Μετά τον πρώτο γύρο αναρωτιόμασταν «εάν ο Βαν ντερ Μπέλεν μπορεί να φράξει το δρόμο στην Ακροδεξιά» (φύλλο 310). Τελικά ο ανεξάρτητος υποψήφιος, υποστηριζόμενος μόνο από τους Πράσινους, τα κατάφερε οριακά. Για 30.000 μόλις ψήφους, η Αυστρία δεν θα έχει ως επόμενο πρόεδρο τον ακροδεξιό Νόρμπερτ Χόφερ. Η πρώτη σκέψη που έρχεται στο νου είναι τι θα γινόταν αν, αντί του εξαιρετικού Αλεξάντερ Βαν ντερ Μπέλεν (με την έννοια ότι αποτελεί εξαίρεση σε ένα πολιτικό προσωπικό φθαρμένο και διεφθαρμένο), αντίπαλος του ακροδεξιού ήταν ένας «παραδοσιακός» χριστιανοδημοκράτης ή σοσιαλδημοκράτης. Το πιθανότερο θα ήταν να εκλεγεί με τα τσαρούχια ο Χόφερ…
Ούτως ή άλλως, είναι επιεικώς ανησυχητικό να παίρνει σε μια υποτίθεται «πολιτισμένη» δυτική χώρα σχεδόν 50% κάποιος ανοιχτά ρατσιστής (αλλά και ευρωσκεπτικιστής – εγγύηση επιτυχίας για την Ακροδεξιά, ιδίως όταν λείπει μια προοδευτική εναλλακτική πρόταση απέναντι σε μια αποκρουστική Ευρώπη). Πραγματικά, θα είχε ενδιαφέρον να μας εξηγήσουν οι «ευρωπαϊστές», που δεν χάνουν ευκαιρία να λοιδορούν τους καθυστερημένους του Νότου, για ποιο λόγο συμπεριφέρθηκαν έτσι οι μισοί Αυστριακοί ψηφοφόροι (ή μάλλον, για να είμαστε δίκαιοι, οι μισοί απ’ όσους έκαναν τον κόπο να ψηφίσουν). Ή, να αιτιολογήσουν γιατί τα δύο πάλαι ποτέ μεγάλα κόμματα της Αυστρίας έχασαν, μέσα σε μια δεκαετία, πάνω από τους μισούς ψηφοφόρους τους!
Με μια έννοια, η Αυστρία δεν αποτελεί εξαίρεση στη Δύση. Είναι βέβαια η πρώτη δυτική χώρα που παραλίγο να έχει αρχηγό κράτους έναν ξεφωνημένο ακροδεξιό. Αλλά σχεδόν παντού (με εξαίρεση τις χώρες του… καθυστερημένου Νότου – για την ώρα τουλάχιστον!) η Ακροδεξιά και οι νεοναζί επελαύνουν με διψήφια ποσοστά πάνω στα ερείπια του εξευτελισμού της δημοκρατίας και της ανατίναξης του όποιου μεταπολεμικού κοινωνικού συμβολαίου. Τα πολιτικά συστήματα σε όλη την Ευρώπη, εντελώς αναξιόπιστα και απονομιμοποιημένα πλέον, καταρρέουν με πάταγο. Οι πολίτες απέχουν μαζικά από εκλογές που δεν έχουν πλέον ουσιαστική σημασία, ή ρίχνουν στις κάλπες την… απελπισία τους.
Την ίδια στιγμή το μεγαλύτερο τμήμα της ευρωπαϊκής Αριστεράς ζει αλλού, ανίκανο να συνομιλήσει με τα δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπων που ψάχνουν απεγνωσμένα για διέξοδο. Και συχνά ανιχνεύουν δρόμους μόνοι τους, όπως συμβαίνει σήμερα στη Γαλλία, ενώ π.χ. η γαλλική Αριστερά ασχολείται με το ποιος θα είναι υποψήφιος πού! Γίνεται όλο και πιο αισθητή η ανάγκη μιας Δημοκρατικής Επανάστασης κόντρα σε μια σκοτεινή Ευρώπη που κυβερνάται από τους σύγχρονους Μέτερνιχ – για να θυμηθούμε έναν ακόμη «επιφανή» Αυστριακό που, τέτοια εποχή το 1848, διέφευγε από την επαναστατημένη Βιέννη κρυμμένος σε ένα… πιθάρι.
