Η «διάσωση» μέσω ξεπουλήματος θα δώσει το τελικό χαστούκι σε αγρότες, εργαζόμενους και στην εθνική οικονομία
Της Λίτσας Αμμανατίδου-Πασχαλίδου*
Η ιστορία του Ομίλου της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης είναι πλέον γνωστή στην ελληνική κοινωνία και είναι, δυστυχώς, αποτυπωμένη στη μνήμη των πολιτών ως ένα ακόμη σκάνδαλο μιας επιχείρησης -θυγατρικής της ΑΤΕ- η οποία όμως για δεκαετίες στήριζε την εθνική οικονομία και έδινε τη δυνατότητα της επάρκειας στη χώρα αλλά και εξαγωγής του βασικού παραγόμενου προϊόντος. Και όταν λέμε για σκάνδαλο, όμως, πρέπει να ξεκαθαρίζουμε τους λόγους που συντρέχουν και τους σκοπούς που εξυπηρετούν.
Η ΕΒΖ, εδώ και πάνω από μία δεκαετία, από κερδοφόρα επιχείρηση μετατρέπεται, με τις διαχρονικές πολιτικές των διορισμένων Διοικήσεων, σε μια επιχείρηση η οποία, ειδικά μετά το χάρισμα της ΑΤΕ στην Τράπεζα Πειραιώς, καταλήγει να γίνει η πολύπαθη «νύφη», ενώ προς εκποίηση βγαίνει όλη η προίκα της! Και για όλα αυτά φταίει η ΚΟΑ Ζάχαρης και οι επιταγές της ΕΕ με την ανομοίωση της μισής μας εθνικής ποσόστωσης το 2006, και οι ελληνικές κυβερνήσεις.
Σχέδιο διάσωσης μέσω δανειακής αναδιάρθρωσης, λοιπόν, ονομάζει η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ μαζί με την Τράπεζα Πειραιώς το ξεπούλημα των 2 πιο κερδοφόρων εργοστασίων του ομίλου που βρίσκονται στη Σερβία και όλων των ακινήτων από γραφεία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη μέχρι τα δύο εργοστάσια, με όλο το μηχανολογικό εξοπλισμό τους, που θα μετατρέπονταν σε παραγωγής βιοαιθανόλης, δηλαδή της Ξάνθης και της Λάρισας, στο οποίο γίνεται μέχρι σήμερα η συσκευασία της ζάχαρης. Μετά το ξεπούλημα όλων των περιουσιακών στοιχείων του ομίλου σε Ελλάδα και Σερβία, εκτός των τριών εργοστασίων σε Πλατύ, Σέρρες και Ορεστιάδα, το συνολικό ποσό που υπολογίζεται πως θα μπει στα ταμεία του εκκαθαριστή ανέρχεται στα 50 εκατ. ευρώ. Και για να έχουμε μια τάξη μεγέθους για τον αλλοτινό γίγαντα, για τα δεδομένα της χώρας μας σε βιομηχανικές-μεταποιητικές εγκαταστάσεις, συνδεδεμένο με τον πρωτογενή τομέα, για να ξαναστηθεί ένα εργοστάσιο ζάχαρης από την αρχή το κόστος αγγίζει τα 400 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, μιλάμε για έγκλημα ολκής!
Από την άλλη, έχουμε τους τευτλοπαραγωγούς, οι οποίοι μόλις πριν από λίγες μέρες αποπληρώθηκαν τη σοδιά του 2015 και μπαίνουν στη νέα «καμπάνια» δηλαδή περίοδο συγκομιδής και επεξεργασίας των τεύτλων από τα δύο εργοστάσια Πλατέως και Ορεστιάδας, χωρίς να γνωρίζουν πότε θα πληρωθούν για τη φετινή σοδειά, ενώ εργαζόμενοι στις Σέρρες μετακινήθηκαν στο Πλατύ.
Το σχέδιο «διάσωσης» μέσω ξεπουλήματος το μόνο που θα καταφέρει είναι να δώσει το τελικό χαστούκι σε αγρότες, εργαζόμενους και στην εθνική οικονομία, αφού είναι προγραμματισμένο να διασφαλίσει την Τράπεζα Πειραιώς και μόνο, τη στιγμή που η συγκεκριμένη δεν θα έπρεπε να έχει αξιώσεις όταν της χαρίστηκε η ΑΤΕ. Η θυγατρική της ΑΤΕ ΕΒΖ η οποία έχει περάσει στον ειδικό εκκαθαριστή, είναι απορίας άξιο (βλέπε σκάνδαλο) γιατί τα δάνειά της ύψους 137 εκατ. ευρώ μεταφέρθηκαν στην Πειραιώς και σήμερα μια ιδιωτική τράπεζα είναι ο ρυθμιστής της «βιωσιμότητάς» της.
Από την άλλη, μετά τον οικονομικό έλεγχο που είχε προχωρήσει η προηγούμενη Διοίκηση που όρισε ο τότε υπουργός και σημερινός γραμματέας της Λαϊκής Ενότητας Π. Λαφαζάνης, αναθέτοντας σε εταιρία, τα αποτελέσματά της επέβαλαν την εισαγγελική παραγγελία ώστε να γίνει ενδελεχής έλεγχος για τρύπα 50 εκατ. ευρώ που βαρύνει τις προηγούμενες Διοικήσεις και την πολιτική που ακολούθησαν σχετικά με την πώληση ζάχαρης σε εταιρίες-πελάτες, οι οποίες όμως δεν αποπλήρωναν για χρόνια τα προϊόντα που «αγόραζαν» και η ΕΒΖ έγινε ζημιογόνα. Σε συνδυασμό πάντα φυσικά με τη συνολική διαχείριση της προκήρυξης ενδιαφέροντος προς τους τευτλοπαραγωγούς και τις εσκεμμένες καθυστερήσεις ώστε να απαξιωθεί η τευτλοκαλλιέργεια.
Σήμερα, λοιπόν, που έχει η χώρα μας τόσο μεγάλη ανάγκη από την επανεκκίνηση της πρωτογενούς παραγωγής, βλέπουμε την κυβέρνηση να βάζει πλάτη στο λουκέτο των εναπομεινάντων τριών εργοστασίων και να διασώζει, για άλλη μια φορά, το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα.
Μία και μόνο κίνηση θα ήταν σωτήρια για τη βιομηχανία ζάχαρης. Η κυβέρνηση να έβαζε φρένο στις αξιώσεις της Πειραιώς, ζητώντας να διαγραφεί η μεταφορά του δανείου της ΕΒΖ, που είχε στην παλιά δημόσια ΑΤΕ. Θα μου πείτε αυτό μπορεί να γίνει με εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, κάτι που ξέχασε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και μετατράπηκε σε μνημονιακό παρακολούθημα της Μέρκελ. Γνωστή η μετάλλαξη!
Η ΕΒΖ χάνεται και μαζί της χιλιάδες οικογένειες αγροτών, εργαζομένων αλλά και επαγγελματιών των συνοδών επαγγελμάτων, θα μείνουν χωρίς εργασία. Η δε εθνική οικονομία θα υποστεί ένα ακόμη μεγάλο πλήγμα, ενώ θα χαθούν σημαντικά περιουσιακά στοιχεία, εργαλεία για την ανάκαμψη και την παραγωγική ανασυγκρότηση. Ο στόχος της αποαγροτοποίησης και της αποβιομηχάνισης που είχε μπει πριν από δεκαετίες από τα άλλοτε κόμματα του δικομματισμού, κατ’ επιταγή της Ε.Ε. και μέσω της ΚΑΠ, ολοκληρώνεται με τις ενέργειες του άλλοτε αριστερού ΣΥΡΙΖΑ και αυτές οι πολιτικές πρέπει να ανατραπούν, διότι αν συνεχιστούν θα μας μείνουν μόνον οι πικρές αναμνήσεις.
*Η Λίτσα Αμμανατίδου-Πασχαλίδου είναι μέλος του Π.Σ. της Λαϊκής Ενότητας και πρ. βουλευτής της Β΄ Θεσσαλονίκης.
