Του Μάριου Διονέλλη
Έτσι γίνεται με τα τροχαία. Για κάθε έναν από αυτούς τους 1.600 νεκρούς και 20.000 τραυματίες του τελευταίου χρόνου αφιερώθηκαν μερικές αράδες, απλά περιμένοντας τον επόμενο.
Όταν ο επόμενος όμως είναι γνωστός στο κοινό, τότε η συζήτηση παίρνει άλλη βαρύτητα. Όταν ο νεκρός αποτέλεσε το πρότυπο του life style (ή ό,τι απέμεινε από life style στην Ελλάδα της κρίσης) τότε η κουβέντα μπορεί να πάει και λίγο πιο μακριά.
Όταν για το θύμα αυτού του συγκεκριμένου τροχαίου κλαίνε στις τηλεοράσεις και θρηνούν στις πίστες των νυχτερινών κέντρων, τότε το πράγμα αλλάζει.
Προσπαθώ τόση ώρα να πω, όσο πιο κομψά γίνεται, ότι το σοκ καμιά φορά είναι το καλύτερο μάθημα.
Ελπίζω κάπου εκεί μεταξύ πίστας και πρωϊνάδικου να ακούγεται πως έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, πως είχε πάρει άλλους δυο ανθρώπους μαζί του στο αυτοκίνητο μετά από ποτό και ξενύχτι, οι οποίοι ευτυχώς γλίτωσαν αλλά θα μπορούσαν να έχουν πάθει τα ίδια. Ελπίζω να λένε ότι ο ίδιος δεν φορούσε ζώνη. Ότι ευτυχώς δεν βρέθηκε κι άλλος οδηγός ή πεζός στο δρόμο του, όπως συμβαίνει πολύ συχνά, για να είναι πολύ μεγαλύτερη η καταστροφή.
Ελπίζω να τα λένε όλα αυτά, όχι για να δείξουν ασέβεια στο νεκρό αλλά για να σώσουν μερικούς πιτσιρικάδες ακόμα που θέλουν να ζήσουν γρήγορα και ξέφρενα, να πετύχουν και να φτάσουν ψηλά, να νιώσουν πως τα έχουν όλα.
Όπως ο Παντελίδης.
