Οι «παίκτες», οι φιλοδοξίες και οι απόκληροι
του Απόστολου Αποστολόπουλου
Ενώ ο κόσμος καίγεται, Ευρωπαίοι και Τούρκοι έχουν αποδυθεί σε μια επιχείρηση εκβιασμών και εξαπάτησης χωρίς νόημα, γιατί και οι δύο γνωρίζουν άριστα ότι οι αμοιβαίες υποσχέσεις είναι απλώς φούμαρα. Οι Ευρωπαίοι θα δώσουν μερικά φραγκοδίφραγκα, αλλά δεν θα δεχθούν ποτέ την Τουρκία στην Ε.Ε. Και οι Τούρκοι δεν θα ξαμολήσουν το κοπάδι των προσφύγων, αν θέλουν να έχουν την ελάχιστη βοήθεια των Βρυξελλών στη διαμάχη Άγκυρας-Μόσχας.
Οι Ευρωπαίοι θα ήταν θεοπάλαβοι αν έτρεμαν την είσοδο δύο-τριών εκατομμυρίων προσφύγων αλλά αποδέχονταν την ένταξη 70 και πλέον εκατομμυρίων Τούρκων μουσουλμάνων, Σουνιτών στην πλειοψηφία τους, με μια κυβέρνηση που δεν κρύβει ούτε την κλίση της προς τον ακραίο ισλαμισμό ούτε τις αυτοκρατορικές της βλέψεις. Τη νύφη θα την πληρώσουν η Αθήνα και οι Βαλκάνιοι γείτονες. Θα μας μείνουν εδώ οι πρόσφυγες και η κυβέρνηση θα πανηγυρίζει – ποιος ξέρει ποια νέα επιτυχία της.
Αναπάντητα ερωτηματικά
Η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους είναι άλλης τάξεως ζήτημα με αναπάντητα ερωτηματικά, π.χ.: Τι διαβεβαιώσεις είχαν οι Ρώσοι ώστε να πετάνε ανέμελοι; Ποιος τελικά έδωσε την πισώπλατη μαχαιριά, η Τουρκία που έριξε τον πύραυλο ή οι ΗΠΑ (ή κάποιοι στις ΗΠΑ) που ήξεραν και έκαναν τα στραβά μάτια; Το ποιος προορίζεται για ύστατο θύμα θα το δούμε στο τέλος, αλλά να μην ξεχνάμε ότι και τον Σαντάμ είχαν ενθαρρύνει οι ΗΠΑ να μπει στο Κουβέιτ και μετά τον έφαγαν.
Στη Συρία, επαναλαμβάνω, διεξάγεται ένας, «συμπυκνωμένος» σε χρόνο και τόπο, παγκόσμιος πόλεμος για την κυριαρχία στην υφήλιο. Η κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους που δύναται να εμπλέξει το ΝΑΤΟ, καθώς και η τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι (ή και άλλες που θα ακολουθήσουν) αποτελούν τμήματα αυτού του πολέμου με τις ποικίλες μορφές και τα διαρκώς εκτεινόμενα μέτωπα σύγκρουσης.
Στο διμερές επίπεδο Μόσχας-Άγκυρας η διαφορά στόχων και φιλοδοξιών είναι χαώδης. Η Τουρκία έχει μέγιστη επιδίωξη να γίνει περιφερειακή δύναμη, αλλά αυτό εξαρτάται από τις υπερδυνάμεις. Η Ρωσία θέλει να αποκατασταθεί πλήρως ως δύναμη παγκόσμιας εμβέλειας. Αν η Ρωσία χάσει στη Μ. Ανατολή θα (ξανά)γίνει αναπόδραστα άθυρμα των δυτικών δυνάμεων, οπότε η εποχή Γέλτσιν θα μοιάζει με παράδεισο.
Η Ρωσία είναι, λοιπόν, υποχρεωμένη να αχρηστεύσει τον Ερντογάν ως ουσιώδη παίκτη, όργανο της Δύσης στην περιοχή. Η μεταφορά πυραύλων S400 στη Συρία είναι σαφές μήνυμα για την αποφασιστικότητα του Κρεμλίνου προς κάθε δρώσα δύναμη στην περιοχή. Στόχος του Πούτιν είναι να σακατέψει στρατιωτικά τους Τζιχαντιστές και να τους κόψει τις οικονομικές προσόδους από τις (παράνομες) πωλήσεις πετρελαίου, επ’ ωφελεία της Τουρκίας και της οικογένειας Ερντογάν – ο γιος του διευθύνει, σύμφωνα με τις πληροφορίες, το λαθρεμπόριο του πετρελαίου, με ανοχή των ΗΠΑ. Η Δύση (ΝΑΤΟ) υποστήριξε φραστικά την Τουρκία αλλά δεν άφησε την παραμικρή υπόνοια ότι θα μπορούσε, για χάρη της, να έρθει σε άμεση εμπόλεμη σύγκρουση με τη Μόσχα. Χωρίς διάθεση λογοπαίγνιου, ο Ερντογάν φαίνεται να μένει ξεκρέμαστος και έχει λόγους να φοβάται μήπως τελικά βρεθεί κρεμασμένος.
Οι απόκληροι της Δύσης
Ο Ολάντ, μιμούμενος τον Μπους, δήλωσε πως οι τρομοκράτες επιτέθηκαν «στον τρόπο ζωής μας». Επί Μπους αυτός ο τρόπος ζωής ήταν ακόμα αρεστός ή ανεκτός. Έκτοτε, ολόκληρα τμήματα του πληθυσμού των ευρωπαϊκών χωρών «αποκαλύφθηκε» ότι αντί να έχουν ενσωματωθεί έχουν μετατραπεί σε εξεγερμένους απόκληρους που δεν είχαν να χάσουν και σπουδαία πράγματα εκτός από τη μιζέρια τους. Ο Χάντινγκτον (Η σύγκρουση των Πολιτισμών) είχε διαπιστώσει ότι οι τρομοκράτες δεν είναι κάποιοι άξεστοι κατσαπλιάδες, αλλά αντιθέτως βγαίνουν από πανεπιστήμια της Δύσης, κάτι που διόλου δεν τους εμποδίζει, έλεγε ο Χάντινγκτον, να μισούν ό,τι εκπροσωπεί τη Δύση. Το ότι δεν έχουν οδηγό τον Μαρξ αλλά τον Μωάμεθ, δεν τους κάνει λιγότερο ή περισσότερο τρομοκράτες ούτε τους αφαιρεί την ιδιότητα του απόκληρου. Είναι απόκληροι ατομικά, κοινωνικά, θρησκευτικά. Είναι και εθνικά απόκληροι.
Η Δύση, άπληστη και αρπακτική, έκανε τα πάντα για να καταστρέψει όλα τα κοσμικά καθεστώτα στη γη των Αράβων, με τελευταία θύματα τον Καντάφι και τον Σαντάμ, να διαλύσει τα έθνη-κράτη τους και να ενισχύσει την άνοδο θρησκευτικών ηγετών, από το Ιράν ώς τον Ερντογάν. Της γης οι κολασμένοι μπορούν να είναι μωαμεθανοί αστοί ή εργάτες, μορφωμένοι ή όχι και μπορούν να θέλουν, με ή χωρίς τη χειραγώγηση της CIA, να μας στείλουν στην κόλαση μια ώρα αρχύτερα, πράγμα που μας υποχρεώνει να αμυνθούμε – θέλουμε δεν θέλουμε. Όσο για τους «αυθεντικά» γηγενείς απόκληρους, αυτοί στρέφονται όλο και δεξιότερα χωρίς η Αριστερά να αναρωτιέται γιατί χάνει το τρένο.
Η ποικιλία των μορφών σύγκρουσης και η έκταση του Μετώπου καθιστούν δυσδιάκριτο το πότε οι εκατέρωθεν πληγές θα έχουν γίνει θανάσιμες, πότε ο αντίπαλος θα έχει ηττηθεί, πριν να καταρρεύσει επισήμως και δημοσίως. Η κατάρρευση μπορεί να αποτελέσει έκπληξη αλλά και κίνδυνο για όλους γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να κάνει το ετοιμοθάνατο θηρίο. Η καλή είδηση θα ήταν ένας έγκαιρος συμβιβασμός, μια αναλαμπή λογικής στον παραλογισμό των πραγμάτων.
ΥΓ. Η κυβέρνηση απειλεί τους οιονεί δύστροπους βουλευτές, όσους υποπτεύεται ότι θα καταψηφίσουν το Ασφαλιστικό, με την ένταξη του κόμματος του κ. Λεβέντη στα κυβερνητικά έδρανα. Και διηγώντας τα να κλαις…
