Του Μάριου Διονέλλη
Με προβλημάτισε ο μπαγάσας ο Πάγκαλος.
Είπε ότι τα λεφτά τα φάγαμε όλοι μαζί σε αυτή τη χώρα και ξεπετάχτηκαν οι ερινύες από τα ντουλάπια που τις είχα κλειδαμπαρώσει. Και άρχισα τους λογαριασμούς:
Για τα «μαύρα» κι άραχνα που έπαιρνα επί χρόνια σε διάφορα μαγαζιά της δημοσιογραφίας.
Για το φοιτητικό πάσο που είχα για καιρό, ακόμα και όταν τελείωσε η ιδιότητα του φοιτητή.
Για τα εισιτήρια του αστικού, που έσβηνα με τη γόμα το μελάνι που είχε πάνω από την πρώτη ακύρωση, όταν είχα αφραγκιές κι έπρεπε να πάρω το λεωφορείο.
Για όλες τις συναυλίες που μπήκα χωρίς εισιτήριο από τα βραχάκια, μέχρι και για μια ξύστρα στη Β’ Δημοτικού, που τη λιμπίστηκα και τη βούτηξα από τον Βασιλάκη, τον διπλανό μου.
Sorry, ρε Βασιλάκη. Αλλά ήσουν κι συ προκλητικός με την ξύστρα – αυτοκινητάκι. Κι εκείνη εκεί, ολοκόκκινη, απροστάστευτη και πρόθυμη να πέσει στη χούφτα μου.
Και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουμε, λέει ο Θόδωρος…
Ωραία.
Βάλτε κάτω ξύστρες, συναυλίες, πάσο, εισιτήρια και στείλτε μου το λογαριασμό.
Μετά βάλτε του Πάγκαλου κάτω και υπολογίστε: Το ένα εκατομμύριο του Τσουκάτου για το ΠΑΣΟΚ, τα λεφτά που χάθηκαν το Χρηματιστήριο ή και στα pampers ακόμα. Τα λεφτά που έφυγαν γενικώς για τη siemens. Τα λεφτά των προμηθειών από τα εξοπλιστικά προγράμματα. Τα 10 σπίτια πρώην υπουργών του ΠΑΣΟΚ και τόσα άλλα…
Σήμερα λέει δεν έχουν υλικά στα νοσοκομεία και αναβάλλονται τα χειρουργεία… Ποιος φταίει, λες, περισσότερο από τους δυο μας;
Θόδωρε, δεν βγαίνουν…
Δεν πατσίζουμε με τίποτα. Δεν σας φτάνω εκεί στο ΠΑΣΟΚ και επειδή με έχετε ρίξει πολύν σε σχέση με τις δικές μου παρανομίες, σου προτείνω να κάνουμε μια περαίωση τώρα στα γρήγορα. Γιατί αλλιώς έρχεται η «πετραίωση»…
Και θα μου ζητάς πάλι να καταδικάσω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται…
