Όσο όμορφη είναι η θέα της λευκής Πάρνηθας και του ημίλευκου Υμηττού από τις βεράντες των Αθηναίων κι όσο αληθινές είναι οι φωτογραφίες με τα χιονισμένα τοπία που δημοσιεύονται αυτές τις μέρες στις σελίδες και τους τοίχους του διαδικτύου από την πανέμορφη ελληνική ύπαιθρο, τόσο άσχημη είναι η θέα των προσώπων, πολιτικών και δημοσιογράφων, στην τηλεόραση, και τόσο φριχτά τα ψέματα, οι συκοφαντίες και οι απειλές που σαν λάσπη εκτοξεύονται κατά πάνω στον κόσμο από το πρωί μέχρι το βράδυ. Παγωνιά και μόνο παγωνιά, που σπάει νεύρα, δημιουργεί αποστροφή και συσκοτίζει τις σκέψεις, προκαλεί η ακατάσχετη χυδαιολογία που κατεβάζει συνεχώς τους βαθμούς της νοημοσύνης των πολιτών. Παγωνιά απαραίτητη για να μην μπορεί ο πολίτης να λειτουργήσει κανονικά, να επεξεργαστεί και να διαχωρίσει με νηφαλιότητα την ήρα από το στάρι. Παγωνιά που προξενεί κρυοπαγήματα στα λεπτά άκρα της κρίσης και την αχρηστεύει. Παγωνιά που παρατείνει τη μακρά περίοδο της χειμερίας νάρκης στην οποία έχει περιπέσει η κοινωνία, για να μην έρθει η άνοιξη και για να μην συνέλθει κι επιστρέψει ο πολίτης ενεργός και απαιτητικός.
Πώς θα λιώσουμε, λοιπόν, τους πάγους και θα ζεστάνουμε την κοινωνία για την οποία παλεύουμε και χωρίς την οποία δεν μπορούμε τίποτα να αλλάξουμε, τίποτα να διασώσουμε και τίποτα να χτίσουμε;
Πρώτα-πρώτα, χρειάζεται να κατέβουμε χαμηλά, να πλησιάσουμε τον πολίτη από πολύ κοντά, ίσος προς ίσο, να αφουγκραστούμε τους παλμούς της καρδιάς του, να του σφίξουμε το χέρι, να του εξηγήσουμε αναλυτικά και υπομονετικά τα σχέδια μας, να ακούσουμε προσεκτικά τις απόψεις και τις προτάσεις του, να τον πείσουμε να συστρατευθεί, και τώρα και μετά. Να τον ζεστάνουμε με την παρουσία μας, να τον πείσουμε με τα επιχειρήματά μας και να τον ξεσηκώσουμε με την πίστη και τον ενθουσιασμό μας.
Εάν νομίζουμε ότι με το ακατάσχετο μπλα-μπλα μας και την αφ’ υψηλού ρητορεία μας, εν μέσω θηρίων, από την τηλεόραση, θα αφυπνίσουμε και θα διεγείρουμε τον πολίτη λιώνοντας τους πάγους με τους οποίους το σύστημα τον ψύχει, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε γιατί ο πολίτης κρατάει στάση παθητική ή επιφυλακτική κάνοντάς μας, στην καλύτερη περίπτωση, μία ανάθεση, την οποία με τα πρώτα ζόρια θα αποσύρει.
Η Αριστερά, στις λίγες μέρες που απομένουν μέχρι τις εκλογές, πρέπει να δείξει τον καλύτερό της εαυτό, που θα αποτελέσει και το βασικό της ατού για την πιθανή διακυβέρνηση. Λεφτά δεν υπάρχουνε, το κράτος είναι σε διάλυση, οι σύμμαχοι είναι από λιγοστοί έως διστακτικοί, οι υπονομευτές της ανασυγκρότησης ακονίζουν τα μαχαίρια τους και το διεθνές περιβάλλον εμφανίζεται από εχθρικό έως απρόβλεπτο. Τι μας απομένει αφού το μαγικό ραβδάκι που θα μας βόλευε υπάρχει μόνο στα παραμύθια; Η ίδια η κοινωνία. Ο μέγας παράγων, που για να βγει, όμως, από το ψυγείο που χρόνια τώρα την έχουνε τοποθετήσει, χρειάζεται να βγάλουμε κι εμείς τον καλύτερο εαυτό μας. Η κοινωνία που αισθάνεται ένοχη, ανήμπορη, ηττημένη και φοβισμένη, αυτή τη στιγμή, χρειάζεται τη δική μας φλόγα για να πάρει φωτιά, για να πετάξει την κάπα του παλαιοκομματισμού που της έχει γίνει ασφυκτικός κορσές και να στηρίξει τις δυνάμεις της αλλαγής παίζοντας η ίδια ενεργό ρόλο στην ανατροπή και την ανασυγκρότηση.
Όποιος έχει την εντύπωση ότι από μόνη της η Αριστερά, ακόμα και με αυτοδυναμία, θα μπορέσει να σηκώσει ολόκληρο το φορτίο της αλλαγής χωρίς τον Άτλαντα, δηλαδή την κοινωνία ολάκερη, πλανάται.
Οι αριστεροί και οι σύμμαχοι που θα προκύψουν, πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η κατάσταση είναι τόσο χάλια που μόνο με υπέρβαση των δυνατοτήτων μας μπορούμε να τα καταφέρουμε. Υπέρβαση που θα στηρίζεται στην κοινωνία και υπέρβαση που προϋποθέτει το ξεπέρασμα των χρόνιων παθήσεων μας.
Η κοινωνία, βαλλόμενη από παντού, τραυματισμένη και τρομοκρατημένη, έκανε το δικό της άλμα αναδεικνύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, το 2012. Τώρα είναι η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι είναι σε θέση να δημιουργήσει τις συνθήκες για να λιώσουν οι πάγοι και να ανθίσουν τα λουλούδια στις ψυχές των ανθρώπων.
Παντός καιρού,
Γκαούρ
