Του Γιώργου Γιαλούρη
Μου ανταπάντησε, δεν με άφησε έτσι κι εγώ το καλοδέχτηκα, σπανίως συναντάς συνομιλητή που αξίζει να τον παρακολουθήσεις, διότι ενδεχομένως να μάθεις και δυο πράγματα, γι’ αυτό κι εγώ σωπαίνω, και σώπαινα λοιπόν, κοντολογίς τον άφησα να επιχειρηματολογήσει υπέρ ενός κόσμου που θ’ αλλάξει αν συμβεί το ένα, το άλλο και το παράλλο, και ήταν σίγουρος ότι θα αλλάξει και μου απαριθμούσε τα στάδια μετάβασης, μιλούσε περιεκτικά, με σαφήνεια, πληρότητα και με ιστορικά παραδείγματα, δύσκολο να τον αντικρούσεις, εγώ σε κάθε περίπτωση δεν ήμουν ικανός να κάνω κάτι τέτοιο, δεν είχα άλλωστε και πρόθεση, είναι πιο ενδιαφέρον ν’ ακούς, φτάνει να μην αναπαράγεις ως δικές σου αλήθειες πράγματα που διάβασες ή άκουσες κάπου, δεν διαφέρει αυτή η λογική από τη λογική των συνωμοσιολόγων ή εκείνων που αφού σε γνωρίσουν θα σε ρωτήσουν τι δουλειά κάνεις και τι ζώδιο είσαι, άμα ξέρεις αυτές τις βασικές πληροφορίες, πάει, τον έμαθες τον άλλον, είσαι ικανός να χαρτογραφήσεις όλη τη συμπεριφορά του, τι τύπου άνθρωπος είναι, επομένως εγώ συνειδητά αποφεύγω ν’ αναπαράγω ό,τι ακούω εδώ κι εκεί, αποφεύγω να τοποθετώ τους ανθρώπους σε κατηγορίες χωρίς να γνωρίζω σχεδόν τίποτα για εκείνους διότι κάθε άνθρωπος έχει την ιστορία του, αποφεύγω βέβαια και τους ανθρώπους, φυσικά όλα αυτά δεν αφορούν εμένα, εμένα μου αρέσει να μιλάω ακατάπαυστα, να βρίσκω θύματα και να τους ταλαιπωρώ, άλλωστε κι εγώ θύμα είμαι και γκρινιάζω διαρκώς, ξέρετε σαν αυτούς που σε πιάνουν και δεν βάζουν ούτε μία τελεία στον προφορικό τους λόγο, κατακρίνουν τα πάντα και φυσικά γνωρίζουν τα πάντα και σε πάνε από το ένα θέμα στο άλλο, ωχ, κάτι μου θυμίζει, αλλά εγώ δεν είμαι σαν κι αυτούς, εγώ είμαι πιο έξυπνος, έτσι νομίζουν όλοι, ότι είναι πιο έξυπνοι από τους άλλους, έτσι νομίζω κι εγώ, αλλά στ’ αλήθεια δεν το νομίζω, δεν νομίζω τίποτα, δεν είμαι σίγουρος για τίποτα και απλά δεν ξέρω τι λέω, απλά λέω, άντε και γράφω πού και πού, στον ψυχολόγο μου όμως δεν μπορώ να γράφω, μόνο να λέω, σε ψυχολόγο όμως δεν πηγαίνω, από τους λίγους πρέπει να είμαι, ίσως πρέπει να πάω κι εγώ, περιμένω κάποιο επίδομα psycho-pass γιατί χρεώνουν πολλά οι κερατάδες, ενώ αν γράφω κείμενα για τους τουρίστες θα κονομήσω κιόλας, λοιπόν αυτό θα κάνω, θα βάλω έναν πάγκο κάπου στο Μοναστηράκι και θα γράφω κείμενα για τους τουρίστες, «σας γράφω ένα κείμενο για πέντε ευρώ», το βρήκα λοιπόν, έτσι θα ενισχύσω το εισόδημά μου, θα θέσω εαυτόν στην υπηρεσία της λογοτεχνίας και των τουριστών και θα βγάζω και το κατιτίς μου, θα γράφω στα ελληνικά φυσικά και το AI θα μεταφράζει, θα στέλνω το κείμενο σε email ή θα τους το εκτυπώνω, τέσσερα ευρώ ηλεκτρονικά και πέντε εκτυπωμένο, θα γίνω καλλιτέχνης του δρόμου ενώ τώρα είμαι καλλιτέχνης του κώ-, ατακτούλη αναγνώστη πού πήγε το μυαλό σου, εγώ δεν λέω τέτοια πράγματα, εγώ απλά γράφω ό,τι μου κατέβει αν και δεν μου κατεβαίνει τίποτα, μόνο ανεβαίνει κάτι από το στομάχι μου όταν ξεμυτίζω από τον λάκκο στον οποίο ζω για να δω τι γίνεται γύρω μου και αφού δεν καταλάβω τίποτα, γράφω για όλα εκείνα για τα οποία δεν καταλαβαίνω και ακούω όλους εκείνους που καταλαβαίνουν τα πάντα, αλλά ούτε από εκεί βγαίνει συμπέρασμα κι επομένως επιλέγω να ανοίξω κάνα βιβλίο, τα βιβλία είναι ωραίο πράγμα, δεν χρειάζεται να ακούς κάποιον να μιλάει ακατάπαυστα, έχεις τον χρόνο να συγκεντρωθείς, να μελετήσεις, να σημειώσεις, να συγκρίνεις και να ξαναδιαβάσεις, είναι πολύ σημαντικό να ξαναδιαβάζουμε τα βιβλία που μας προβλημάτισαν, το πρώτο διάβασμα είναι σημαντικό, αλλά είναι ο προθάλαμος, χρειάζεται ξανά και ξανά, μόνο έτσι εμβαθύνει κανείς κι εφόσον καταφέρει και τα συγκρίνει με άλλα έργα που έχουν εξάψει το ενδιαφέρον του και τα έχει μελετήσει, χτίζει σιγά σιγά μία ωραία βιβλιοθήκη και κάποιες μέρες στέκεται απέναντί της χαζεύοντάς την και αισθάνεται μία πληρότητα η οποία προέρχεται μάλλον από το ότι, εκείνη την ημέρα τουλάχιστον, τη ζωή του «δεν την εξευτέλισε, μεσ’ την πολλή συνάφεια του κόσμου, μέσ’ τις πολλές κινήσεις και ομιλίες». Πέντε ευρώ παρακαλώ (τέσσερα αν το διαβάζετε σε pdf).
