Tο ύψιστο καθήκον του φιλάθλου όταν η ομάδα του… κινδυνεύει
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν έχει γίνει ακόμα γνωστό αν η ΑΕΚ τιμωρήθηκε ή όχι για τα επεισόδια και τη διακοπή του αγώνα με τον Πανθρακικό.
Οι φίλαθλοί της -και όχι μόνο- λογικά αγωνιούν, αφού το να υποβιβαστεί μια ομάδα του μεγέθους και της ιστορίας της ΑΕΚ αποτελεί πλήγμα για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Οι φίλαθλοι αυτοί κλήθηκαν πριν από λίγες μέρες σε πανστρατιά προκειμένου να γεμίσουν το ΟΑΚΑ και να συμβάλουν ώστε ο Δικέφαλος να κερδίσει τον Πανθρακικό και να συνεχίσει να ελπίζει. Νέοι, γέροι και παιδιά, παλιοί παράγοντες και προσωπικότητες ξεσηκώθηκαν διότι «όποιος δεν θα ερχόταν στο ΟΑΚΑ δεν θα ήταν ΑΕΚ».
Η πανστρατιά είναι η λέξη του μήνα. Δεν αφορά μόνο την ΑΕΚ. Σε πανστρατιά καλούνται και οι οπαδοί του Άρη επίσης για να μην υποβιβαστεί η ομάδα τους. Σε πανστρατιά καλούνται και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού για να βγει η δική τους στην Ευρώπη.
Η πανστρατιά εκλαμβάνεται ως η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορεί να προσφέρει κάποιος στην ομάδα του. Ο φίλαθλος όταν ακολουθεί τα κελεύσματα διοικούντων και Τύπου, θεωρεί πως έχει επιτελέσει το ύψιστο καθήκον του, αισθάνεται καλά με τη συνείδησή του. Ούτε που του περνάει απ’ το μυαλό πως αυτοί που σήμερα τον καλούν σε πανστρατιές των δύο ωρών – όσο διαρκεί δηλαδή ένα παιχνίδι και λίγο παραπάνω- είναι οι ίδιοι που έφεραν την ομάδα του στη δεινή θέση που έχει περιέλθει. Ούτε που του περνάει από το μυαλό πως η δική του αδράνεια και παθητικότητα, η δική του αδυναμία να παρέμβει ουσιαστικά σε κείνα που καθορίζουν την πορεία της ομάδας του, είναι η σημαντικότερη αιτία των δεινών.
Αντίθετα, θεωρεί επιβεβλημένο να υιοθετεί λογικές «τσαμπουκά εν αδίκω» και να δέχεται πως το άσπρο είναι μαύρο, προκειμένου να υπερασπιστεί το «συμφέρον» του συλλόγου του. Η λαϊκίστικη αντίληψη που πέρασε στην ελληνική κοινωνία ο Ανδρέας Παπανδρέου και στο ελληνικό ποδόσφαιρο ο Σωκράτης Κόκκαλης με βάση την οποία «πάντα οι άλλοι φταίνε-ποτέ εμείς» και «δίκαιο είναι ό,τι μας συμφέρει» κυριάρχησε και κυριαρχεί μέχρι σήμερα και αποτελεί και τον μπούσουλα της πολιτικής αθλητικής ηγεσίας, αλλά και της αθλητικής Δικαιοσύνης. Η διαπλοκή στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι μια υπόθεση που περνάει άκριτα στον κόσμο, γιατί συνοδεύεται από ψευδεπίγραφα όνειρα για «μεγάλη ομάδα», κάποιες ηχηρές μεταγραφές και τις ευλογίες του οικείου οπαδικού τύπου.
Του οπαδικού τύπου που έχει περάσει και αυτός τη δική του καταστροφική αντίληψη πως πρέπει να στηρίζουμε άκριτα τις όποιες διοικήσεις για το καλό της ομάδας και πως όποιος ασκεί κριτική είναι ή βαλτός ή προδότης. Βέβαια και αυτός είναι ο πρώτος που αρχίζει τα αναθέματα μόλις ο καπετάνιος εγκαταλείψει το πλοίο, αλλά σπεύδει να στηρίξει με ενθουσιασμό το επόμενο λαμόγιο που θα φανεί στον ορίζοντα…
Αναθρεμμένος με την αντίληψη πως κάθε ομάδα χρειάζεται έναν μεγάλο ηγέτη με μπόλικο χρήμα (αδιάφορο πού το βρήκε) να την καθοδηγεί κι εκείνος να ακολουθεί έστω γκρινιάζοντας, ο Έλληνας φίλαθλος επιφυλάσσει στο ποδόσφαιρο, ό,τι και σε όλα τα υπόλοιπα που αφορούν τη ζωή του. Πανστρατιές των δύο ωρών για την ομάδα, πανστρατιές των δύο ωρών και στους δρόμους, στις διαδηλώσεις και τις απεργίες. Παραπάνω ούτε αντέχουμε, ούτε καταλαβαίνουμε πως χρειάζεται δηλαδή…
Ν. Καραμάνος
