Οι καθημερινές εφημερίδες σπάνια καταπιάνονται με υποθέσεις που θεωρούνται δημοσιογραφικά εξαντλημένες. Γι’ αυτό, κάνει εντύπωση το άρθρο που δημοσιεύτηκε στη βρετανική εφημερίδα The Guardian, στις 12 Νοεμβρίου, σχετικά με την υπόθεση του φαρμάκου Θαλιδομίδη, όχι μόνο γιατί αναφέρεται σε μια ιστορία που συνέβη στη δεκαετία του ’60, αλλά και γιατί είναι πολύ αναλυτικό και εκτενές, ξεπερνώντας τις τέσσερις χιλιάδες λέξεις, δηλαδή έχει ένα μέγεθος ασυνήθιστα μεγάλο για τον ημερήσιο Τύπο. Κάνει, όμως, εντύπωση μέχρι να διαβαστεί, γιατί, μετά, η απορία, αφενός λύνεται με τον πλούτο των στοιχείων που παραθέτει ο δημοσιογράφος Harold Evans και αφετέρου, εάν η αδικία σε ενοχλεί, μετατρέπεται σε θυμό διαβάζοντας πώς μεθοδεύτηκε η ατιμωρησία των υπευθύνων από τους Γερμανούς ιθύνοντες, υπουργούς, πολιτικούς, δικαστικούς και δημοσιογράφους. Σε μια χώρα σαν τη Γερμανία που αυτοπροβάλλεται ως πρότυπο ευνομίας και δικαιοσύνης.
Σαν υπενθύμιση, αυτό το φάρμακο, η Θαλιδομίδη, σκότωσε 80.000 μωρά και προκάλεσε τη βαριά αναπηρία άλλων 20.000! Επιπλέον, το φάρμακο αυτό που δινόταν στις έγκυες γυναίκες για να μην έχουν αϋπνίες και ζαλάδες, αλλά και σε άντρες ως κατευναστικό, προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στο νευρικό σύστημα και σε διάφορα όργανα των χρηστών, πέρα από την ανεπανόρθωτη βλάβη στα έμβρυα. Το χειρότερο και μεγαλύτερο έγκλημα στη μεταπολεμική Γερμανία, το χαρακτηρίζει ο Evans. Και το πιο εξωφρενικό είναι ότι το φάρμακο αυτό, με διάφορες ονομασίες, συνέχισε να πουλιέται σε χώρες του Τρίτου Κόσμου! Τα στοιχεία δείχνουν ότι εκτός από τα θύματα στη Σουηδία, την Ελβετία, την Αγγλία, την Ισπανία, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, τον Καναδά κι αλλού, που καταγράφηκαν στη δεκαετία του ’60 και του ’70, υπάρχουν θύματα, πολύ μεταγενέστερα, μέχρι τις μέρες μας, στη Λατινική Αμερική.
Και γι’ αυτό το μαζικό και φρικιαστικό έγκλημα δεν τιμωρήθηκε κανείς! Ένας ερευνητής που δουλεύει για λογαριασμό του Ιδρύματος για τη Θαλιδομίδη, στο Ηνωμένο Βασίλειο, ανακάλυψε στα αρχεία του γερμανικού κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας συγκλονιστικά ντοκουμέντα που αποκαλύπτουν ότι υπήρξε συγκεκριμένη μεθόδευση από τις νομοθετικές, εκτελεστικές και δικαστικές Αρχές, σε τοπικό και ομοσπονδιακό επίπεδο, προκειμένου να παύσει η δίωξη των εννέα υπευθύνων της φαρμακευτικής εταιρίας Grünenthal που ήταν ο παραγωγός του δολοφονικού φαρμάκου. Έτσι, μία δίκη που έμελλε να κρατήσει πολλά χρόνια λόγω του ότι ήταν πολλά τα θύματα, είχαν εξεταστεί 5.000 περιπτώσεις, υπήρχαν 400 πολιτικοί ενάγοντες, 351 μάρτυρες, 26 εμπειρογνώμονες και 70.000 σελίδες με αποδεικτικά στοιχεία, έληξε ξαφνικά με αθωωτικές αποφάσεις για τους κατηγορούμενους, παρ’ όλο που το σκεπτικό του δικαστηρίου επισήμαινε ότι όλες οι πράξεις του κατηγορητηρίου, βαριές σωματικές βλάβες και φόνοι εξ αμελείας, είχαν τελεσθεί. Όλα τα ενοχοποιητικά ντοκουμέντα που είχαν βρεθεί από την αστυνομία, κρυμμένα σε υπόγεια και στο σπίτι ενός δικηγόρου της εταιρίας, τελικά, αγνοήθηκαν.
Συνωμοσία συγκάλυψης
Η εταιρία Grünenthal, η οποία από την αρχή αρνιόταν την ευθύνη της και υποστήριζε ότι οι δεκάδες χιλιάδες τερατογενέσεις και οι θάνατοι ήταν εκ Θεού, δικαιώθηκε από το γερμανικό δικαστήριο. Εκτός από την απαλλαγή των κυρίως υπευθύνων, 2.554 γερμανικές οικογένειες που είχαν παιδιά χωρίς χέρια και πόδια, με κατεστραμμένα νεφρά ή τυφλά, στερήθηκαν μ’ αυτή την απόφαση από το δικαίωμά τους να αποζημιωθούν ικανοποιητικά από την εταιρία. Πώς έγινε, όμως, αυτό το επίσης τερατώδες;
Κατ’ αρχήν, η εταιρία κατέβηκε με βαρύ πυροβολικό στο δικαστήριο. Χρησιμοποίησε 40 δικηγόρους που είχαν μοιραστεί τους βασικούς μάρτυρες κατηγορίας προκειμένου να τους απαξιώσουν και να εξουδετερώσουν τις καταθέσεις τους. Επί 12 μέρες, γράφει ο Evans, 18 δικηγόροι προσπάθησαν χωρίς επιτυχία να κλονίσουν τον βασικό μάρτυρα κατηγορίας δρ Widukind Lenz, παιδίατρο από το Αμβούργο που είχε πρώτος ενημερώσει την εταιρία για τις τρομακτικές παρενέργειες του φαρμάκου.
Αυτό που ρητά αποκαλύπτουν τα επίσημα έγγραφα είναι ότι υπήρξε άμεση και αποτελεσματική πολιτική παρέμβαση στη δικαστική διαδικασία. Οι άνθρωποι της Grünenthal συναντήθηκαν μυστικά με τον ομοσπονδιακό υπουργό Υγείας και στη συνέχεια ενεπλάκησαν άλλοι τέσσερις υπουργοί που μεθόδευσαν το γρήγορο κλείσιμο της δίκης. Πρωταγωνιστής στη συνδιαλλαγή ο Hermann Wirtz, ιδρυτής της Grünenthal, δικτυωμένος καθολικός και γνωστός φιλάνθρωπος, ο οποίος είχε δικηγόρο τον δρ Joseph Neuberger, ο οποίος ξαφνικά διορίστηκε υπουργός Δικαιοσύνης της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας, δηλαδή πολιτικός προϊστάμενος της Εισαγγελίας, της διωκτικής Αρχής. Για να γίνει αυτό το «πραξικόπημα» υπήρξε συμφωνία του Σοσιαλιστικού Κόμματος και του κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών. Ο ίδιος ο εισαγγελέας του κρατιδίου Josef Havertz είχε δηλώσει ότι δούλευε μόνος του μέσα σε ένα ωκεανό ντοκουμέντων κι όταν του δόθηκαν δύο βοηθοί ήταν εντεταλμένοι αντί να υπερασπίζονται τα θύματα να δουλεύουν για τους κατηγορούμενους. Τελικά, ό,τι χρήματα δόθηκαν στα θύματα, κοντά στο 10% των απαιτήσεών τους, πληρώθηκαν από τους φορολογούμενους και όχι από την εταιρία.
Τα καινούργια στοιχεία μάλλον θα αναγκάσουν τις Αρχές να ξανανοίξουν το φάκελο Θαλιδομίδη, αλλά με μερικούς από τους βασικούς υπεύθυνους, πλέον, συγχωρεμένους.
Οι ναζί συνεχίζουν να σκοτώνουν
Η έρευνα, όμως, του βρετανικού ιδρύματος των θυμάτων αποκάλυψε κι άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία που τσαλακώνουν περισσότερο το καλοσιδερωμένο πολιτικό κοστούμι της Γερμανίας. Τόσο ο φιλάνθρωπος Wirtz όσο κι ο επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας της Grünenthal δρ Heinrich Mückter, αλλά κι ο πρόεδρος της εταιρίας Otto Ambros ήταν μέλη του ναζιστικού κόμματος. Ο Ambros ήταν ένας από τους εφευρέτες του αερίου με το οποίο σκότωναν οι ναζί τα θύματά τους και υπεύθυνος για την κατασκευή του εργοστασίου που έφτιαχνε δηλητηριώδη αέρια στο Άουσβιτς. Είχε καταδικαστεί σε οκτώ χρόνια φυλάκιση στη Νυρεμβέργη, αλλά βγήκε στα τέσσερα για να εργαστεί σαν ειδικός στα χημικά όπλα στον αμερικάνικο στρατό!
Ο Mückter έκανε πειράματα σε ζωντανούς κρατούμενους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Πολωνία με πολλά θύματα, αλλά ξέφυγε από τους Πολωνούς που ήθελαν να τον δικάσουν σαν εγκληματία. Στα «φρούτα» που διέθετε η εταιρία ήταν και ο δρ Martin Staemmler, κορυφαίος παράγοντας των ναζί στον τομέα της «υγείας» και της «ευγονίας». Μαζί τους ο προαναφερθείς δικηγόρος-υπουργός Neuberger, Εβραίος φυγάς στον πόλεμο, που γύρισε στη Γερμανία και τα βρήκε μια χαρά με τους ναζί εγκληματίες στην επιδίωξη του κέρδους και της καταξίωσης. Με το μετάλλιο που φέρει το όνομά του, βραβεύτηκε και η καγκελάριος Μέρκελ το 2008!
Αυτοί όλοι έκαναν τη Θαλιδομίδη το δεύτερο εμπορικότερο σκεύασμα στην Γερμανία μετά την ασπιρίνη της Bayer, με πωλήσεις σε 52 χώρες και με τις έντυπες διαβεβαιώσεις ότι πρόκειται για φάρμακο «πλήρως μη δηλητηριώδες, εξαιρετικά ασφαλές, απολύτως κατάλληλο για εγκύους και λεχώνες, χωρίς παρενέργειες στη μάνα και στο παιδί»! Δολοφονική απάτη μεγατόνων, αφού δεν είχαν πραγματοποιηθεί μακροχρόνιες δοκιμές και έρευνες για τις παρενέργειες του φαρμάκου, ούτε έγκαιρη απόσυρσή του. Αντιθέτως, οι αναφορές για παρενέργειες αποκρύπτονταν, δωροδοκούνταν οι γιατροί και άλλοι ιθύνοντες και όσοι διαμαρτύρονταν παρακολουθούνταν από ντετέκτιβ.
Τα ντοκουμέντα αποκαλύπτουν ότι η εταιρία είχε γνώση των τοξικών επιπτώσεων του φαρμάκου. Ανάμεσά τους και μια επιστολή του χημικού δρ Günter von Waldeyer-Hartz σε ένα υπουργό που τον ενημέρωνε για την εγκληματική συμπεριφορά της φαρμακοβιομηχανίας. Επιστολή που θάφτηκε βαθιά, στον καιρό της. Όπως θάφτηκαν κι άλλα ενοχοποιητικά στοιχεία.
Το αποτέλεσμα ήταν, πέρα από τους θανάτους και τις αναπηρίες, χιλιάδες άνθρωποι που επέζησαν σακατεμένοι να μην έχουν πόρους για να ζήσουν και πολλοί να καταλήξουν ζητιάνοι, χωρίς άκρα ή χωρίς όραση, στους δρόμους του Καναδά, της Ισπανίας και άλλων χωρών.
Και σαν να μην έφτανε όλη αυτή η συνωμοσία σιωπής και συγκάλυψης της «μεγαλύτερης ανθρωπογενούς παγκόσμιας καταστροφής», ο πάπας Φραγκίσκος Α΄, τίμησε τον Michael Wirtz, γιο του Hermann με το Διακεκριμένο Σταυρό της Τάξης του Αγίου Συλβέστρου!
Οι εξουσιαστές των μηχανισμών ξεπλένουν τους αφοσιωμένους στο σύστημα, φασιστικό ή δημοκρατικό είναι άνευ σημασίας. Ο πλούτος δεν συσσωρεύεται με τον ιδρώτα των κυρίαρχων. Συσσωρεύεται με τον ιδρώτα των υπηκόων τους, αλλά και με την αφαίρεση των χεριών και των ποδιών τους, των οφθαλμών και των νεφρών τους, με τις ζωές τους ολόκληρες, χωρίς τύψεις, χωρίς ενοχές, χωρίς τιμωρία. Κι όχι στην Ουγκάντα ή την Ακτή του Ελεφαντοστού, αλλά στις χώρες της Αναγέννησης και του Διαφωτισμού, στη Γερμανία της Μέρκελ και του Σόιμπλε.
(Όλα τα στοιχεία προέρχονται από το άρθρο του Harold Evans στην εφημερίδα The Guardian, 14 Νοεμβρίου 2014)
