Η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα νέο κύμα της πανδημίας με τις ιδιαιτερότητες της επικρατούσας στον ελλαδικό χώρο, μετάλλαξης Δ (μεγαλύτερη μεταδοτικότητα, μικρότερη θνησιμότητα). Ένα νέο κύμα που έρχεται νωρίτερα απ’ ότι προέβλεπαν οι ειδικοί, συμπίπτοντας χρονικά με την τουριστική σεζόν. Μπροστά στην διπλή αυτή αποτυχία, η κυβέρνηση, προσφεύγει και πάλι στην προσφιλή μέθοδο επίθεσης στην κοινωνία για να αποκρύψει αστοχίες και ευθύνες, με μέτρα «υποχρεωτικού» εμβολιασμού, με μέτρα διαχωρισμού της κοινωνίας και με τη διαρκή επίκληση της ατομικής ευθύνης.
Σύμβολο αυτής της διπλής αποτυχίας, η ναυαρχίδα του ελληνικού τουριστικού brand, η Μύκονος. Εμβολιασμένοι κατά 90% οι κάτοικοι του νησιού, επαρκώς εμβολιασμένοι οι εργαζόμενοι σύμφωνα με ανακοινώσεις, για να αποδειχθεί ότι το ποσοστό εμβολιαστικής κάλυψης αυτών ήταν τελικά της τάξης του 60%, με green pass οι τουρίστες επισκέπτες του νησιού, και αυστηρά υποτίθεται πρωτόκολλα ελέγχων και τεστ. Εν μία νυκτί, το νησί βρέθηκε «στο κόκκινο», καταγράφοντας υψηλά ποσοστά κρουσμάτων, και συγκεντρώνοντας την προσοχή των ειδικών. Ποσοστά υψηλά, παίρνοντας ως πληθυσμό αναφοράς τους 10 χιλιάδες κατοίκους, και όχι τους εκατοντάδες χιλιάδες τουρίστες, όπως δηλώνουν φορείς και επιχειρηματίες του νησιού. Με αυτά και μ’ αυτά, η κυβέρνηση επέβαλε τοπικό lockdown, με περιορισμούς στην διασκέδαση και τα ωράρια, με σκοπό να περιορίσει τα κορωνοπάρτι των ελίτ. Για να άρει τα μέτρα μία μόλις εβδομάδα μετά, μπροστά στο διαφαινόμενο οικονομικό πλήγμα από τη μείωση της τουριστικής κίνησης, συνεχίζοντας την παράδοση αντιφατικών αποφάσεων.
Χειρισμός και υποχρεωτικότητες
Στα χέρια της κυβέρνησης ο εμβολιασμός, μετατρέπεται από χρήσιμο εργαλείο στη μάχη με την πανδημία, σε εργαλείο χειρισμού της κοινωνίας. Αντί να επενδύσει, στα θετικά μέχρι στιγμής αποτελέσματα των εμβολίων, όσων αφορά τη βαριά νόσηση και την ανάσχεση των θανάτων, επιταχύνοντας κατά προτεραιότητα τον εμβολιασμό των ευπαθών ομάδων και των γηραιότερων, επιμένει να χρησιμοποιεί το επικοινωνιακό στόχο του τοίχους ανοσίας του 70 ή 80% που μοιάζει να γίνεται το νέο τοτέμ των κυβερνήσεων στις χώρες της Δύσης, μόνο και μόνο για να επιβάλει νέα μέτρα περιορισμού στις κοινωνίες στο όνομα του υγειονομικού κινδύνου. Όλα αυτά την στιγμή που το υπουργείο Υγείας του Ισραήλ, ανακοινώνει νέα χαμηλότερα ποσοστά αποτελεσματικότητας των εμβολίων της Pfizer, 39% αντί για 64%, όσων αφορά τη μόλυνση από τη μετάλλαξη Δ.
Στα πλαίσια αυτού του χειρισμού, εντάσσεται και η συζήτηση περί υποχρεωτικότητας που άνοιξε η κυβέρνηση, και με κύριο στόχο να εμπεδωθεί για ακόμη μια φορά η ατομική ευθύνη. Μετά το επίδομα για εμβολιασμό των νέων, μετά την μετατροπή του πιστοποιητικού εμβολιασμού σε εργαλείο ελέγχου της πρόσβασης στο δημόσιο χώρο, η κυβέρνηση έρχεται τώρα να επιβάλει περαιτέρω μέτρα στο όνομα της υποχρεωτικότητας.
Με τις ψήφους της Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, η Βουλή στις 22/7, ενέκρινε τροπολογία για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, με ισχύ έως και το τέλος του 2021, σύμφωνα με την οποία εγκρίνεται η υποχρέωση των εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, που έχουν εμβολιαστεί, να επιδεικνύουν στο αρμόδιο όργανο διοίκησης ή τον εργοδότη τους αντίστοιχα το «ψηφιακό πιστοποιητικό» ή βεβαίωση εμβολιασμού ή νόησης, καθώς και ρυθμίζεται η υποχρεωτικότητα του εμβολιασμού σε ορισμένους κλάδους. Ταυτόχρονα ο κ. Κικίλιας, ανακοίνωσε επιπλέον μέτρα για την τόνωση του εμβολιαστικού προγράμματος, δίνοντας χρηματικά κίνητρα σε γιατρούς και φαρμακοποιούς.
Η κυβέρνηση πάντως δεν δείχνει να πτοείται από κριτικές και επιχειρήματα. Ήδη προετοιμάζεται για τα επόμενα επεισόδια, τον ερχόμενο Σεπτέμβρη. Τι θα γίνει με τα πανεπιστήμια, τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των φοιτητών ως όρο για την επιστροφή στα αμφιθέατρα, και πως σχετίζεται αυτό με τις επιδιώξεις για μεγαλύτερη αστυνόμευση στα πανεπιστήμια; Τι θα γίνει με τα σχολεία, θα προχωρήσει ο μαζικός εμβολιασμός των μαθητών, θα παραμείνουμε εγκλωβισμένοι στο αδιέξοδο δίλλημα εμβολιασμός των εφήβων ή τηλεκπαίδευση, ή θα αναζητηθούν ουσιαστικοί τρόποι για να ξαναζωντανέψουν τα σχολεία; Τι θα γίνει στον ιδιωτικό τομέα, όπου η εργοδοσία ήδη προωθεί την εφαρμογή, μέτρων αναστολής εργασιακών δικαιωμάτων στο όνομα της υγειονομικής ασφάλειας; Τι θα γίνει όταν απαιτηθεί νέος γύρος εμβολιασμών σε νοσήσαντες ή εμβολιασμένους, θα έχουν την ίδια ισχύ διλήμματα και επιχειρήματα που ήδη έχουν τεθεί;
Το Μαξίμου ήδη δίνει το σύνθημα με διαρροές σε φίλια ΜΜΕ. «Οι εμβολιασμένοι παντού – οι ανεμβολίαστοι σπίτι τους» μας λένε, δίνοντας το στίγμα της πολιτικής που θα επιβληθεί. Στην πραγματικότητα δεν νοιάζονται να καθόλου να ενισχύσουν την ανθεκτικότητα της κοινωνίας, δεν νοιάζονται καθόλου να προστατεύσουν την ζωή αλλά ακριβώς να επιβάλλουν μέτρα διαχωρισμού, ελέγχου και νέων περιθωριοποιήσεων ντυμένα με επιστημονικό μανδύα και υγειονομική αναγκαιότητα.
Τι δείχνουν οι κινητοποιήσεις
Μαζικές ήταν για ακόμη μια φορά οι συγκεντρώσεις που πραγματοποιήθηκαν σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Κόσμος μπουχτισμένος από τη διαχείριση της πανδημίας, κόσμος νευριασμένος με τους χειρισμούς και τον αυταρχισμό του Κ. Μητσοτάκη μαζεύτηκε πλάι-πλάι με αντιεμβολιαστές ή και αρνητές της πανδημίας, κάτω από το κοινό σύνθημα ενάντια στην υποχρεωτικότητα των εμβολιασμών και τους διαχωρισμούς. Χωρίς ουσιαστική εναλλακτική, οι αντιδράσεις επιδιώκεται από διάφορους κύκλους να καναλιζαριστούν σε πολιτικές εκφράσεις τύπου Τράγκα και Βοβόλη, να εκφυλιστούν ή να σβήσουν υπό το βάρος της καταστολής και των εκβιασμών. Χαρακτηριστική ήταν η διπλή επίθεση που δέχτηκαν οι συγκεντρώσεις, από τη μία η συγκέντρωση στο Σύνταγμα που διαλύθηκε από τις δυνάμεις της ΕΛΑΣ με την χρήση αύρας, από την άλλη η επίθεση των ΜΜΕ, που από το πλήθος κόσμου, είδαν μόνο ακροδεξιούς, θρησκόληπτους και ψεκασμένους.
Ακόμα οι διαμαρτυρίες, δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Με παρόμοια συνθήματα και σύνθεση διαδήλωσαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στους δρόμους του Παρισιού και άλλων γαλλικών πόλεων, ενάντια στις υποχρεωτικότητες και τα πιστοποιητικά. Στις κινητοποιήσεις αυτές δεν είναι κυρίαρχα τα συνθήματα που δηλώνουν άρνηση της πανδημίας ή που επικεντρώνονται σε συνομωσιολογικά σχήματα, όπως παλιότερες κινητοποιήσεις τραμπικών στις ΗΠΑ ή αντιεμβολιαστών σε ευρωπαϊκές πόλεις. Σε κάθε περίπτωση, αν και οι διαδηλώσεις αυτές δεν φαίνεται να γεννάνε κάποια εναλλακτική πρόταση, και να γίνονται αντικείμενο χειρισμού και στρέβλωσης από κυβερνήσεις στην προσπάθεια να χτίσουν ψευδεπίγραφα δίπολα, αποτελούν σπασμούς της κοινωνίας, άξιους να ληφθούν υπ’ όψιν από κάθε έναν που προσπαθεί να αναζητήσει διεξόδους από την αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική των ελίτ.
