Του Αριστοτέλη Γ. Καλλή
Ένα παγωμένο τοπίο… ο τόπος μας, η χώρα μας, η δουλειά μας, η προοπτική μας, τα όνειρα και οι ελπίδες μας.
Ορισμός της «ανάπτυξης»… οι άδειοι δρόμοι, οι κατεστραμμένοι οικονομικά άνθρωποι, οι εκ του ασφαλούς ρητορεύοντες, τα τάγματα ασφαλείας των εισπρακτικών εταιριών, οι κατασχέσεις, οι υποσχέσεις, οι αναθέσεις των υψηλά ιστάμενων, αυτών που σχεδιάζουν αιώνες τώρα για μας χωρίς εμάς.
Μνημόνια, πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, καταστρατήγηση του Συντάγματος, κοβιντ -19, αρρώστια, θάνατοι, εξορία των νέων επιστημόνων, υπερφορολογιση, συσσώρευση χρεών, φτωχοποίηση, ανατροπή τών εργασιακών σχέσεων, ξεπούλημα της χώρας, της ενέργειας, των τηλεπικοινωνιών, των υποδομών μας αντί πινακιου φακης.
Ένα χάος με ακριβό περιτύλιγμα… όπου κυριαρχεί η τοκογλυφία και το ξέπλυμα μαύρου χρήματος ως επένδυση, οι μαυραγορίτες ως προοπτική, ο πληθωρισμός, η ακρίβεια, η φτώχεια, η απόγνωση, η περιθωριοποίηση, το αδιέξοδο, ο κοινωνικός αποκλεισμός, ο θάνατος του εμποράκου, του μικρού αγρότη, του εργαζόμενου, του χαμηλοσυνταξιούχου, ένα χάος όπου κυριαρχεί η ανεργία… ή πιο καλά η υποαπασχόληση για να δικαιολογούνται οι αριθμοί, οι πράξεις και οι λογαριασμοί στις κατά παραγγελίαν στατιστικές έρευνες της καθεστηκυίας τάξης πραγμάτων… όπου ο άνθρωπος είναι ένα στοιχείο, ένας αριθμός και τίποτα περισσότερο, η καύσιμη ύλη σ’ ένα σύστημα ανακύκλωσης φθαρτών υλικών.
Το έργο έχει παιχτεί ξανά και ξανά με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, με την ίδια ακριβώς δομή, οι αριθμοί να ευημερούν και οι άνθρωποι να δυστυχούν, να αυτοκτονούν, να ξεριζώνονται και να καταστρέφονται επιμελώς από μια ανελέητη εξουσία που από τη μια αυξάνει την αντικειμενική αξία των ακινήτων κι από την άλλη δήθεν μειώνει τη φορολογία της ακίνητης περιουσίας κάνοντάς κοινωνική πολιτική… Η λογική του παραλόγου; Η λογική της θεσμοθετημένης βίας ενός κράτους-απατεώνα του κοινού ποινικού δικαίου; Ή εν ολίγοις τι είχαμε τι χάσαμε σε μια χώρα που γεννήθηκε η τραγωδία, αλλά και η κωμωδία, όχι ως λογοτεχνικό μόνο είδος, αλλά και ως πράξη ζωής;
Αποτέλεσμα όλων αυτών, η κατάρρευση της μεσαίας τάξης, η κατάρρευση του μέλλοντος μιας χώρας που ήθελε λέει να ‘ναι ελεύθερη .Μιας χώρας που τη σκοτώνουν οργισμένα από την πρώτη ημέρα που με θυσίες κατέκτησε αυτή την ελευθερία, οι άσπονδοι «φίλοι» της… οι «υπερασπιστές» της επί χρήμασι… Αυτοί που ήσαν όλως τυχαίως, πίσω από τις εθνικές της καταστροφές και την κατά καιρούς ανατροπή του δημοκρατικού της πολιτεύματος.
Ναι, πωλείται πατρίς και ζητείται ελπίς, σε μια χώρα που από γεννήσεως του ελληνικού «μας» κράτους,όλα βαίνουν καλώς… προς το χειρότερο… Όχι βεβαίως για όλους, γιατί μερικοί λόγω θέσεως θα είναι πάντα πιο ίσιοι από τους άλλους παραβιάζοντας και καταργώντας το Σύνταγμα στην πράξη, που αποτελεί το τελευταίο προπύργιο μιας καταρρέουσας Δημοκρατικής Ευρώπης που έχει χάσει προ πολλού τον προσανατολισμό της (αν υπήρξε και ποτέ) στο βωμό του κέρδους των ολίγων κι ενός αδηφάγου τραπεζικού συστήματος, πού ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις μην τηρώντας ούτε καν τα προσχήματα.
Κι έτσι, η ιστορία θα είναι επαναλαμβανόμενη και προβλέψιμη… τηρώντας έναν βασικό κανόνα που θέλει οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι, και οι πλούσιοι πλουσιότεροι.
«Αγαπητοί» κυβερνώντες, δημιουργοί σκανδάλων και τραγωδιών, καταχραστές τού δημοσίου χρήματος μηδενός εξαιρουμένου, μεταλλαγμένοι και μη… Κατά φαντασίαν δημοκράτες και «πατριώτες», νοσταλγοί αυταρχικών καθεστώτων, προστάτες φεουδαρχών και ολιγαρχών, βρεθήκαμε εδώ και χρόνια να πληρώνουμε τον λογαριασμό του διπλανού τραπεζιού… τις απαλλαγές, τις διευκολύνσεις, τις προνομιακές συμπεριφορές του ενοικιαζόμενου κράτους σας… στους ευτραφείς κύριους με έδρα Κεϋλάνη που δεν πλήρωσαν ποτέ αυτά που έπρεπε να πληρώσουν, που απλώς λένε χωρίς ποτέ να πράττουν και για τούτο επιβραβεύονται όλως τυχαίως κι από τους μεν ,κι από τους δε. Οι χορηγίες βλέπεις είναι το «υπέρτατο δίκαιον» αυτής της χώρας αρκεί να πηγαίνουν εκεί που πρέπει όταν πρέπει, σ’ αυτούς που πρέπει, την ώρα που πρέπει. Έτσι δυστυχώς γράφεται η ιστορία των επιφανών εις βάρος των αφανών και αφελών πολιτών…
Πατρίδα λοιπόν ζητάμε για τους ταπεινωμένους, για τους χωρίς οξυγόνο κάτω απ’ τα μπάζα τής ντροπής. Και Δημοκρατία. Δημοκρατία όπου το δίκαιο θα είναι των πολλών… και όχι των ολίγων ευτραφών και επιζήμιων φίλων. Των κατά παραγγελίαν φιλοπάτριδων… που ρήμαξαν τον άγιο τούτο τόπο μέχρι το μεδούλι του, συνεργαζόμενοι με τον εκάστοτε κατακτητή…
Στοχασμοί επί χάρτου λοιπόν, ως ένδειξη… οργής, απόγνωσης, θλίψης αλλά και αγώνα μιας καταρρέουσας επαρχίας, μιας καταρρέουσας χώρας, ενός καταρρέοντα κόσμου, που αγωνιά για τα δικά του παιδιά που θα έπρεπε να έχουν μέλλον στον τόπο τους, κι όχι σ’ αυτήν την κόλαση με το πλαστικό περιτύλιγμα μιας εικονικής πραγματικότητας αισχίστου είδους, μιας εξουσίας που αλλά λέει κι άλλα κάνει… δολοφονώντας «επιτελικά» πάνω στις ράγες, όνειρα και προσδοκίες…
