Μιλάμε για την «ανοσία της αγέλης», ενώ θα έπρεπε να μιλάμε ήδη για την «ψυχολογία της αγέλης», της «μάζας», όπως θα λέγαμε παλιότερα, πριν να ενοχοποιηθούν οι λέξεις.
Το μεταπαγκοσμιοποιημένο σύστημα χρησιμοποίησε-αξιοποίησε τις κρίσεις χρέους για να επιτύχει γεωπολιτικές ανακατατάξεις, καθώς και δομικές αλλαγές –επί τα χείρω– στο εσωτερικό των κοινωνιών.
Η πανδημία του κορωνοϊού χρησιμοποιείται ήδη για τη διαμόρφωση μιας νέας νέας-κανονικότητας, το κυρίως χαρακτηριστικό της οποίας θα είναι η ελεγχόμενη ψυχολογία και συνεπώς συμπεριφορά αγέλης, ή της μάζας αν προτιμάτε.
***
Η πανδημία της νόσου, παράγει την ενδημία του φόβου.
Όχι από μόνη της, αλλά από μια κατευθυνόμενη νέα σημειολογία που βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να ανθίσει στα ήδη υπάρχοντα στερεότυπα της κυρίαρχης ιδεολογίας. Έτσι, για παράδειγμα, επιστρατεύθηκε ευθύς αμέσως η «ατομική ευθύνη» και όχι η προσωπική ευθύνη.
Ο ζόφος είναι ante portas! Η κοινότητα είναι ένας χώρος μέσα στον οποίον κινδυνεύεις. Το πολύ η κοινότητα να πρέπει να μεταλλαχθεί σε ένα γκέτο του κάθε «ατόμου».
……………………………………………………………………….
Σε ένα Στρατόπεδο Συγκέντρωσης, όπου ο καταμερισμός της εργασίας, ο επιμερισμός της ανεργίας, ο προσδιορισμός της αμοιβής θα είναι αρμοδιότητα μιας ιεραρχίας με τυραννικά χαρακτηριστικά (ενώ ταυτοχρόνως η δημοκρατία θα περιορίζεται σε ένα απλό τελετουργικό)…
Η υπακοή εξ αιτίας του φόβου, θα είναι σε αυτόν τον κόσμο αυτονόητη. Η «εκπαίδευση» για την αντιμετώπιση της νόσου, είναι ταυτοχρόνως εκπαίδευση για την αποδοχή του φόβου ως ρυθμιστικού κανόνα εκ των ων ουκ άνευ.
Οι κοινωνίες του Μεσοπολέμου είναι ένα λαμπρό πλην όμως φτωχό παράδειγμα όσων έχουν ήδη αρχίσει να συμβαίνουν.
……………………………………………………………………………………..
«Ο τρόμος πάνω από την πόλη» δεν (θα) αφορά μόνον μισθούς, απασχόληση, ασφαλιστικό σύστημα, εκπαίδευση, αλλά την ίδια την ουσία της ζωής – τη σκέψη μας και την ψυχή μας.
Ο αποξενωμένος άνθρωπος, ο άνθρωπος καταδότης, ο σκλάβος και ο δουλοπάροικος, ο γκαουλάιτερ, ο γενίτσαρος, ο μισάνθρωπος, ο χρήσιμος ηλίθιος, ο αμόρφωτος, ο αδαής, ο φθονερός, θα αυξηθούν και θα πληθύνουν, μεταλλάσσοντας την κοινωνία σε αγέλη με μαντρόσκυλα τους οπαδίτες, τους κοπαδίτες, τους φανατικούς και ταγούς τους μελανόμυαλους έχοντες και κατέχοντες.
***
Σε αυτό το πλαίσιο, πλήθος αριστερών και όχι η Αριστερά, κάνουν ό,τι μπορούν – «κανείς μόνος του», δείχνοντας αλληλεγγύη, προσφορά, ενίοτε αυτοοργάνωση, ακόμα και φιλανθρωπία.
Πρόκειται για ενάρετη στάση, αλλά καθόλου αρκετή για να αντιμετωπίσει τον Αρμαγεδδώνα! Από την άλλη πλευρά, κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τι δυνάμεις μπορεί να γεννήσει αυτή η κρίση, όταν μάλιστα στο βάθος αρχίζει να προβάλλει διατροφικό και επισιτιστικό πρόβλημα. Όμως…
…«Ουκ επ’ άρτω ζήσηται άνθρωπος»! Όντως, χρειαζόμαστε πολύ περισσότερα από την επιβίωσή μας. Μας το υπενθυμίζει άλλωστε (διότι μας το έχει διδάξει) η ίδια μας η γλώσσα…
…όταν μιλάει για «βίο» και για «ζωή».
………………………………………………………………………….
Ο «βίος» ενέχει την έννοια της βίας, του μόχθου (του ιδρώτα, λόγου χάριν, στον οποίον καταδικάστηκε ο Αδάμ για να προσπορίζεται τα του βίου).
Από την άλλη πλευρά, η «ζωή» περιέχει την έννοια του φωτός – όλων όσων δηλαδή κάνουν τη ζωή ένα δώρο, σκέψης, ύπαρξης, τέχνης, έρωτα! Τι νόημα έχει η ζωή αν είναι μόνον ένας βίος (ακόμα και μια συμβίωση), υπό το κράτος του πιο άγριου ταξικού και υπαρξιακού τρόμου;
Οι μεταβλητές της ελληνικής οικονομίας, όλες οι μεταβλητές, από τη σχέση ΑΕΠ-χρέους, έως τα έσοδα από τον τουρισμό πάνε κατά Διαβόλου, κατεβαίνουν στον Άδη. Και τα χαζοχαρούμενα τιτιβίσματα της κυβέρνησης, δεν μπορούν να καλύψουν τα άγρια ουρλιαχτά των λύκων,
όχι πλέον ante portas, αλλά μέσα στην αγέλη…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
29•IV•2020
