Αν σε κάτι ήταν, και είναι, ικανός ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση του είναι η λεγόμενη επικοινωνιακή πολιτική. Η μετάλλαξη, η μετατροπή του σε μνημονιακό ακολούθημα, σε συστημική και συντηρητική δύναμη, αντί να επιδράσει περιοριστικά, συνέβαλε στην εκτόξευση αυτής της ικανότητας ως καταφυγή και παράλληλα άμυνα.
Ο κεντροαριστερός λόγος και οι «αριστεροδεξιές» κορώνες αποτελούν την κυρίαρχη μορφή έκφρασης όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά και υπουργών της και του κομματικού μηχανισμού και των στελεχών του.
Ο κεντροαριστερός λόγος αξιοποιεί την απάτη
- Η απάτη μιας κυβέρνησης που δήθεν αντιστέκεται και διαπραγματεύεται την ίδια στιγμή που υπογράφει και εφαρμόζει ό,τι της ζητήσουν οι δανειστές.
- Η απάτη μιας δήθεν κοινωνικής ευαισθησίας την ίδια στιγμή που συστηματικά νομοθετούνται μέτρα που καταστρέφουν την κοινωνία.
- Η απάτη της προβολής μιας φιλεργατικής πολιτικής τη στιγμή που έχουν συμφωνήσει την πιο αντιδραστική μεταρρύθμιση στην αγορά εργασίας και ετοιμάζονται πλήγματα στον ελεύθερο συνδικαλισμό και τα εργασιακά δικαιώματα.
- Η απάτη της διαστρέβλωσης των βασικότερων οικονομικών στοιχείων και δεικτών στην προσπάθεια να παρουσιαστεί μια πλασματική βελτίωση της οικονομίας.
- Η απάτη της υπεράσπισης της δημοκρατίας και της ελευθερίας τη στιγμή που η χώρα καταδικάζεται σε διαρκή επιτροπεία και σε οριστική αντικατάσταση του θεσμικού πλαισίου ύπαρξής της από μνημονιακούς καταναγκασμούς στηριγμένους σε ξένο δίκαιο.
Όσα δηλώθηκαν πρόσφατα για την υπόθεση της Ηριάννας, τα δικαστικά κυκλώματα, την ανεργία, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την έξοδο στις αγορές και τη δήθεν «μεταμνημονιακή Ελλάδα» διαψεύδονται κατηγορηματικά από το κυβερνητικό έργο όπως υπαγορεύεται στο Χίλτον και κυρίως με όσα τραγικά βιώνει η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού. Στην κυβερνητική επιχειρηματολογία δεν βρίσκεται τίποτα πειστικό που να αφορά σε ένα σχέδιο αλλαγής, ελπίδας και προοπτικής.
Η κεντροαριστερή διαχείριση δεν σημαίνει απλά συστημική διαχείριση της τρέχουσας κατάστασης, αλλά αποδοχή και εμβάθυνση μιας στάσης που δεν διστάζει σε τίποτα προκείμενου να παραμένει η κυβέρνηση στη θέση της, να κερδίζει χρόνο αν και γνωρίζει καλά ότι είναι αναλώσιμη και παραμένει εκεί όσο εξυπηρετεί τους πραγματικούς κυρίαρχους. Η ραγδαία φθορά, η διάρρηξη των όποιων δεσμών υπήρχαν με τους πολίτες, αντί να φωτίσει τις αυταπάτες, οδηγεί στο ψέμα και στην επιβολή εκβιαστικών διλημμάτων.
Ο κεντροαριστερός λόγος αξιοποιεί τον εκβιασμό
«Είμαστε υποχρεωμένοι να εφαρμόζουμε ένα πρόγραμμα που δεν το υιοθετούμε» λένε με έπαρση κάποια κυβερνητικά στελέχη, γιατί προσφάτως διατυπώθηκε από υπουργούς και η ανάγκη να υιοθετηθούν οι μεταρρυθμίσεις των δανειστών ως κυβερνητικό σχέδιο, νομίζοντας ότι λένε κάτι σπουδαίο. Τι αναγκάζει κάποιον να εφαρμόζει, και να υφίσταται την απαξίωση, μια πολιτική που δεν πιστεύει; Μετά από δύο χρόνια διακυβέρνησης και ασφυκτικών εκβιασμών είναι ανόητο να πιστεύει κανείς ότι μπορεί η κατάσταση να ανατραπεί στις Βρυξέλλες. Μένει το επιχείρημα ότι «θα έρθει ο Κούλης» και θα είναι χειρότερα. Τι ακριβώς χειρότερα θα είναι όταν και ο Αλέξης και ο Κούλης εφαρμόζουν τις οδηγίες Σόιμπλε, Λαγκάρντ και αγορών; Και πόσο αποτρέπεται ο «Κούλης» όταν τις πιο βάρβαρες μεταρρυθμίσεις τις χρεώνεται η Αριστερά, όταν χάνεται ακόμα και η δυνατότητα μιας στιβαρής αντιπολίτευσης και κυριαρχεί στην λαϊκή συνείδηση το «δεν υπάρχει εναλλακτική».
Στην πραγματικότητα το κυβερνητικό έργο ανοίγει διάπλατα το δρόμο στην διάλυση της κοινωνίας, της συνοχής της, των αντιστάσεών της, των δεσμών της και βεβαίως την εναλλαγή με τον ερχομό του Κούλη. Παράλληλα, αναδείχνεται μια Αριστερά που συμφύεται με τη διαφθορά, τον υπόκοσμο, αναζητά διάλογο και επαφές με τα απομεινάρια του υπόλογου ΠΑΣΟΚ, που κάνει όλα τα χατίρια στους ξένους προστάτες με την ψευδαίσθηση ότι κυβερνά.
Η οπισθοχώρηση της Αριστεράς, η στροφή στην κεντροαριστερή διαχείριση δεν σημαδεύεται μόνο από μια υποχώρηση των αγώνων και από τον αποπροσανατολισμό των πολιτών. Σημαδεύεται από μια βαθιά ιδεολογική μεταστροφή της ίδιας της Αριστεράς, που οδηγεί στην πλήρη ενσωμάτωσής της. Και αυτή η μεταστροφή έχει πιο σημαντικές συνέπειες ακόμα και από την υπογραφή των μνημονίων. Πρόκειται για σοβαρή ιδεολογική μεταστροφή. Επί της ουσίας πρόκειται για την πλήρη χρεοκοπία της, που δεν θα τη χρεωθούν μόνον όσοι «πρόδωσαν» και κυβερνούν, αλλά εν γένει η Αριστερά.
Αποτελεσματική για το σύστημα η κεντροαριστερή διαχείριση
Η «κεντροαριστερή εκδοχή» είναι πιο αποτελεσματική από την κεντροδεξιά διαχείριση. Η πρόσφατη ιστορία της χώρας και ιδιαίτερα ο ΠΑΣΟΚισμός αποτέλεσαν μια ανάσα για το σύστημα στην Ελλάδα. Σε αντίθεση με εκείνες τις εποχές, η κεντροαριστερά αλά Τσίπρας δεν έχει χρήματα και πόρους να διαθέσει για την εξαγορά συνειδήσεων και τη δημιουργία νέων τζακιών. Δεν έχει πόρους να δημιουργήσει ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα μοιράζει, έστω και άδικα, τον πλούτο. Τέτοιος δεν υπάρχει. Και όσος παράγεται αφορά μόνο τους δανειστές και τους εγχώριους εκπροσώπους τους. Το μόνο που μπορεί να παρουσιάσει είναι στρατιές «ωφελούμενων» από προγράμματα διαχείρισης της φτώχειας. Και αυτό δεν αποτελεί παράγοντα σταθερότητας της κοινωνικής συνοχής.
Η σημερινή κεντροαριστερά είναι υποχρεωμένη να διαχειριστεί μια χώρα χωρίς κυριαρχία, με σημαντική έκπτωση της δημοκρατίας και την πολιτική ζωή να κυριαρχείται από βλέψεις και μεθοδεύσεις οικονομικών παραγόντων συνδεδεμένων με σκοτεινά συμφέροντα.
Η κυβερνητική εξουσία σήμερα είναι πιο υποβαθμισμένη από ποτέ στο παρελθόν. Είναι υποχρεωμένη να ανεχτεί τις ιδιομορφίες των οικονομικών παραγόντων που όλο και πιο πολύ συνδέονται με παράνομες δραστηριότητες. Είναι περισσότερο από ποτέ εκτεθειμένη στην αντίφαση λόγων και έργων, είναι εκτεθειμένη στην οργή των πολιτών που η ίδια δημιουργεί. Έτσι και η φθορά είναι διαρκής. Δεν φτάνουν η «κοινωνική ευαισθησία», τα δάκρυα υπουργών, οι στεντόρειες διακηρύξεις κ.λπ. για να καλύψουν τη βαθιά αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζεται. Τα «γεμιστά της Φωτίου», η «αντιπολίτευση» του Σκουρλέτη και η… αγριάδα του Πολάκη αντί να τονώνουν το φρόνημα των υπηκόων εξοργίζουν. Γιατί η σημερινή, οικονομικά πτωχευμένη, κεντροαριστερά εκτός από απόγνωση κουβαλά και υποτίμηση της νοημοσύνης.
Και τα δύο μαζί είναι δύσκολο να χωνευτούν…
