Όπως και αν καταλήξει η Ουκρανία, τεμαχισμένη ή αρτιμελής, όπως την ξέραμε, είναι το πρώτο «βαρύ» βήμα για θεμελιώδη ανακατάταξη στην Ευρώπη μετά τη Γιάλτα. Θα νόμιζε κανείς πως τα ουσιαστικά είχαν τελειώσει μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Η Δύση, οι ΗΠΑ και ο καπιταλισμός είχαν νικήσει. Τα ιμάτια του ηττημένου τα είχαν μοιράσει οι νικητές με τις ΗΠΑ να παίρνουν τη μερίδα του λέοντος. Τέλος καλό. Αλλά όχι όλα καλά.
Η Γιάλτα ήταν εντάξει όσο υπήρχε η Σοβιετική Ένωση. Όταν έπεσε η ΕΣΣΔ οι συσχετισμοί και το κριτήριο άλλαξαν. Στις νέες «κτήσεις» των ΗΠΑ ο Μπους είδε μια «νέα Ευρώπη» που θα μπορούσε σε ώρα ανάγκης να αντιπαρατεθεί στην παλιά, Αγγλία, Γαλλία κ.λπ., τις πρώην αποικιακές δυνάμεις, θλιβερά απομεινάρια ένδοξου παρελθόντος και την ηττημένη Γερμανία, η κάθε μία με κρυφούς πόθους παλινόρθωσης. Οι ΗΠΑ σ’ αυτές τις συνθήκες μπορούσαν να θεωρούνται δικαίως υπερδύναμη, όχι απλώς η πιο ισχυρή αλλά η μοναδική. Το τέλος της Ιστορίας, προεξόφλησε ο βιαστικός Φουκογιάμα, ο πιο αδαής στην υπηρεσία του αφεντικού.
Τώρα έχουμε μπει στην τρίτη φάση. Όπου οι ΗΠΑ αγωνίζονται να κρατήσουν τον τίτλο της υπερδύναμης. Όχι πια της μόνης αλλά τουλάχιστον της πιο ισχυρής. Η Κίνα και η Ρωσία το αμφισβητούν. Η Ευρώπη έχει πέσει στην κατηγορία πεζοδρομίου, fuck Europe.
Ο εφιάλτης της αμερικανικής ηγεσίας ήταν και είναι να μην υπάρξει άλλη χώρα στον δυτικό χώρο, στην Ευρώπη, ικανή να διεκδικήσει τα πρωτεία ούτε καν να προβάλλει προσκόμματα στις θελήσεις των ΗΠΑ. Αυτό ήταν το νόημα της μεταπολεμικής στρατηγικής του πρέσβη Κέναν για «ανάσχεση» της ΕΣΣΔ και αργότερα του Μπρζεζίνσκι (Μεγάλη Σκακιέρα 1998): η Ρωσία να μείνει περιφερειακή αλλά όχι παγκόσμια δύναμη. Η Κίνα παρά το μέγεθός της, την οικονομική της ραγδαία άνοδο και τη σχετική στρατιωτική της ισχύ παραμένει μια «μακρινή» χώρα, απειλή για το (πολύ…) κοντινό μέλλον. Η Ρωσία σήμερα και όχι αύριο πρέπει να πνιγεί στο αυγό της.
Όσα γίνονται τώρα στην Ουκρανία οφείλονται στην προσπάθεια των ΗΠΑ να περιοριστεί η Ρωσία σε μια στενή αυλή, να μείνει αν είναι δυνατόν χωρίς «πρασιά», χωρίς ανάσα ασφαλείας από τους κανονικούς και τους υπερηχητικούς πυραύλους. Αυτή η ανάγκη τυφλώνει τις ΗΠΑ και τις ωθεί να παίζουν με τη φωτιά, να μην βλέπουν καν τους κινδύνους της στρατηγικής τους, π.χ. όταν έκαναν το άνοιγμα στην Κίνα. Ο πολύς Κίσινγκερ άνοιξε τον δρόμο στη σημερινή Κίνα, ανυποψίαστος για την ικανότητα του Πεκίνου να περάσει από τον «ιδεαλιστή» Μάο στον σημερινό «πραγματιστή» Σι σε μια-δυο γενιές. Τα ίδια έκανε και με την Τουρκία. Της «χάρισε» τη μισή Κύπρο για να πρακτορεύει τα αμερικανικά συμφέροντα στη Μ. Ανατολή αλλά έτρεφε φίδι στον κόρφο της πατρίδας του.
Oι ΗΠΑ και οι λοιπές δυτικές χώρες δείχνουν μια υστερία που αποκαλύπτει όχι ευφυείς, ψύχραιμους στρατηγούς και πολιτικούς ηγέτες, αλλά φοβισμένους, μικρής εμβέλειας, ανθρώπους που είχαν την ατυχία να κάθονται σε πολυθρόνες πολύ μεγάλες για το μπόι τους
Η απομόνωση της Δύσης
Οι ΗΠΑ, με όλους τους Δυτικούς στην ποδιά τους, χτίζουν υψηλά τείχη, οικονομικά και άλλα, για να απομονώσουν τη Ρωσία. Το ερώτημα είναι ποιος κρατάει ποιον στην απομόνωση. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί η εποχή που οι Δυτικοί ήταν μονοκράτορες, κρατούσαν τα κλειδιά της βασιλείας. Εξ ανάγκης, από συμφέρον, ούτε η Κίνα ούτε άλλη χώρα του Τρίτου Κόσμου (αλλά όχι τριτοκοσμική) θα αφήσουν τη Ρωσία μόνη. Γιατί ξέρουν ότι μετά θα έρθει η σειρά τους με δεδομένο ότι η Ρωσία είναι η μόνη που μπορεί να εμποδίσει, στρατιωτικά, την υποταγή τους στην αδηφάγο Δύση, παράδειγμα η Συρία. Ακόμα και αν οι Ρώσοι έκαναν λάθος, από τον Πούτιν ως τους στρατηγούς του, μη υπολογίζοντας ότι τον εισβολέα δεν τον αγαπάει κανείς, παραμένει το ουσιώδες ότι από την Κίνα ως την Ινδία, το Πακιστάν, ακόμα και την, τελικώς φιλοδυτική, Τουρκία κανείς δεν έχει συμφέρον να ταυτιστεί με τις ΗΠΑ ή την Αγγλία και τον περιφερόμενο Μακρόν. Ο κόσμος έχει πλατύνει πολύ πέραν της μικρής το δέμας Ευρώπης. Με απλά λόγια οι ΗΠΑ και οι λοιπές δυτικές χώρες δείχνουν μια υστερία που αποκαλύπτει όχι ευφυείς, ψύχραιμους στρατηγούς και πολιτικούς ηγέτες, αλλά φοβισμένους, μικρής εμβέλειας, ανθρώπους που είχαν την ατυχία να κάθονται σε πολυθρόνες πολύ μεγάλες για το μπόι τους.
Με απλά λόγια, όπως το πρόβλημα δεν είναι ως άτομο ο Ερντογάν αλλά η Τουρκία ως μεγάλη χώρα με φιλοδοξίες, έτσι ακριβώς το πρόβλημα δεν είναι ο Πούτιν αλλά η Ρωσία. Η αυταπάτη των δυτικών ότι θα ξαναβρεθεί ένας Γιέλτσιν έτοιμος να ξεπουλήσει τα πάντα είναι απλώς αυταπάτη. Η Ρωσία δεν είναι Ελλάδα, γεννημένη και μεγαλωμένη ως προτεκτοράτο. Ήταν αυτοκρατορία και παραμένει πανίσχυρη, με τα πάνω της και τα κάτω της. Η Αθήνα θα όφειλε να μην το ξεχνάει παρά την επιθυμία της να φανεί αρεστή στους επικυρίαρχους γιατί έχει ο καιρός γυρίσματα. Θα μπορούσε π.χ. να παραδειγματιστεί από τον κακό γείτονα με γνώμονα ότι ούτε ο σημερινός φίλος ούτε ο αντίπαλος έχουν μπέσα, έτοιμοι πάντα να ξεφορτωθούν τα περιττά βάρη για να τρέξουν πανάλαφροι προς τη νίκη τους. Συμπληρώνονται ήδη εκατό χρόνια…
