Πού ’σαι Θανάση;

Το βιβλίο έχασε ένα μεγάλο στήριγμά του. Και ’γω που είχα την ευτυχία να τον γνωρίσω, έχασα έναν από τους ωραιότερους ανθρώπους που έχω συναναστραφεί στη ζωή μου. Είχα πολύ καιρό να νιώσω αυτό το σφίξιμο. Γιατί ο Θανάσης Χριστάκης πέρασε δια πυρός και σιδήρου και δεν μαγαρίστηκε.

Από τις χαμαλοδουλειές της Ομόνοιας έφτιαξε με πολύ κόπο, αθόρυβα, ένα μεγάλο σύστημα διανομής βιβλίων στην Ελλάδα. Όλη η βιβλιοπαραγωγή, από εκατοντάδες μικρούς και μεγάλους εκδότες, έφτανε σε εκατοντάδες βιβλιοπωλεία σε όλη την Ελλάδα χάρη στην οργάνωση, την υπομονή και το ταλέντο του. Με καλούς συνεργάτες, με εντιμότητα, τάξη, ανοιχτοσύνη και αγάπη.
Ο ίδιος δεχόταν τους πάντες στο μικρό γραφείο του, στο ισόγειο του μεγάλου καταστήματος στην Ιπποκράτους, χωρίς προθάλαμο, χωρίς γραμματέα. Δεν έκρυβε τίποτα. Χαιρόμουν να τον ακούω να μου αφηγείται τις προσωπικές του ιστορίες από το χωριό και από τα πολύ δύσκολα χρόνια του ξεκινήματος. Με γαλήνη, σοφία, τρυφερότητα. Εργατικός και πανέξυπνος, απλός και καθαρός. Αριστοκράτης!
Ο Θανάσης έβαζε νερό στις απολυτότητές μου, γιατί είχε καταφέρει να είναι σωστός, έντιμος και αποτελεσματικός ακόμα και μέσα σ’ αυτό το άθλιο ανθρωποφάγο σύστημα. Βλέποντας τη συνεργάτιδά του, την Πελαγία, να κλαίει σπαρακτικά στο νεκροταφείο του Π. Φαλήρου για την απώλεια αυτού του υπέροχου ανθρώπου, σκεφτόμουν ότι σίγουρα δεν υπάρχει θεός. Θανάση, μας λείπεις ήδη.

Σχόλια