Υποθέτουμε ότι όλοι αυτοί που συνωθούνται διαμαρτυρόμενοι για το αιφνιδιαστικό λουκέτο στο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) διακατέχονται από ευγενή και ανιδιοτελή κίνητρα.
Θεωρούν, με λίγα λόγια, ότι το βιβλίο δεν είναι αγοραίο εμπόρευμα αλλά πολύτιμο πνευματικό αγαθό, άρα κι ο κρατικός φορέας που το «περιέθαλπε» τόσα χρόνια διεκδικεί αντίστοιχη ακτινοβολία που πρέπει να διαφυλαχθεί και να ενισχυθεί με κάθε τίμημα ή θυσία.
Αν έτσι έχουν τα πράγματα, αν, δηλαδή, οι εκδόσεις που ενίσχυε το Κέντρο ήταν ο καθρέφτης του πραγματικού πνευματικού πολιτισμού, αντίλογος στο αίτημα συνέχειας στη λειτουργία του δεν μπορεί και δεν πρέπει να υπάρξει. Η αλήθεια είναι ότι η ίδρυση και η διαδρομή του ΕΚΕΒΙ συνοδεύτηκε από μια «εκρηκτική» βιβλιοπαραγωγή, την «άνοιξη του βιβλίου» όπως την ονόμασαν πολλοί.
Ποιο βιβλίο όμως αφορούσε αυτή η «άνοιξη» -για να επανέλθουμε στην αρχική υπόθεση εργασίας; Εκείνο που εστιάζει και γονιμοποιεί τον πυρήνα του πνευματικού πολιτισμού (η σοβαρή δηλαδή λογοτεχνία, οι ιδέες και τα γράμματα), ή μήπως το βιβλίο προϊόν που παράγεται με γνώμονα τα καταναλωτικά ήθη, τους κανόνες της αγοράς και του μάρκετινγκ; Μια ματιά στην «πρωτόγνωρη ανάπτυξη» που ζήσαμε τις μέρες της «ισχυρής Ελλάδας» θα πείσει και τους πιο δύσπιστους.
Χιλιάδες οι τίτλοι των φρεσκοτυπωμένων κάθε χρόνο βιβλίων, πολλαπλάσιες οι δαπάνες των βιβλιοφάγων αναγνωστών, απίστευτη η ευημερία των ποσοτικών δεικτών, αντίστοιχη η διασπάθιση δημοσίου χρήματος σε φαραωνικές εκδηλώσεις – εκθέσεις και σχέσεις προσωπικής προβολής. Μέσα σ’ αυτό το επίπλαστο και χωρίς μέτρο περιβάλλον «άνθησε» αλλά και βάλτωσε συνάμα το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου και η δήθεν Εθνική του πολιτική. Φωνές που επέκριναν τις πομπώδεις «δράσεις» του ανά την υφήλιο, υπήρξαν αρκετές τόσο από μεμονωμένες περιπτώσεις ανθρώπων όσο και από αξιόπιστους εκδοτικούς οίκους. Φωνή βοώντος…
Τώρα είναι, μάλλον, αργά για την διευθύντρια κ. Κατρίν Βελισσάρη να προσποιείται την καταγγέλλουσα, να ανακαλύπτει ότι το υπουργείο «άφησε το ΕΚΕΒΙ να λειτουργεί σε ακραίες και απαράδεκτες συνθήκες, χωρίς σαφές νομικό πλαίσιο, χωρίς κανονισμό λειτουργίας, χωρίς λύση για την πληρωμή του προσωπικού, χωρίς σταθερό προϋπολογισμό και χωρίς κατευθυντήριες γραμμές για την πολιτική βιβλίου…».
Τόσα πολλά «χωρίς» δεν την συγκίνησαν τόσα χρόνια ώστε να διαχωρίσει τη θέση της και να εγκαταλείψει τη φωλιά της;
Σ.Μ.
