Στήλη Παρεν-θέσεις
του Γιώργου Βοϊκλή
Πριν από δύο χρόνια με κάλεσαν σε ένα δημοτικό σχολείο στο Ρέθυμνο να συζητήσω με τους μαθητές του για ένα από τα βιβλία μου. Στην κουβέντα μας, λοιπόν, με τους μαθητές της 6ης τάξης, ένας από αυτούς με ρώτησε:
– Πώς βλέπετε εσείς οι μεγάλοι εμάς, τα παιδιά;
Η ερώτησή του μ’ έφερε, όπως καταλαβαίνετε, σε δύσκολη θέση. Τελικά του απάντησα:
– Όταν σας κοιτάζω στα μάτια, εγώ τουλάχιστον, αισθάνομαι ντροπή και ελπίδα. Ντροπή για τον κόσμο που σας κληροδοτήσαμε, και ελπίδα ότι θα μπορέσετε να αποφύγετε το παράδειγμά μας. Δεν φταίμε, βέβαια, όλοι γι’ αυτό το κατάντημα της χώρας μας. Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Φταίμε όμως κι εμείς που δεν συμμετείχαμε στη λεηλασία, γιατί δεν καταφέραμε να την εμποδίσουμε, να αποτρέψουμε την καταστροφή. Ίσως τώρα, μετά από αυτή τη σκληρή δοκιμασία, τα καταφέρουμε να σταματήσουμε τον κατήφορο και να επανορθώσουμε, όσο αυτό είναι δυνατό. Μ’ εσάς, τους νέους, βέβαια, μπροστάρηδες.
Φαίνεται ότι τους άρεσε η απάντησή μου, γιατί έγραψαν επαινετικά λόγια στην ιστοσελίδα τους για την επίσκεψή μου. Εκεί που «μου την έσπασαν» ήταν η φράση «ήρθε, παρά την ηλικία του…».
Κι έχουν δίκιο. Τι να περιμένουν από εμάς; Έχει περάσει πάνω από μισός αιώνας απ’ τον καιρό που ήμασταν στην ηλικία τους. Δεν μπορούμε να τους προσφέρουμε παρά την αρνητική εμπειρία μας.
