«Penguin Press», Αύγουστος 2009, 369 σελίδες
Νουάρ ιστορία, τοποθετημένη στο διάστημα μεταξύ ’69 και ’70, το «Inherent Vice», που κυκλοφόρησε σε σχετικά σύντομο –για τα δεδομένα του συγγραφέα– διάστημα από το προηγούμενο βιβλίο, παρακολουθεί έναν ντετέκτιβ να ζει μαστουρωμένος το τέλος μιας αμερικανικής δεκαετίας και εποχής. Ρόλο motto στο «Inherent Vice» παίζει –όχι τυχαία– το σύνθημα από το Μάη του ’68 «Κάτω από το πλακόστρωτο, η παραλία».
Το βιβλίο πλησιάζει περισσότερο το πνεύμα του «Vineland» –με το οποίο εξάλλου μοιράζεται αρκετά κοινά στοιχεία– παρά βιβλίων όπως το «Ουράνιο Τόξο της Βαρύτητας» και το «Μέισον και Ντίξον». Κατά γενική ομολογία, ευκολότερα προσβάσιμο στον αναγνώστη, από τα μείζονα έργα του συγγραφέα και ίσως πιο προσωπικό. Μπορεί να αποτελέσει μια καλή εισαγωγή στο σύμπαν του Πίντσον, ενώ, σύμφωνα με το «London Review of Books», η ανάγνωσή του είναι ό,τι πιο κοντινό στη μαστούρα που μπορεί να βιώσει κανείς διαβάζοντας (αλλά αυτό, μάλλον, ισχύει γενικά για τα βιβλία του Πίντσον).
Σε μία κίνηση παράξενη για τα δεδομένα του, μια και ο Πίντσον είναι (μαζί με το μακαρίτη, πλέον, Σάλιντζερ) ο πλέον «ερημίτης» συγγραφέας των ΗΠΑ, στο τρέιλερ που κυκλοφόρησε για το βιβλίο ακούγεται η φωνή του συγγραφέα να αφηγείται (δεν βλέπουμε, όμως, το πρόσωπό του).
Μαρία Ξυλούρη
