Τον ακούμε, τον σχολιάζουμε, αλλά δεν τον βλέπουμε αυτόν τον τελικά περίεργο πόλεμο στην Ουκρανία. Στη Σερβία, στο Ιράκ, όπου πάτησαν οι Δυτικοί, το θέαμα ήταν «χορταστικό», για να δοξαστεί η νικηφόρα Δημοκρατία έναντι του ηττημένου τυράννου, π.χ. Μιλόσεβιτς ή Σαντάμ. Οι Ρώσοι βομβαρδίζουν, λέει, ανελέητα εδώ κι εκεί, τη Μαριούπολη, το Κίεβο, χωριά και πολιτείες, αλλά το μόνο, σχεδόν, που μας έχουν δείξει είναι ένα χτυπημένο διαμέρισμα σε μια πολυκατοικία, τις πρώτες μέρες (χτυπημένο, είπαν, από Ουκρανούς) και αργότερα μερικά βομβαρδισμένα σπίτια ή αυτοκίνητα και τέλος.
ΈΝΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΚΟΜΒΟΙ ρωσικών αρμάτων, αυτοκινήτων και άλλων οχημάτων, ας πούμε από την Αθήνα ως το Σούνιο (περίπου 60 χιλιόμετρα) περιμένει ανέπαφο μέρες και νύχτες ξεχασμένο και από τις δύο πλευρές. Καλά, η ουκρανική αεροπορία δεν μπορεί, αλλά οι σαμποτέρ; Οι νυχτερινοί επιδρομείς; Η σθεναρή αντίσταση των αγοριών και κοριτσιών που μας έδειξαν να εκπαιδεύονται από τους έμπειρους, ούτε μια τουφεκιά; Γίνονται ασφαλώς μάχες, αλλιώς, συμπεραίνουμε, δεν θα έκαναν τόσες μέρες οι Ρώσοι να κυκλώσουν τη Μαριούπολη ή το Κίεβο. Αλλά οι ηρωικοί Ουκρανοί παραμένουν αόρατοι. Μόνο οι πάντα δηλητηριώδεις Εγγλέζοι (Γκάρντιαν) υπαινίσσονται ότι οι Ρώσοι δεν τα πάνε και τόσο άσχημα.
Έχουμε γίνει ξεφτέρια, μπορούμε να αναλύσουμε με το νι και με το σίγμα πότε και γιατί θα χάσουν οι Ρώσοι, πόσο σκουριασμένη, σχεδόν άχρηστη, είναι η ρωσική πολεμική μηχανή, πόσο μέτριοι είναι οι νεαροί, άπειροι και φοβισμένοι φαντάροι και πόσο ανίκανοι είναι οι στρατηγοί τους. Καλώς. Αλλά βρε παιδί μου, τι θα γίνει αν κάτι στραβώσει και δεν χάσουν, δεν λιποτακτήσουν οι εισβολείς, αν νικήσουν; Εντάξει η εξαπάτηση είναι η πρώτη αρχή του πολέμου, έλεγε ο Κινέζος στρατηγός Σουν Τζου το 600 π.Χ. – όταν ο Ηράκλειτος είπε το περίφημο «Πόλεμος πάντων πατήρ». Αλλά και ο Χίτλερ έλεγε ότι ο γερμανικός στρατός «έθεσε εαυτόν μακράν του εχθρού» μέχρι που οι Ρώσοι μπήκαν στο (μισό) Βερολίνο. Καλή η εξαπάτηση, αν δεν ξεγελάς τον εαυτό σου και τους φίλους σου. Και δεν προσβάλλεις τη νοημοσύνη, με τον Ζελένσκι να βγάζει λόγους, με το κοντομάνικο φανελάκι μέσα στον χειμώνα (μόλις προχθές εδέησε να φορέσει μακρύ μανίκι) για να δούμε ότι ο πρόεδρος ζει άνετα στα ζεστά, σκληρός και αμετακίνητος στην πατριωτική γραμμή του, απογοητευμένο θύμα της άκαρδης Δύσης που του στέλνει όπλα αλλά όχι στρατιώτες. Να πολεμήσουν και να σκοτωθούν για τη (δυτική) Δημοκρατία έως τον τελευταίο Ουκρανό. Ειρήσθω εν παρόδω ο άρχων του Κρεμλίνου είναι ετοιμόρροπος, ίσως άρρωστος, μπορεί ετοιμοθάνατος, διακηρύσσουν τα δυτικά (αγγλόφωνα) ΜΜΕ, με την υποσημείωση ότι ολιγάρχες και κοσμάκης θέλουν να αδειάσει τη γωνιά ενώ δημοσκοπήσεις του δίνουν αυξημένη δημοτικότητα από 60% σε 70%, τι να πιστέψουμε; Επιβεβαιώνοντας ότι σκοπός του πολέμου είναι η πτώση (έστω η απόλυτη δυσφήμηση) του Πούτιν προσωπικά, παντελώς άσχετα με τα δημοκρατικά ιδεώδη και άλλα ηχηρά παρόμοια.
Δυο πράγματα μόνο φαίνονται σίγουρα: 1) Ο Πούτιν επαναλαμβάνει μονότονα ότι θα σταματήσει μόνο αν ικανοποιηθούν οι αρχικοί όροι του: να αναγνωριστεί η αυτονομία του Ντονμπάς, να υπογράψει η Ουκρανία την ουδετερότητά της –όχι ένταξη στο ΝΑΤΟ– και 2) οι Ευρωπαίοι θα πληρώσουμε τα μαλλιά της κεφαλής μας για να ζεσταθούμε και για να δουλέψουν τα εργοστάσια.
ΤΕΛΟΣ, ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ η Κίνα, επαμφοτερίζουσα ως τώρα. Το Πεκίνο στηρίζει σαφώς τη Ρωσία. Λογικό διότι, αν ο Πούτιν πέσει, θα αντιμετωπίσει μόνη της τη Δύση. Το περίεργο είναι ότι δεν το είχαν καταλάβει εξαρχής στις ΗΠΑ, αλλά χρειάστηκαν 7 ώρες συζητήσεων, οπότε οι Κινέζοι έχασαν την υπομονή τους και τα είπαν χύμα στον προεδρικό σύμβουλο κ. Σάλιβαν (οι κυρώσεις σας είναι παράνομες κ.λπ.) και τα μάθαμε κι εμείς.
Κανείς λογικός άνθρωπος στη Δύση δεν αναρωτιέται αν ο Πούτιν και οι Ρώσοι είναι οι εκπρόσωποι του κακού. Αυτό το έχει εμπεδώσει από την εποχή του Ψυχρού Πολέμου. Αν η Ανώτατη Δυτική Αρχή έκρινε πως υπάρχουν ρήγματα σ’ αυτήν την πεποίθηση (λέω: αν) σ’ αυτό δεν φταίει ο κοσμάκης, αλλά ο σπασμένος καθρέφτης της «Ανωτάτης Αρχής». Ο κάθε λογικός άνθρωπος αναρωτιέται πότε θα τελειώσει το δικό του μαρτύριο, να ρίξει και κανένα παλτό στην πλάτη του και ο πρόεδρος και όλα να μπουν σε μια τάξη.
Οι Ουκρανοί αντιδρούν ασφαλώς στους Ρώσους· κανείς, είπαμε, δεν αγαπάει τον εισβολέα. Πόσο μάλλον όταν ο Ρώσος εισβολέας δεν έχει και τα καλύτερα διαπιστευτήρια, μετά την Ουγγαρία, την Πράγα κ.λπ.
Δεν συζητάμε για ιδεολογία, απελευθέρωση των λαών και λοιπές ουτοπίες. Οι ιδεολογίες γεννιούνται στο έδαφος του ρεαλισμού, στους διεθνείς συσχετισμούς, στις εσωτερικές δυνάμεις και στη διαπάλη τους. Η ιδεολογία, από απλές λέξεις, γίνεται ανθός στο δέντρο της γεωπολιτικής, όταν ο χύδην κόσμος γίνεται λαός που αγωνίζεται και διεκδικεί. Η Ελληνική Επανάσταση π.χ. ξεκίνησε έχοντας μετρήσει τη διεθνή εικόνα, αλλά βασίστηκε στις δικές της εσωτερικές δυνάμεις άσχετα αν αλλού έπεσε έξω, αλλού προδόθηκε, άλλα υπολόγισε και άλλα προέκυψαν. Στην Ουκρανία οι μεν περιμένουν –μάταια– να τους σώσει η Δύση, οι δε προσδοκούν σωτηρία από τη Ρωσία. Το αφήγημα είναι «ξενόγλωσσο». Ο επίλογος προμηνύεται θλιβερός.
