Δηλαδή τώρα για να καταλάβω, η ζωή μας από δω πέρα θα έχει μόνο έργα και ημέρες της οικογένειας Μητσοτάκη; Θα νομοθετούν τέρατα, θα σκοτώνουν κόσμο που τολμά να διαφοροποιείται, θα κάνουν την κακαισθησία καθημερινό τρόπο, θα διασπαθίζουν δημόσιο χρήμα και όλα αυτά με την έπαρση του τρελού και τη σιγουριά του νικητή;
Και εμείς θα βυθιζόμαστε στην ηττοπάθεια, την απόγνωση και την αυτοκριτική του τύπου: «Ο ΣΥΡΙΖΑ έκαψε την Αριστερά και τώρα πια…», θα κάνουμε αναρτήσεις στα Social Media, θα συζητάμε μεταξύ μας, θα γράφουμε καταγγελτικά άρθρα και θα αναρωτιόμαστε «ποιος έφταιξε και φτάσαμε ώς εδώ», ενώ ταυτόχρονα θα ανασύρουμε βαρύγδουπα τσιτάτα και θα ξαναθυμόμαστε τον Λένιν και τον Αλτουσέρ, για εσωτερική κατανάλωση.
Μπράβο βρε, δεν το είχα σκεφτεί πως κοτζάμ αριστερό κίνημα -όχι τούτο το ανύπαρκτο, το άλλο το σοβαρό, το μάχιμο, το συνειδητοποιημένο- θα είχε τέτοια εξέλιξη…
Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που ήταν, επειδή συνέβησαν τα ακατανόμαστα, για τα επόμενα 100 χρόνια θα απολογούμαστε, θα κάνουμε περισυλλογή και ενδοσκόπηση; Θα μελετήσουμε, λοιπόν, ξανά τους θεωρητικούς του Μαρξισμού, μήπως και κάτι μας ξέφυγε και γίναν όλα στάχτη και μπούρμπερη και όταν θα ανοίξουμε τα μάτια μας, θα είμαστε λίγοι αλλά καλοί σε ένα ωραίο ευάερο και ευήλιο μέρος με μπάλες στα πόδια και ριγωτές φόρμες να σπάμε νταμάρια.
Σύντροφοι, τι άλλο πρέπει να συμβεί για να αντιληφθούμε το επείγον του πράγματος και να το πάρουμε αλλιώς. Ό,τι κλάψαμε κλάψαμε, ας τελειώνει πια αυτή η μιζέρια της αυτοκαταστροφικής τάσης της Αριστεράς. Πόσο πια διαρκεί αυτό το δόγμα του σοκ; Πόσοι μεγάλοι περίπατοι περιμένουμε να γίνουν, πόσοι νέοι άνθρωποι θα σκοτωθούν, πόση ρεμούλα, διαφθορά και διαπλοκή θα ανεχθούμε μέχρι να αντιδράσουμε;
Η ελαστική ανοχή δεν είναι απαραίτητα εποικοδομητική, από τη στιγμή που ο εχθρός έχει τη μπάλα, αλλά και το γήπεδο δικά του.
