακόμα πιο εγκληματική στις συνθήκες αυτές είναι η απόφαση της κυβέρνησης για μείωση των δαπανών για την υγεία και την πανδημία στον νέο προϋπολογισμό. Δεν γίνεται αλλιώς! Γίνεται όμως να δανείζουμε συστήματα Πάτριοτ στην… πτωχή Σαουδική Αραβία. Όχι, αυτά δεν είναι παραλογισμοί. Είναι στοιχεία από το μεδούλι της άρχουσας τάξης στη χώρα μας…
Όχι μόνο σε ελλαδικό, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο το σύστημα έχει αποφασίσει: η πανδημία θα κρατήσει όσο κρατήσει, η διαχείρισή της δεν δημιουργεί μεγάλο πολιτικό κόστος, καλλιεργούμε φόβο και παίρνουμε μέτρα για να χειριστούμε τους θανάτους των πιο αδύναμων (που τους έχουμε ήδη λογαριάσει), κάποια στιγμή με τον γνωστό τρόπο θα έρθει το εμβόλιο, θα κάνουμε μπίζνες και με αυτό. Τελικά τι είναι 5, 6, 7 εκατομμύρια νεκροί από μια πανδημία; Σχεδόν τίποτα. Προχωράμε αξιοποιώντας την «ευκαιρία»: ώρα για τη Μεγάλη Επανεκκίνηση!
Ποιο τμήμα της κοινωνίας πλήττεται χειρότερα από τη διαχείριση της πανδημίας; Αυτό που κινδυνεύει πραγματικά, οι γέροι πολίτες και οι αδύναμοι; Ή αυτοί που δεν κινδυνεύουν τόσο πολύ, τα παιδιά και οι νέοι μέχρι 20 ετών; Δεν είναι εύκολη η απάντηση. Κι ούτε μπορούμε να μπούμε καν στη λογική του κ. Τσόκλη. Το τραύμα στις ψυχές των σημερινών παιδιών και των νέων θα είναι πολύ μεγάλο, αλλά θα μετρηθεί αργότερα. Εθίζονται σε έναν αποκλεισμό και καθηλώνονται τα όνειρα και οι ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο, για μια κανονική ζωή δηλαδή, με κοινωνικότητα.
Ο Ηρακλής για να καθαρίσει τους στάβλους του Αυγεία άλλαξε τη ροή δύο ποταμών, που με τα ορμητικά νερά τους καθάρισαν τους στάβλους από την κόπρο. Τι θα ήταν ανάλογο στις σημερινές συνθήκες; Αλήθεια το σκεφθήκατε; Να μην αποδεχτούμε τα λοκντάουν και τη νέα κοινωνική μοντελοποίηση ως κανονικότητα, διότι δεν είναι κανονικότητα! Πόσο μάλλον που τείνει να παγιωθεί μόνο και μόνο επειδή οι ελίτ και οι πολιτικοί υπάλληλοί τους θεωρούν την προετοιμασία και τα μέτρα πρόληψης πιο κοστοβόρα από ένα λοκντάουν της συμφοράς…
