Ηλίθιοι δεν είναι, να το ξεχάσουμε αυτό… δεν παίζει. Τι άλλες επιλογές έχουμε, λοιπόν: 1. Το κάνουν επίτηδες για να δοκιμάσουν τις αντοχές μας. 2. Δεν είναι αυτό που νομίζουμε. 3. Αυτοί είναι κι αν μας αρέσει. 4. Έχουμε κάτι άλλο να προτείνουμε – μήπως ήταν καλύτεροι οι προηγούμενοι; Θα μπορούσε, βέβαια, να είναι και συνδυασμός όλων αυτών – αφήστε που δεν κάνει τη μεγάλη διαφορά.
Δεν θα διαφωνήσουμε, είμαι σίγουρη: Η οικογένεια Μητσοτάκη είναι ανεπτυγμένη στο γήπεδο τόσα χρόνια που πλέον το θεωρεί δικό της. Παίζει με πλεονέκτημα, που λένε και στην ποδοσφαιρική γλώσσα, την έδρα της. Επομένως, έχουμε και λέμε: το στάδιο δικό τους, οι παίχτες εν-νο-εί-ται από τα τσικό ενσωματωμένοι στην ομάδα, οι διαιτητές καλολαδωμένοι, πάγκος-λεφτά να έχεις για μεταγραφές και τι μένει; Ο αντίπαλος. Μα ποιος αντίπαλος θα μπορούσε να αντιπαραταχθεί εδώ, αφού οι κόκκινες κάρτες την έχουν αποδεκατίσει.
Έτσι, η Δόξα Μητσοτάκη παίρνει νταμπλ με περίπατο κάθε Κυριακή, χωρίς καν προπόνηση. Οι σπόνσορες κατευχαριστημένοι με τις επιδόσεις παικτών και παραγόντων δεν κρύβουν τη χαρά τους που τα χρήματά τους έπιασαν τόπο, ρίχνοντας και τα αναμενόμενα μπόνους για το καλό. Οι παίκτες έχουν μεθύσει από τις συνεχείς νίκες τους -τίποτα, τίποτα δεν τους σταματά- αλλά κάποιες φορές «ξεφεύγουν» λίγο από την πειθαρχία της ομάδας. Όχι σπουδαία πράγματα, τίποτα cross country βρε αδερφέ στην εξοχή για να χαλαρώσουν, κανένα μπινελίκι στους άλλους συλλόγους για να περάσει η ώρα ευχάριστα…
Όλη η αγωνιστική δραστηριότητα της Δόξας Μ. δεν περνά, φυσικά, απαρατήρητη από σύσσωμο τον αθλητικό Τύπο που γράφει αυθορμήτως διθυράμβους, εξαίροντας το ήθος της που τη διαχωρίζει από τις άλλες, τις δεύτερες, τις λαϊκές, της Β’ Εθνικής.
…Και να σας πω, ας μαζευτούμε να κάνουμε κι εμείς καμιά δωρεά στην ομάδα, μην τα περιμένουμε όλα από τους χορηγούς…
