Σκέψεις και συμπεράσματα σχετικά με το κίνημα αντίστασης. Της Χριστίνας Σουλτανίδου.
Ποιος θα φανταζόταν πως μετά από μια δεκαετία, το κάλεσμα «πάμε πλατεία;» του Τζίμη, του βολεμένου οικονομικά αλλά μη βολεμένου από ιδανικά και ουσιαστικά ενδιαφέροντα νέου, θα ακολουθούσαν χιλιάδες πολίτες, κυρίως νέοι! Κι όμως. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση, η ξενόδουλη κυβέρνηση ΓΑΠ που επιχειρεί να την ξεπεράσει ισοπεδώνοντας μια ολόκληρη κοινωνία (πλην κεφαλαιοκρατών), ένα ανυπόληπτο σύστημα εξουσίας που βρίθει από σκάνδαλα, υποκρισία και αναξιοπιστία, μας πήγαν πλατεία.
Παρόλο που η κρίση βρήκε το λαϊκό, το συνδικαλιστικό κίνημα, την Αριστερά σε προβληματική κατάσταση, και ασκήθηκε από κυβέρνηση-ΜΜΕ πρωτοφανής τρομοκρατία που «πάγωσε» το λαό αρχικά, η δραματική επιδείνωση των οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων, αφύπνισε τις μάζες.
Ένα πρωτόγνωρο κίνημα, μια ετερόκλητη συνάθροιση διαμαρτυρομένων, με διαφορετικές αφετηρίες, βαθμούς πολιτικής ωρίμανσης και προσδοκίες, γεννήθηκε στις πλατείες. Πολίτες, που στην αρχή ήξεραν τι δεν ήθελαν, και σταδιακά, μέσα από την καθημερινή συμμετοχή και τις συζητήσεις, και με καθοριστική την επίδραση των αναλύσεων και παρεμβάσεων ορισμένων εκφράσεων της Αριστεράς, άρχισαν να συνειδητοποιούν τι θέλουν, και να μεταπηδούν από τις μούντζες και την πρωτόλεια έκφραση της οργής σε αιτήματα, όπως: «όχι στο Μνημόνιο», «έξω η τρόικα και η κυβέρνηση», «δεν πουλάμε, δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε» κτλ.
Η παρατεινόμενη δυναμική παρουσία του κόσμου στις πλατείες, και παράλληλα η επιλογή της κυβέρνησης ΓΑΠ να παραμείνει υποτελής στα κελεύσματα του κεφαλαίου και της τρόικα, την «οδήγησαν» σε άσκηση πρωτοφανούς βίας και καταστολής, η οποία δεν πτόησε τους διαμαρτυρόμενους, αντίθετα ατσάλωσε τη θέλησή τους και αμαύρωσε την εικόνα της κυβέρνησης, δικαιώνοντας το σύνθημα «Ψωμί-παιδεία-ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73».
Μια πρώτη φάση έκλεισε
Η πρώτη φάση της ανάπτυξης του κινήματος της πλατείας μοιάζει να έκλεισε. Είναι ανοικτή όμως η έκβαση της αναμέτρησης του επόμενου δραματικού διαστήματος, όπου αυτό το κίνημα καλείται, αξιοποιώντας τις εμπειρίες των προηγούμενων σαράντα ημερών, ανασυντάσσοντας τις δυνάμεις του, και περισσότερο αποσαφηνίζοντας τους πολιτικούς του στόχους, να δώσει τη μάχη με μεγαλύτερη μαζικότητα και αποτελεσματικότητα, έτσι ώστε να είναι νικηφόρα.
Εδώ σημαντικός μπορεί και πρέπει να είναι ο ρόλος μιας συμπαραταγμένης Αριστεράς. Μιας Αριστεράς, που η πρωτοφανής δυναμική είσοδος των μαζών στο πολιτικό γίγνεσθαι την βρήκε απροετοίμαστη. Ένα τμήμα της επιχείρησε να «πιάσει επαφή» με το καινούριο που γεννήθηκε στις πλατείες, άλλοτε δειλά και με σεβασμό, άλλοτε θέλοντας να το κατευθύνει με τις γνωστές οργανωτίστικες συνταγές του παρελθόντος, άλλοτε απορροφούμενο από ενέργειες-εκδηλώσεις που δεν βοηθούν τη μαζικοποίηση του κινήματος και κυρίως το εγκλωβίζουν μακριά από κρίσιμους πολιτικούς στόχους. Ένα άλλο τμήμα της κράτησε «υγειονομική» απόσταση.
Τώρα, την επόμενη του Μεσοπρόθεσμου πλαισίου, η Αριστερά πρέπει να παρέμβει καταλυτικά. Να προβάλλει, χωρίς ταλαντεύσεις, αιτήματα για τη διαγραφή του δημόσιου χρέους, προτείνοντας τη στάση πληρωμών ως μέσο πίεσης, πράγμα που θα προκαλέσει πιθανή έξοδο από την ευρωζώνη, τη ρύθμιση του ιδιωτικού χρέους, την κοινωνικοποίηση-εθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος, την απόκρουση των ιδιωτικοποιήσεων, τη σύγκρουση με το οικοδόμημα της Ε.Ε. και την ανατροπή του κ.ά. Να μπολιάσει δηλαδή, με τα αναγκαία προωθητικά αιτήματα το ανερχόμενο κίνημα αμφισβήτησης. Στη συγκεκριμένη δραματική φάση για τη χώρα και το λαό της, ο ρόλος μιας συμπαραταγμένης Αριστεράς καθίσταται ιστορικός!
* Η Χριστίνα Σουλτανίδου είναι μέλος της ΚΠΕ του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ.
