«Όποιος κατάφερνε να τη γεμίσει», λέγανε οι παλιοί, «κέρδιζε τις εκλογές». Του Στράτου Κερσανίδη
Κυριολεκτικώς ή τεχνηέντως δεν γνωρίζω, καθότι με μπερδεύει η σπουδή τηλεσκηνοθετών όπως ο Τάσος Μπιρσίμ, οι οποίοι πάσχιζαν να τη δείξουν γεμάτη, μια και «η Θεσσαλονίκη μίλησε» και διάφορα τέτοια ήταν πολύ σημαντικά προεκλογικά χαρτιά στις προηγούμενες δεκαετίες που κυριαρχούσαν οι πράσινοι και οι βένετοι της εγχώριας πολιτικής.
Ο λόγος για την Πλατεία Αριστοτέλους, προσφιλή τόπο παιδικού περιπάτου συνοδεία των γονιών μου, το πάλαι ποτέ, προσφιλής ακόμη και σήμερα μια και αποτελεί ένα από τα πιο όμορφα σημεία της Θεσσαλονίκης. Οι πράσινοι, πλέον, καταποντισθέντες ένεκα της αλλοπρόσαλλης πολιτικής και των αθλιοτήτων επάνω στις οποίες «οικοδόμησαν» το… ημετέρων κράτος, δεν μπορούν να γεμίσουν ούτε το παρακείμενο Ολύμπιον. Ως εκ τούτου, συγκυβερνούν με τους βένετους οι οποίοι έχοντας χάσει τεράστιο μέρος της εκλογικής τους πελατείας, έχουν ξεθάψει τον ακροδεξιό παραληρηματικό λόγο της εποχής του Εμφυλίου, ελπίζοντας να επαναπατρίσουν τους προς τη γεμάτη νάζι Χρυσαυγή διαφυγόντες οπαδούς τους. Μα πάνω απ’ όλα να ξορκίσουν τον τρισκατάρατο βελζεβούλη ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος με το 666 χαραγμένο στο μέτωπο του Τσίπρα απειλεί να μαγαρίσει το έθνος που οικοδόμησαν οι χίτες και οι ταγματασφαλίτες, άξια τέκνα της πατρίδας, απόφοιτοι των κατηχητικών και των παρακρατικών μηχανισμών. Αχ, ρε, τι παθαίνω περπατώντας ανάμεσα στα τραπεζοκαθίσματα της φιλτάτης Πλατείας Αριστοτέλους, τι μου έρχεται στο μυαλό, τι μπορεί να πάθει ο άνθρωπος που ζει -λέμε τώρα- στη σύγχρονη σαμαροβενιζελική δημοκρατία μας. Πλατεία εδώ, πλατεία εκεί, πλατεία παραπέρα, Ταξίμ και Ταχρίρ θα ήθελαν να στείλουν χαιρετίσματα στη δική μου, μόνο που εδώ δεν υπάρχουν διαδηλωτές αλλά μακάριοι νεοέλληνες φραπεδοκαταναλωτές. Βέβαια, θα μου πεις, τι να κάνουν οι άνθρωποι; Τους τα έχουν πάρει όλα, δεν τους έχει μείνει τίποτε πάρεξ ο φραπές και η πέριξ αυτού αμπελοφιλοσοφία. Κι αν στην Ταξίμ οι αλλόθρησκοι Τούρκοι αμφισβητούν δυναμικά την κυριαρχία του σύγχρονου σουλτάνου Ερντογάν, στην Ταχρίρ του Καΐρου οι ομόθρησκοί τους Αιγύπτιοι ανατρέπουν την κυβέρνηση του δικού τους Μπασρί. Κι όσο κι αν η αλλοτριωμένη δυτική σκέψη, που ερμηνεύει τον κόσμο βλέποντάς τον μέσα από το δικό της μικροσκόπιο, μιλά για στρατιωτικό πραξικόπημα, η αλήθεια είναι πως ο αιγυπτιακός λαός ανέτρεψε εκείνον που άλλα υποσχέθηκε πριν εκλεγεί κι άλλα έπραξε εκλεγόμενος. Και να ‘σου ο γίγαντας της πολιτικής σκέψης, ο υπουργός Οικονομικών κ. Στουρνάρας που ουδείς τον εξέλεξε, έρχεται να συγκρίνει την Ελλάδα με την Αίγυπτο για να μας πει πως κινδυνεύουμε να γίνουμε όπως η βορειοαφρικανική χώρα όπου επενέβη ο στρατός. Γι’ αυτό πρέπει να τηρήσουμε απαρέγκλιτα το πρόγραμμα της τρόικας γιατί διαφορετικά «μαύρο φίδι που μας έφαγε». Κι από κοντά τον σιγοντάρει ο έτερος πολιτικός γίγας Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος συμφωνεί με τις στουρναροθεωρίες, ενώ λίγες μέρες πριν, σε μία επίδειξη πυγμής, μας είπε πως «δεν θα διστάσει να κλείσει νοσοκομεία».
Δεν σέβονται τίποτα
Βαδίζω και παραμιλώ, η Πλατεία Αριστοτέλους είναι όμορφη, φυσάει και η δροσερή αύρα του Θερμαϊκού και κανείς Σαμαράς δεν θα καταφέρει να μου το χαλάσει. Ένα παραμιλητό μου έμεινε, και δεν θα σας το χαρίσω! Ο Τσίπρας κι όλοι εμείς οι ελεεινοί και τρισάθλιοι συμμορίτες του ΣΥΡΙΖΑ μισούμε την πατρίδα μας, όπως υποστήριξε ο πολύ πατριώτης γαλανόλευκος πρωθυπουργός μας, αλλά αυτός τρέχει να φωτογραφηθεί πλάι στη φράου Μέρκελ, η οποία ούτε το χέρι του δεν καταδέχτηκε να πιάσει. Κι ύστερα μας μιλούν για ενότητα και πολιτικό πολιτισμό, οι ανάλγητοι κυβερνώντες που δεν σέβονται τίποτε, ούτε τη ζωή ενός ανθρώπου ο οποίος διανύει την 31η ημέρα απεργίας πείνας (το κείμενο γράφτηκε την περασμένη Πέμπτη). Δυόμισι χρόνια παραμένει στη φυλακή ο Κώστας Σακκάς περιμένοντας να δικαστεί. Δυόμισι χρόνια ένας νέος άνθρωπος λιώνει πίσω από τα σίδερα προφυλακισμένος κι αντί η κυβέρνηση να ζητήσει συγγνώμη που έχει παραβιάσει κάθε έννοια νομιμότητας, προσπαθεί να μας τη βγει κι από πάνω. Τρομοκράτη τον ανεβάζουν, τρομοκράτη τον κατεβάζουν παραβιάζοντας τη βασική έννοια του νομικού μας πολιτισμού που μιλά για το τεκμήριο της αθωότητας, κι ας μην έχει καταδικαστεί.
Αλλά τι να πει κανείς; Οι σαμαροβενιζέλοι το χαβά τους. Υποκλίσεις στους υπαλλήλους της τρόικας, νέα αντιλαϊκά μέτρα, απολύσεις, κλείσιμο επιχειρήσεων, ανεργία και άλλα τεράστια επιτεύγματα της επιτυχημένης κυβέρνησής τους η οποία, όπως ανερυθρίαστα υποστηρίζουν, «κατάφερε να κρατήσει την Ελλάδα όρθια». Και το μαύρο στην ΕΡΤ παραμένει, μαύρο στο φως της Δημοκρατίας.
Ζούμε στον απόλυτο πολιτικό σουρεαλισμό. Κι εγώ παραμιλώ, εν μέσω της φιλτάτης Πλατείας Αριστοτέλους και βλέπω στα μάτια των φραπεδο-συμπολιτών μου την υποβόσκουσα οργή. Δεν με ξεγελάει η σημερινή τους στάση. Το έχουν ξανακάνει και μας εξέπληξαν άπαντες θετικά. Ταξίμ, Ταχρίρ, Σύνταγμα, Αριστοτέλους κι ο κόσμος αλλάζει, πάει μπροστά. Και τότε κανείς Βορίδης και κανένα χρυσαυγούλι δεν θα μπορέσει να τους σταματήσει. Γιατί οι λαοί υπομένουν, βασανίζονται, ματώνουν αλλά κάποτε εξεγείρονται. Κι ο κόσμος αλλάζει όσο κι αν οι θιασώτες του «νόμου και της τάξης» -όπως αυτοί την εννοούν- προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Παραμιλώ στην πλατεία αλλά θα έρθει η ώρα που θα σε βρω αγαπημένη, μέσα στο πολύβουο ανθρώπινο ποτάμι. Τότε που θα γεμίσουμε την πλατεία και θα κερδίσουμε. Γιατί έτσι έλεγαν οι παλιοί. Και δεν θα έχουμε ανάγκη κανέναν τηλεσκηνοθέτη σαν τον Τάσο Μπιρσίμ. Εμείς θα είμαστε σεναριογράφοι, σκηνοθέτες και πρωταγωνιστές σε ένα ντοκιμαντέρ που θα καταγράφει την πραγματικότητα.
Τέλος!
