Αυτοί είναι παγκόσμιοι πρωταθλητές στο Δέκαθλον της Κολάσεως με παγκόσμια ρεκόρ σε όλα τα «αθλήματα». Κατάφεραν όχι μόνο να καταστρέψουν τη χώρα, αλλά να διαλύσουν και τα ίδια τους τα κόμματα! Το 2009, μόλις πριν από τρία χρόνια, το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές με 44%! Και η Νέα Δημοκρατία τις έχασε με 34%! Δηλαδή, μαζί είχαν το 80% του ελληνικού λαού, όπως το είχαν τουλάχιστον επί τριάντα χρόνια. Αυτοί οι δύο έφτιαξαν το κράτος, όπως το έφτιαξαν, με τα καλά του και τα κακά του. Ουδείς άλλος. Και, ως εκ θαύματος, μέσα σε μερικούς μήνες, τα δύο «μέγαρα» γίνονται παράγκες! Με τα χεράκια τους και με τα (όποια) μυαλά τους κατεδάφισαν εν ριπή οφθαλμού τα δύο μεγαλύτερα στην Ευρώπη κόμματα της Δεξιάς και της σοσιαλδημοκρατίας με αδιατάρακτη παραμονή και εναλλαγή στην εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ τρικλίζει στο 5 με 8% και η Νέα Δημοκρατία αγκομαχάει στο 12 με 16%, αθροιστικά οι δυο τους έχουν από 17 μέχρι 24%, ήτοι το ένα τέταρτο (1/4) της μέχρι πριν από τρία χρόνια εκλογικής τους δύναμης. Ούτε ο Τσακ Νόρις δεν θα το κατάφερνε αυτό!
Η μετάλλαξη του ΠΑΣΟΚ
Κανένα κόμμα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας δεν έπαθε τέτοιο πατατράκ. Γιατί κανένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα δεν έφτυσε με τόσο χυδαίο τρόπο την ιδεολογική υπόστασή του. Κάποια κόμματα έκαναν παραχωρήσεις στο νεοφιλελευθερισμό και άλλα έβαλαν νερό στο κρασί τους, αλλά κανένα δεν μεταλλάχθηκε τόσο απότομα και τόσο ριζικά όσο το ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και στη θατσερική Μεγάλη Βρετανία, το κοινωνικό κράτος συμπιέστηκε, αλλά δεν ακυρώθηκε. Είναι πολύ χαρακτηριστική η εν έτει 2012 εντυπωσιακή προβολή του Εθνικού Συστήματος Υγείας της Βρετανίας στην τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Λονδίνου! Στις δε σκανδιναβικές χώρες, τα δεξιά κόμματα υπερασπίζονται το κοινωνικό κράτος όχι λιγότερο από τα σοσιαλδημοκρατικά, γι’ αυτό η εναλλαγή στην εξουσία, όπως έγινε πρόσφατα στη Σουηδία, ουδόλως επηρέασε το κοινωνικό κράτος για το οποίο καμαρώνουν όλοι οι Σκανδιναβοί και το περιφέρουν σαν σημαία διεθνώς. Για κάθε κόμμα, δεξιό ή αριστερό, της Γαλλίας ή της Δανίας, της Αγγλίας ή της Γερμανίας, ακόμα και σε εποχές κρίσης όπως του ’90 ή τη σημερινή, η δημόσια παιδεία, η υγεία και η κοινωνική ασφάλιση παραμένουν θεσμοί και αξίες απαράβατες, που τροποποιούνται ελαφρώς προς το καλύτερο ή το χειρότερο, αλλά δεν αμφισβητούνται, δεν καταλύονται. Και η ανάγκη και το δικαίωμα στην εργασία παραμένουν στο κέντρο των κυβερνητικών προταγμάτων.
«Σε όλες τις σκανδιναβικές χώρες, η πλήρης απασχόληση αποτελούσε τον κορυφαίο στόχο της οικονομικής πολιτικής», υπογραμμίζει η Μαίρη Χίλσον στη μελέτη της για το σκανδιναβικό μοντέλο. Αυτό το μοντέλο που επικαλέσθηκε το ΠΑΣΟΚ για την έλευσή του στην εξουσία. Και απ’ αυτό το μοντέλο υιοθέτησε ο Ανδρέας Παπανδρέου, καλά ή τσάτρα-πάτρα, τις μεταρρυθμίσεις που διεύρυναν τα συστήματα απασχόλησης, παιδείας, υγείας και ασφάλισης. Πάνω σ’ αυτό το μοντέλο το ΠΑΣΟΚ απέκτησε αίγλη και εδραιώθηκε, σε σημείο που ακόμα κι όταν άρχισε να ξηλώνει το μοντέλο, τα όποια επιτεύγματά του (επικουρικά και τα πλεονάζοντα ρουσφέτια του) το κράτησαν στη ζωή. Ο ένας στους δύο Έλληνες είχε συνδέσει τη μοίρα του με το ΠΑΣΟΚ, και από τους υπόλοιπους δεν είναι λίγοι αυτοί που επίσης ευνοήθηκαν.
Μια Διαμαντοπούλου, ένας Χρυσοχοΐδης, ένας Λοβέρδος και μερικοί ομοϊδεάτες τους πολιτικοί μικρού και μεσαίου διαμετρήματος περίμεναν τον ηγέτη που θα επέσπευδε το τέλος της ελληνικού τύπου σοσιαλδημοκρατίας. Τους προέκυψαν δύο. Η «γραμμή» τους δεν εξέφραζε καμία σοσιαλδημοκρατική τάση στην Ευρώπη. Αντιθέτως, έφερνε όλη τη σαβούρα του νεοφιλελευθερισμού που εντυπωσίαζε τους νεοφώτιστους του ακραίου καπιταλισμού και, βεβαίως, εξυπηρετούσε τα εντόπια συμφέροντα είκοσι «οικογενειών» που μονοπωλούν το δημόσιο πλούτο και, με την οικονομική τους ισχύ και τον έλεγχο των ΜΜΕ που με εκβιασμούς και εξαγορές απέσπασαν το 1989-90, ορίζουν το καθεστώς λειτουργίας του κράτους.
Στο δρόμο της απορρύθμισης που εγκαινίασε πανηγυρικά ο Σημίτης με τη λεηλασία του Χρηματιστηρίου και την ένταξη στην ευρωζώνη, προέκυψαν δύο ηγέτες πρόθυμοι και κατάλληλοι να παραδώσουν τη χώρα αμαχητί και εκουσίως στους διεθνείς τοκογλύφους, ακολουθούμενοι από επίδοξους «διαδόχους». Ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος, από κοινού και διαδοχικά, ανέλαβαν τη διεκπεραίωση. Η σοσιαλδημοκρατία ήταν εμπόδιο. Το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και στην εκφυλισμένη του μορφή, στο βαθμό που συνδεόταν με το σοσιαλδημοκρατικό παρελθόν του, ήταν εργαλείο για την πτώχευση της χώρας, αλλά και εμπόδιο. Γι’ αυτό δεν δίστασαν να το θυσιάσουν. Δεν ήταν πια χρήσιμο στην πλουτοκρατία η οποία από καιρό εξοπλίζεται για να επιβάλλει τη βούλησή της με όση βία κι αν χρειαστεί. Έτσι κι αλλιώς, εντόπιοι και ξένοι συνεργοί έχουν υποβαθμίσει την Ελλάδα στην κατηγορία της υποσαχάριας Αφρικής με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε επίπεδο ελευθεριών, ανεξαρτησίας και κοινωνικής οργάνωσης.
Η μετάλλαξη της Νέας Δημοκρατίας
Αντίστοιχα, ο Σαμαράς επιλέχθηκε σαν η καλύτερη εναλλακτική λύση στο πνέοντα τα λοίσθια ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να ολοκληρωθεί σταδιακά η αποδόμηση της χώρας. Στην πρώτη φάση, που το ΠΑΣΟΚ μπορούσε μόνο του να επιβάλλει το πρώτο μνημόνιο, καθοδηγήθηκε να ταχθεί κατά του μνημονίου για να μην καεί μαζί με τον Παπανδρέου. Κι όταν ήρθε η ώρα του, έκανε μια στροφή 180ο μέσα σε μια νύχτα, αναλαμβάνοντας με ακόμα μεγαλύτερο φανατισμό να εφαρμόσει τα σκληρότερα μέτρα των επόμενων μνημονίων.
Η επακόλουθη απαξίωση της Νέας Δημοκρατίας σαν βάση της συντηρητικής παράταξης στην Ελλάδα, θεωρείται από την ηγετική της ομάδα και τους ξένους κηδεμόνες ως παράπλευρη απώλεια με πολύ μικρότερο κόστος από την απαξίωση του ΠΑΣΟΚ. Γιατί εάν ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ στρέφεται μαζικά στην ανεπιθύμητη για τους τοκογλύφους Αριστερά, ο κόσμος της Νέας Δημοκρατίας καταλήγει μαζικά στην Άκρα Δεξιά, που είναι ακόμα φανατικότερος υποστηριχτής της ολιγαρχίας και του καπιταλισμού. Η Χρυσή Αυγή, στις εκλογές του 2009, συγκέντρωσε πανελλαδικά ποσοστό 0,29% παίρνοντας 19.993 ψήφους!!! Η εκτόξευσή της δεν οφείλεται στο μεταναστευτικό. Οι μετανάστες από την Αλβανία υπάρχουν σαν «πρόβλημα» από το 1991 και οι Ασιάτες και Αφρικανοί προστίθενται από το 2001. Γιατί η Χρυσή Αυγή δεν είχε άνοδο όλο αυτό το διάστημα των είκοσι ετών; Γιατί, στο δεξιό χώρο, η Νέα Δημοκρατία ήταν ισχυρή και πειστική. Μόλις έγινε μνημονιακή, παρουσίασε μαζικές διαρροές που αξιοποιήθηκαν από τη ναζιστική Δεξιά. Διαρροές που δεν συγκρατήθηκαν ούτε από την κοινοβουλευτική Άκρα Δεξιά του Καρατζαφέρη επειδή μπήκε στην κυβέρνηση. Η υπογραφή των μνημονίων από την παραδοσιακή Δεξιά και τις παραλλαγές της, άνοιξε το δρόμο στο νεοναζισμό.
Ολιγαρχία και φασισμός
Άνοδος που ουδόλως ανησυχεί την ολιγαρχία, αφού γνωρίζουν ότι στις χώρες που είχε επικρατήσει ο φασισμός, το κεφάλαιο δεν ενοχλήθηκε καθόλου. Έτσι, η ευρωπαϊκή Δεξιά, φθαρμένη από την παρατεταμένη διεθνή κρίση και παρασυρμένη από τα κύματα του νεοφιλελευθερισμού, δεν θεωρεί απειλή για τα συμφέροντά της την ενίσχυση της Χρυσής Αυγής. Αντιθέτως, τη χρησιμοποιεί υποβοηθητικά, ως θεσμισμένο παρακράτος για να επιβάλλει τις πολιτικές που εξυπηρετούν τα συμφέροντά της. Στις μητροπόλεις, που το κράτος είναι ισχυρό και οι ολιγάρχες δεν χρειάζονται «βοηθούς» με πολιτική μουντζούρα και κοινωνικό κόστος, οι συμμορίες τύπου Χρυσής Αυγής είναι απαγορευμένες και διώκονται απεινώς, με πρώτη τη Γερμανία σε αυστηρότητα. Αλλά σε χώρες υπό κηδεμονία, και με ισχυρή δημοκρατική και αριστερή παράδοση, οι νεοναζί είναι χρήσιμοι και ανεκτοί.
Έτσι, ο Σαμαράς συνεπικουρούμενος από τα τσόφλια της Δεξιάς του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Γεωργίου Ράλλη, τους υπαλλήλους της διεθνούς χρηματοπιστωτικής μαφίας τύπου Παπακωνσταντίνου, Παπαδήμου και Στουρνάρα, και με κράχτες τα τηλεοπτικά φρούτα της ακροδεξιάς, απαξιώνει τη Νέα Δημοκρατία και την οδηγεί στην πλήρη παρακμή, κρατώντας τη φουσκωμένη από τον εκλογικό νόμο κοινοβουλευτική ομάδα με απειλές, εκβιασμούς και ανταλλάγματα.
Κόμματα για τη χωματερή
Τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα πέρασαν σαν οδοστρωτήρες πάνω από τους πολιτικούς σχηματισμούς εξουσίας και με τρεις ηγέτες υποτελείς αυτόχειρες γύρισαν την Ελλάδα διακόσια χρόνια πίσω. Μέσα σε λίγους μήνες, Παπανδρέου, Σαμαράς και Βενιζέλος, επικεφαλής των υπολειμμάτων της παραδοσιακής Δεξιάς και της εντόπιας σοσιαλδημοκρατίας, αποσυνθέτουν και θυσιάζουν τα δύο κόμματα που τα τελευταία σαράντα χρόνια αποτέλεσαν τη βάση και τον κορμό της πολιτικής ζωής του τόπου. Και μόνο γι’ αυτό το μνημειώδες έργο θα περάσουν στην ιστορία σαν «Οι μεγάλοι κατεδαφιστές». Σε χρόνο μηδέν διέλυσαν δύο πολιτικές δυνάμεις με εκατομμύρια υποστηρικτές. Είναι εκπληκτικό το γεγονός ότι η κοινωνία τούς αποδοκιμάζει και τους εγκαταλείπει, οι βουλευτές τους δραπετεύουν και όσοι μένουν βαδίζουν και παραμιλούν χωρίς να τολμούν να πάνε ούτε στο περίπτερο για τσιγάρα, κι όμως, αυτοί, τρεις κι ο κούκος, μια σπείρα σκληρών κακοποιών, επιμένουν να ολοκληρώσουν τον αφανισμό της Ελλάδας.
Κι από κοντά, γκρινιάρης χειροκροτητής, μια αριστερογενής τσόντα, η Δημοκρατική Αριστερά. Που στα απολύτως εκφυλισμένα και απαξιωμένα κόμματα εξουσίας βρήκε τους ιδανικούς συγκυβερνήτες για την Ευρώπη των «καλών». Τους Γιωργάκηδες, Αντώνηδες, Βαγγέληδες, Βορίδηδες, Γεωργιάδηδες, Μεϊμαράκηδες και Βρούτσηδες ως αγαθούς πρωτομάστορες του νέου ευρωπαϊσμού με τους οποίους θα βάλουν στη σωστή τροχιά την Ευρώπη και θα κρατήσουν την Ελλάδα στον ίσιο δρόμο για την αναγέννηση. Συμμάχησαν με ό,τι πιο σάπιο έχει ο τόπος για να μη συμμαχήσουν με τους επικίνδυνους αριστερούς εξτρεμιστές Τσίπρα, Λαφαζάνη, Σακοράφα και Ρινάλντι!
Καλά, για τον Μαργαρίτη, τον Λυκούδη και τον Χατζησωκράτη, δεν έχω απορίες. Αλλά για τον Κουβέλη; Ζει; Είναι υπαρκτό πρόσωπο ή αυτό που βλέπουμε είναι ένα εφιαλτικό ομοίωμά του;
Στο κατώφλι της Αριστεράς
Η Αριστερά είναι πλέον πολύ πιθανό ότι κάποια στιγμή, ίσως στο άμεσο μέλλον, θα αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Και είναι επίσης πολύ πιθανό ότι οι τοκογλύφοι και τα πολιτικά τους φερέφωνα δεν θα χαλάσουν τον κόσμο όσο κι αν κινδυνολογούν. Πρώτα-πρώτα, γιατί η Αριστερά θα βρεθεί μπροστά σε τετελεσμένα γεγονότα και πάνω σε ερείπια. Ακόμα και στην πιο συγκρουσιακή της εκδοχή, ακόμα κι αν κάνει παύση πληρωμών, οι κηδεμόνες θα έχουν αρπάξει τη μερίδα του λέοντος. Τράπεζες, ενέργεια, επικοινωνίες και λοιπά φιλέτα είναι ήδη δικά τους. Το χρέος, όσο κι αν περικοπεί θα εξακολουθήσει να είναι τεράστιο για τα ελληνικά δεδομένα. Μη βιώσιμο, που λένε. Να μην εκπλαγεί, λοιπόν, κανείς εάν οι Γερμανοί και οι συνέταιροί τους αποδεχτούν το πρόγραμμα της Αριστεράς, που θα δίνει προτεραιότητα στην εργασία και την ανασυγκρότηση της οικονομίας και του κοινωνικού κράτους. Αυτοί πήραν ό,τι ήθελαν και με το παραπάνω χάρη στους μεταλλαγμένους της συγκυβέρνησης. Ήδη ξέρουν ότι ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. είναι κόμματα απαξιωμένα, σάπια και ξοφλημένα.
Κι εδώ μπαίνει το ζήτημα αν η Αριστερά είναι έτοιμη να κυβερνήσει. Προσωπικά, νομίζω ότι δεν είναι, αν και αυτό δεν χρειάζεται να το εκμυστερευόμαστε στα εχθρικά τηλεπαράθυρα. Αυτό το ξέρει κι ο κόσμος που ψήφισε την Αριστερά και αυτός που θα την ψηφίσει εάν γίνουν αύριο εκλογές. Γιατί αυτό είναι το φυσικό. Δεν υπάρχει ένα κουμπί που το πατάς και βγαίνει πανέτοιμη η… Αριστερά. Η Αριστερά ούτε ενωμένη είναι στο σύνολό της ούτε έχει προλάβει να αντεπεξέλθει στη νέα πραγματικότητα που ενέσκηψε σαν τσουνάμι. Ο ΣΥΡΙΖΑ συσπείρωσε πολλές διάσπαρτες δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά υστερεί οργανωτικά και όχι μόνο. Αλλά, την ώρα και το ποιος αναλαμβάνει το τιμόνι, το επιλέγει και το καθορίζει η κοινωνία. Και η κοινωνία, τουλάχιστον ένα πολύ μεγάλο μέρος της, εμπιστεύεται αυτή την Αριστερά, την ανέτοιμη, για να το τρέξει. Όχι μόνο γιατί δεν υπάρχει άλλος, αλλά και γιατί η Αριστερά, παρ’ όλα τα ελαττώματά της, δεν είναι ξεπουλημένη και δεν είναι διαπλεκόμενη. Είναι μαχητική και οραματική. Είναι δοκιμασμένη στους αγώνες, στα δύσκολα. Για την Αριστερά, λοιπόν, δεν είναι θέμα μπορώ, δεν μπορώ. Είναι βούληση λαού. Πεπρωμένο.
Πάντα στις επάλξεις
Η Αριστερά είναι προοδευτική πατριωτική δύναμη. Δεν κόλωσε ποτέ. Δεν πρόδοσε ποτέ. Δεν αντάλλαξε τις αξίες της με πλούτη και λεφτά. Αριστεροί ενδώσανε αρκετοί, αλλά η Αριστερά σαν σώμα και πνεύμα έμεινε πάντα στις επάλξεις. Σημαία της ήταν πάντοτε η ισότητα, η δικαιοσύνη, η ανιδιοτέλεια, η ανεξαρτησία, η αλληλεγγύη, η αγάπη για τον συνάνθρωπο, η αγάπη για την πατρίδα. Οι θυσίες της είναι ακόμα ευωδιαστές… Θα τα καταφέρουμε. Έχουμε το ανθρώπινο δυναμικό που είναι το άλφα και το ωμέγα για την πρόοδο. Γι’ αυτό δεν πρέπει να αφήσουμε τους γραφειοκράτες, τους ιδιοτελείς και τους εγωιστές, ούτε τους ανυπόμονους στους κόλπους μας, που είναι κατάλοιπα μιας μακρόχρονης περιόδου περιθωριοποίησης της Αριστεράς, να καπελώσουν τη λαϊκή βούληση. Με ανοιχτές πόρτες, διαφάνεια, δημοκρατία και όραμα, μπορούμε. Με νέους ανθρώπους, με έμπειρους ανθρώπους, με συμμάχους μέσα κι έξω από την Ελλάδα, θα τα καταφέρουμε. Κι όσο για τις ελλείψεις μας, σ’ αυτή τη διαδικασία αντίδρασης στο ξεπούλημα της χώρας, στην πτώχευση και την εξαθλίωση, θα γινόμαστε κάθε μέρα καλύτεροι, κάθε ώρα αποφασιστικότεροι, κάθε λεπτό πιο έτοιμοι.
Μέχρι τη νίκη και ακόμα παραπέρα!
