Σε ένα εντελώς θολό τοπίο όπου τα πάντα ανακατεύονται και δεν ξεκαθαρίζουν, και διάφοροι κύκλοι της βαθιάς κρίσης συναντώνται δημιουργώντας μεγάλα κύματα, το πολιτικό σκηνικό προσπαθεί να συγκρατήσει το χάσμα που το χωρίζει από την κοινωνία. Ιδιαίτερα τώρα που εισερχόμαστε σε μια προεκλογική περίοδο με την επικείμενη τριπλή εκλογική αναμέτρηση. Όμως, ο εκλογικός σχεδιασμών επιτελείων, κομμάτων, λόμπι και ομάδων, δεν είναι αρκετός για να αναχαιτίσει τα κύματα των σημαντικών γεγονότων που εκτυλίσσονται στην περιοχή και την αντανάκλαση που αυτά έχουν στις λαϊκές διαθέσεις.
Ο ευρωσκεπτικισμός και η απώλεια κάθε εμπιστοσύνης προς τον πολιτικό κόσμο που ακολουθεί τις συνταγές της παγκοσμιοποίησης, μαζί με το άνοιγμα του ασκού του Αιόλου στην ταραγμένη περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου και των Βαλκανίων, προμηνύουν την είσοδο σε μια περίοδο σημαντικών πολιτικών γεγονότων και ανακατατάξεων που δεν αντιμετωπίζονται με «ασπιρίνες». Το Μεταναστευτικό προκαλεί πολιτική κρίση στην Ε.Ε., το Μακεδονικό ανοίγει μια περίοδο μεγάλης δυσπιστίας και ρευστότητας στα Βαλκάνια, ο τουρκικός επεκτατισμός δεν αποποιείται διόλου τις στοχεύσεις του, ενώ τα οικονομικά προγράμματα εποπτείας της χώρας, μόνο κατ’ ευφημισμό μπορούν να ονομάζονται «έξοδος από μνημόνια».
Με δυο λόγια, οι κομπίνες και τα μικροεπεισόδια που γεννιούνται στη βάση του στημένου «διπολισμού» που επιλέγουν ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., δεν μπορούν διόλου να συγκρατήσουν τα κύματα που ογκώνονται.
Γενικευμένο παζάρι
Οι εξελίξεις είναι τέτοιες που πιστοποιούν ότι πολλά θέματα υπόστασης μιας χώρας (οικονομία, πολιτική, παιδεία, πολιτισμός κ.λπ.) μπαίνουν στο πάγκο του κρεοπωλείου σε κάθε διάσκεψη, διαπραγμάτευση και ενέργεια της μυστικής διπλωματίας ή στις συναντήσεις με τους πρεσβευτές των μεγάλων δυνάμεων και τα παραόργανα που στήθηκαν στο Χίλτον και πέριξ αυτού.
Οι αποκαλύψεις που έγιναν από τον χώρο των ΑΝΕΛ πως για την συμφωνία των Πρεσπών έπεσαν στο τραπέζι και ανταλλάγματα για το χρέος, δείχνουν την «υπευθυνότητα» των διαπραγματευτών Κοτζιά-Τσίπρα-Καμμένου.
Ακόμα πιο κυνικά, ο ίδιος ο Τσίπρας δηλώνει έτοιμος να δεχτεί επαναπροωθήσεις μεταναστών από Γερμανία προς Ελλάδα για να διευκολυνθεί η Μέρκελ. Διάβαζε, για να τηρηθούν συμφωνημένα και παζαρεμένα ζητήματα για Μακεδονικό, επιτήρηση και μέτρα. Πίσω από αυτές τις διευκολύνσεις και κάπως πονηρά, ασκούνται αιτήματα για κάποια «ρεγάλα» προς την ελληνική κυβέρνηση ώστε οι περικοπές στις συντάξεις να γίνουν με πιο εύσχημο τρόπο και μοίρασμα επιδομάτων.
Η στάση «λέμε ναι σε όλα», «υπογράφουμε ό,τι ζητήσουν» με ολίγα ανταλλάγματα δευτερεύουσας σημασίας φτάνει να κάνουμε τη δουλειά μας, απηχεί την «εθνική στάση» της κυβέρνησης και το γενικό παζάρι που έχει στήσει. Παζάρι που είχε και εσωτερική πλευρά. Το είδαμε με τους βουλευτές που έκαναν μεταγραφή από το ΠΑΣΟΚ το 2014, τους καναλάρχες, τους βαρόνους του ποδοσφαίρου, τους ανθρώπους του καραμανλικού και πασοκικού κατεστημένου στο δικαστικό σώμα. Το βλέπουμε και τώρα με τον χώρο του Ποταμιού για στήριξη στο Μακεδονικό.
Βέβαια, το παζάρι υπήρχε και με τον κυβερνητικό συνέταιρο, τους ΑΝΕΛ. Τώρα λέγεται ότι Παπαχριστόπουλος και Κουντουρά… τσιπρίζουν, ενώ ο Καμμένος φαίνεται να είχαν συνεννοηθεί με τον Τσίπρα για «βελούδινο διαζύγιο» λίγο πριν τις εκλογές. Τώρα, η μπόρα του Μακεδονικού αλλάζει τους σχεδιασμούς και ο Τσίπρας είναι ξεκάθαρο πως έχει τελειώσει με τους ΑΝΕΛ.
Διαλυτικός αποπροσανατολισμός
Βασικό στοιχείο της πολιτικής Τσίπρα και Μαξίμου, είναι η παραπλάνηση και το συνεχές άνοιγμα θεμάτων που λειτουργούν διαλυτικά μέσα στην κοινωνία. Η διαρκής μετάθεση των ζητημάτων, το γενικευμένο ανακάτωμα, το άνοιγμα «μετώπων» όπως φύλο, εκκλησία, κάνναβη κ.λπ. Από κοντά, η υποκριτική ανάδειξη του φασισμού σε υπ’ αριθ. 1 πρόβλημα. Επί της ουσίας, στόχος τους είναι κάθε λαϊκή αντίδραση (που βαφτίζεται φασιστική), ενώ την ακροδεξιά τη «φουσκώνουν» για ψηφοθηρικούς λόγους. Αλλά και η ασύστολη χρήση άσχετων ιστορικών προηγούμενων για τρέχουσες βρώμικες υποθέσεις. Ο Μπουτάρης γίνεται… Λαμπράκης και η αποχώρηση Λαζαρίδη ή η επίθεση του Ρουβίκωνα στα γραφεία του Κατσίκη συγκρίνονται με τα Ιουλιανά!
Βασικό στοιχείο της πολιτικής Τσίπρα και Μαξίμου, είναι η παραπλάνηση και το συνεχές άνοιγμα θεμάτων που λειτουργούν διαλυτικά μέσα στην κοινωνία
Όλα αυτά σκοπεύουν στην κονιορτοποίηση της συνείδησης και την κατασκευή ενός βολικού σχήματος: Η κυβέρνηση και οι φίλοι της σώζουν τον τόπο και κάποιοι οπισθοδρομικοί προσπαθούν να ανακόψουν αυτήν την πορεία. Η παραπλάνηση έχει ανάγκη από το ψέμα, το διευρυμένο ψέμα. «Έξοδος από τα μνημόνια», «παράθυρο ευκαιρίας», «κλείσιμο των εκκρεμοτήτων με τους γείτονες», «δεν μειώνονται οι συντάξεις», «δεν κόβεται σε κανέναν το ρεύμα», «δεν γίνονται πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας», «η ανεργία μειώνεται»…
Η μηχανή του αποπροσανατολισμού περνά λοιπόν μέσα από την ανάδειξη στο προσκήνιο πολλών ζητημάτων. Πετάγεται, για παράδειγμα, η πονηρή ιδέα περί δημοψηφίσματος για τον χωρισμό εκκλησίας και κράτους, για να παριστάνουν τους μεταρρυθμιστές. Άστο να παίζει το θέμα και βλέπουμε… Αδιαφορούν βέβαια αν οι πράξεις τους διαιωνίζουν ή ενισχύουν διάφορες αντιθέσεις, όπως αυτή ανάμεσα στον ελληνικό Βορρά και το «κράτος των Αθηνών».
Σε αυτά τα παιχνίδια μέχρι τώρα ήταν αποτελεσματικός και ικανός ο Τσίπρας. Βέβαια, ο λαός λέει κάτι (λαϊκιστικό) για αυτούς που «πηδάνε πολλά παλούκια». Τώρα έχει να αντιπαλέψει την φθορά του και την οργή που αναπτύσσεται μέσα στην κοινωνία. Τα μηνύματα από τη Μακεδονία τα λαμβάνει, όπως και απ΄ όλη την χώρα. Τα επιχειρήματα των Καρτερού-Κυρίτση της κυβερνητικής προπαγάνδας και οι πιρουέτες του Βούτση, δεν πείθουν. Είναι μεγάλη η σαπίλα στο βασίλειο της Δανιμαρκίας…
Δεν χρειάζεται δημοκρατία!
Μετά το «mea culpa» για το δημοψήφισμα, ο Τσίπρας πήρε φόρα και ανέπτυξε τις παράδοξες απόψεις του για την δημοκρατία. Σε συνέντευξη στο γαλλικό περιοδικό Le Point, αναφερόμενος ξανά στο δημοψήφισμα, δηλώνει: «Μερικές φορές πρέπει να ξέρει κανείς να πάει κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα, κόντρα στα στερεότυπα επίσης… Μερικές φορές όμως είναι απαραίτητο να πάμε ενάντια στην πλειοψηφία. Τούτο ονομάζεται υπευθυνότητα». Τον άκρως επικίνδυνο αυτό ορισμό της «υπευθυνότητας», αποπειράται να τον δικαιολογήσει ως εξής: «Οι γενναίες αποφάσεις χρειάζονται χρόνο για να αποκαλύψουν την αξία τους»… Έτσι, για το Μακεδονικό δηλώνει: «Πολλές εθνικιστικές δυνάμεις κατήγγειλαν την απόφαση αυτή. Θα ήταν εύκολο να παίξει κανείς με τα συναισθήματα των Ελλήνων. Το αρνήθηκα όμως, προτίμησα να κοιτάξω πιο μακριά: Σκέφθηκα το καλό της περιοχής».
Πάμε ενάντια στην πλειοψηφία γιατί αυτό είναι υπευθυνότητα, εθνικιστικές δυνάμεις δεν βλέπουν το καλό της περιοχής (όπως το βλέπει για παράδειγμα το ΝΑΤΟ). Γράφουμε δηλαδή στα παλιά μας τα παπούτσια τον λαό, τη θέλησή του, τη δημοκρατία, τη λαϊκή κυριαρχία. Βαράμε παλαμάκια στους ευρωατλαντιστές, παραχωρούμε την κυριαρχία της χώρας σε πολλούς τομείς και αρχίζουμε να περιφρονούμε ανοιχτά τη δημοκρατία.
Όταν υπογράφει ο Τσακαλώτος («τα Ιμαλάια του μαρξισμού…») στα Eurogroup, δεσμεύει ολόκληρη τη χώρα σε πράγματα που ουδείς γνωρίζει αλλά όλοι θα πληρώσουν. Ξέρει αυτός το καλό της χώρας…
Όταν υπογράφει ο «τιτάνας της διπλωματίας» Κοτζιάς στις Πρέσπες, δεσμεύει επίσης τη χώρα, ανοίγει τον ασκό του Αιόλου στα Βαλκάνια, περηφανεύεται σε δηλώσεις ότι αρκούν οι 151 για την κύρωση της συμφωνίας, αγνοώντας το Σύνταγμα και ολόκληρη σχεδόν την κοινωνία που έχει εκφραστεί κατά της συμφωνίας. Λάτρης κι αυτός της δημοκρατίας, από καλή σχολή.
Εμπιστοσύνη στον λαό – Δημοκρατία – Δημοψήφισμα για την συμφωνία των Πρεσπών
Χωρίς πολλά πολλά λόγια. Είναι ανάγκη να απαιτηθεί η διεξαγωγή Δημοψηφίσματος για ένα μόνο θέμα, αυτό της Μακεδονίας για να μην ισχύσει η συμφωνία των Πρεσπών. Τόσο απλά. Καμία εμπιστοσύνη σε 151 –ή λίγο περισσότερους– βουλευτές που δεν εκφράζουν το λαό και δεν έχουν καμιά δικαιοδοσία να πάρουν τέτοια απόφαση που θα δεσμεύσει την χώρα. Η πιο πλατιά λαϊκή και εθνική ενότητα είναι απαραίτητη. Απέναντι σε όσους βαράνε παλαμάκια σε ό,τι τους υπαγορεύουν τα υπερεθνικά αφεντικά και οι δικές τους μικρόψυχες σκοπιμότητες.
