Ενώ οι σεισμοί στην καρδιά του καπιταλισμού συνεχίζονται, μια νέα επιχείρηση των «φρουρών της παγκοσμιοποίησης» βρίσκεται σε εξέλιξη. Πριν 15 περίπου χρόνια, προσπάθησαν να πλασάρουν σαν εύπεπτο προϊόν μια δήθεν «εναλλακτική παγκοσμιοποίηση». Αποθέωναν τότε τον πλήρη σεβασμό στην «ατομική διαφορετικότητα», ενώ επιταχυνόταν η ισοπέδωση κάθε εθνικής ιδιαιτερότητας υπέρ της απρόσκοπτης εξάπλωσης του καπιταλισμού. Σήμερα, αφού βουλιάζουμε στα απόνερα μιας καθολικής κρίσης, νομίζουν ότι είναι εφικτός ο «εκδημοκρατισμός της δημοκρατίας» μέσω του συνδυασμού αξιών του φιλελευθερισμού και του «εξισωτισμού».
Στην πραγματικότητα, δεν έχουν λάβει το μήνυμα που στέλνουν οι σεισμοί. Η κοινωνική ευημερία, η ισότητα, η πραγματική δημοκρατία δεν μπορούν να «παντρευτούν» με τον καζινο-καπιταλισμό και την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση. Ο «γάμος» αυτός δεν μπορεί να γίνει γιατί δεν επιτρέπεται από την ίδια τη βάση και τα εποικοδομήματα που ο σύγχρονος καπιταλισμός επιβάλλει σε πλανητική κλίμακα.
Στον ολοένα και πιο χαοτικό κόσμο που ζούμε, ο στόχος της ανατροπής της τάξης πραγμάτων που έχει εγκαθιδρύσει η παγκοσμιοποίηση, ενώνει ξανά εκατομμύρια ανθρώπους που επανέρχονται στον πολιτικό στίβο. Η επιστροφή της πολιτικής δεν γίνεται όπως την έχει ο καθένας στο μυαλό του, αλλά μέσα από αντιφατικούς δρόμους που ξεπερνούν κάθε λογής στερεότυπα.
Η παγκοσμιοποίηση αντιμετωπίζει έναν εχθρό που δεν τον ονομάζει πλέον «τρομοκρατία» ή «κομμουνισμό», αλλά «λαϊκισμό». Ο όρος δείχνει την απέχθεια των ελίτ απέναντι στο λαϊκό στοιχείο και τη λαϊκότητα, προδίδει μια ολιγαρχική αντίληψη περί πολιτικής, προσπαθεί να κρύψει κάτω από το χαλί την επιστροφή της πολιτικής.
Το πεδίο του «λαϊκισμού» είναι βεβαίως διαφιλονικούμενο. Το διεκδικούν δυνάμεις προοδευτικές και συντηρητικές. Η αναγκαία στροφή στις διεθνείς εξελίξεις, δεν μπορεί, όμως, να γίνει αδιαφορώντας για τους «σπασμούς» ολόκληρων κοινωνιών, εθνών και περιφερειών. Μια διεθνής κοινότητα των λαών πρέπει να αποτελέσει έναν προοδευτικό πόλο σε έναν πολυπολικό κόσμο που δεν θα βυθίζεται στις ενδογενείς και διαρκώς αναπαραγόμενες -και ολοένα και πιο καταστροφικές- αντιθέσεις του καπιταλισμού.
Όχι, δεν πρόκειται για ουτοπικές σκέψεις, αλλά για το περιεχόμενο του αγώνα στον 21ο αιώνα. Πρόκειται για τις μάχες που θα κρίνουν το βάθος κάθε επιχειρούμενης μετάβασης. Ο «λαϊκισμός» προοδευτικού και δημοκρατικού χαρακτήρα, θα συναρθρώνεται σε μεγάλα κοινωνικά μπλοκ του σύγχρονου προλεταριάτου στις πόλεις, την ύπαιθρο και την «περιφέρεια του κόσμου» και όλων όσων πλήττονται. Θα ενώνει το 99% εναντίον του 1% που σήμερα διευθύνει και καταστρέφει. Και παρά τις ομοιότητες, δεν πρόκειται για επανάληψη όσων έγιναν στον 20ο αιώνα!
