Μειώνουν με καταιγιστικό ρυθμό το προσωπικό τους. Του Γιώργου Κατερίνη
Νέο κύμα ομαδικών απολύσεων έχει ξεκινήσει στο χώρο του φαρμάκου. Οι εργαζόμενοι πληρώνουν μαζί με όλους τους ασφαλισμένους τις συνέπειες της ίδιας πολιτικής. Η χειροτέρευση της φαρμακευτικής περίθαλψης, ο αποκλεισμός της πλειονότητας των εργαζομένων και των συνταξιούχων από θεραπείες απαραίτητες για τη διαβίωσή τους είναι αποτέλεσμα της ίδιας πολιτικής που στέλνει στην ανεργία εκατοντάδες εργαζόμενους στις φαρμακευτικές εταιρίες.
Στην τελευταία τριετία οι απολύσεις που έχουν γίνει στις μεγάλες πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρίες ξεπερνούν το 50-60% των εργαζομένων. Ειδικά στον κλάδο των ιατρικών επισκεπτών οι απολύσεις φθάνουν και το 80%. Και δεν μιλάμε για μικρές εταιρίες που δεν μπορούν να αντέξουν κάτω από το βάρος της κρίσης. Μιλάμε για εταιρίες με τεράστια κερδοφορία όλα τα προηγούμενα χρόνια, που αν και εμφανίζουν μείωση στο τζίρο τους, οι δείκτες κερδοφορίας τους παραμένουν θετικοί. Sanofi, Boehringer, Roche, Pfizer, Mylan και ο κατάλογος των εταιριών που μειώνουν με ρυθμούς καταιγίδας το προσωπικό τους δεν έχει τέλος. Τα πιο πρόσφατα κρούσματα, η Bristol (δείτε και σχετικό ρεπορτάζ σε διπλανή στήλη) και η Astra Zeneca, η οποία ανακοίνωσε χθες (5/4) την απόλυση 44 από τους 180 ιατρικούς επισκέπτες που απασχολεί.
«Μοιάζει με τοπίο εγκατάλειψης της χώρας», μας λέει ο αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας των Ιατρικών Επισκεπτών, Αντώνης Κατραμαδάκης. Η εταιρία Bristol, μετά τις τελευταίες απολύσεις διατηρεί μόνο 12 ιατρικούς επισκέπτες σε όλη την Ελλάδα, έχοντας μειώσει συνολικά το προσωπικό της σε 65 άτομα, από 140 που απασχολούσε πέρυσι. Και δεν φθάνει μόνο αυτό. Οι φαρμακευτικές επιχειρήσεις χρησιμοποιούν όλο το μνημονιακό νομικό οπλοστάσιο. Όπως καταγγέλλουν τα σωματεία των εργαζομένων εκτός από τις απολύσεις υπάρχουν μειώσεις μισθών, γίνονται συνεντεύξεις για προσλήψεις ιατρικών επισκεπτών με συμβάσεις πωλητών, χρησιμοποιείται πλέον από μεγάλες εταιρίες (όπως η Boehringer και η Novartis) η ενοικίαση εργαζομένων με τρίμηνες συμβάσεις και χαμηλούς μισθούς.
«Οι αντιθέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ των επιχειρήσεων που λυμαίνονται το φάρμακο και οι εκβιασμοί τους προς κάθε κατεύθυνση, έχουν ως όμηρους τους εργαζόμενους», μας λέει ο Αντ. Κατραμαδάκης, ανοίγοντας το μεγάλο θέμα μιας άλλης πολιτικής για το φάρμακο, έξω από την τεχνητή αντίθεση μεταξύ των πολυεθνικών που παράγουν πρωτότυπα ή γενόσημα, και με στήριξη μιας εθνικής φαρμακοβιομηχανίας.
