Φτάνουμε, φαίνεται, στο τέλος ενός πολέμου που θα μπορούσε, θεωρητικά, να αποφευχθεί αλλά που ήταν απαραίτητος. Δεν πρόκειται για δήθεν ευφυολόγημα προς εντυπωσιασμό του αναγνωστικού κοινού. Αυτός ο πόλεμος μπορούσε να αποφευχθεί επειδή το τέλος του ήταν προδιαγεγραμμένο πριν καν εξαγγελθεί. Από τη στιγμή, δηλαδή, που οι ΗΠΑ είχαν δηλώσει ορθά-κοφτά ότι δεν θα εμπλακούν, οι ίδιες, στέλνοντας στρατιωτικές δυνάμεις να υπερασπιστούν την Ουκρανία. Η δήλωση ήταν έγκριση διαβατηρίου, από τις ΗΠΑ προς τη Ρωσία του Πούτιν (ή οποιουδήποτε άλλου Ρώσου ηγέτη που σέβεται τον εαυτό του και τη χώρα του), να προχωρήσει σε όσα βλέπουμε. Ήταν δήλωση αναγνώρισης της ισχύος της Ρωσίας, της αποδοχής ότι είναι μια παγκόσμια δύναμη και όχι μια χώρα με περιορισμένη περιφερειακή ισχύ. Αλλά φυσικά αυτή η αναγνώριση είχε τίμημα. Η Ρωσία θα αντιμετώπιζε όσα η ΕΣΣΔ. Η Ρωσία θα ήταν το νέο «σιδηρούν παραπέτασμα». Συμπληρωματικά, την αρχική στάση των ΗΠΑ επιβεβαίωσαν οι ίδιες αλλά και οι εταίροι της ΕΕ όταν αρνήθηκαν κάθε άμεση ανάμιξή τους στον πόλεμο. Πρόσφεραν χρήμα αλλά όχι αίμα. Καθορίζοντας μικρό προσδόκιμο ζωής στον Ζελένσκι.
Ο ΠΟΛΕΜΟΣ θα μπορούσε να αποφευχθεί επειδή κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί άλλον νικητή εκτός της Ρωσίας. Αλλά ήταν απαραίτητος επειδή, ως φαίνεται εκ των πραγμάτων, οι ΗΠΑ δεν είχαν πλέον άλλον τρόπο να ελέγξουν, καλύτερα να πνίξουν στο αυγό, τις ορμητικές διαθέσεις ανεξαρτησίας των Ευρωπαίων, Γερμανών και Γάλλων στην κορυφή. Ιδίως την άμεση προσέγγιση της Γερμανίας με τη Ρωσία, θηλιά θανάτου για τις ΗΠΑ. Κινέζος στρατηγός έλεγε πρόσφατα ότι η Ρωσία μαζί με την Ε.Ε. θα συγκροτούσαν μια παγκόσμια δύναμη. Παραμερίζοντας τις ΗΠΑ. Αυτό οι ΗΠΑ το αποσόβησαν. Βάζοντας τους Ευρωπαίους να πληρώσουν το τίμημα επειδή δεν ήταν ικανοί να αναλάβουν την ευθύνη των συμφερόντων και των πράξεών τους, το τίμημα της δειλίας τους.
Ο Πούτιν συγκατατέθηκε στο τέλος: επειδή δεν είχε μεγάλα περιθώρια αντίδρασης, επειδή η Ρωσία θα έβγαινε ενισχυμένη απλώνοντας τα σύνορά της, επειδή, όπως θα δούμε, οι ΗΠΑ την αποδέχονταν στην ουσία ως τον άλλο πόλο όχι μόνο στα ευρωπαϊκά αλλά στα παγκόσμια πράγματα εγκαταλείποντας θεωρίες (Μπρζεζίνσκι) ότι η Ρωσία πρέπει να περιοριστεί σε μια περιφερειακή δύναμη χωρίς λόγο στις παγκόσμιες υποθέσεις. Το τίμημα είναι, είπαμε, η μετατροπή της Ρωσίας στο «σιδηρούν παραπέτασμα». Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί, λογικά, γιατί οι ΗΠΑ εκ των προτέρων δήλωσαν αποχή από τον επερχόμενο πόλεμο προεξοφλώντας το αναπόδραστο τέλος του. Η αποχή ήταν το σήμα ότι οι εκπλήξεις είχαν αποκλειστεί, οι ρόλοι είχαν μοιραστεί, το σενάριο ήταν γνωστό στους παίκτες.
Οι νεκροί στην Ουκρανία ήταν τα αναπόφευκτα (και αθώα) θύματα. Αλλά το μεγάλο θύμα στη γεωπολιτική σκακιέρα ήταν οι Ευρωπαίοι. Ήταν η ιδέα της ανεξάρτητης Ευρώπης, έστω υπό μία γερμανογαλλική εποπτεία
Οι νεκροί στην Ουκρανία ήταν τα αναπόφευκτα (και αθώα) θύματα. Αλλά το μεγάλο θύμα στη γεωπολιτική σκακιέρα ήταν οι Ευρωπαίοι. Ήταν η ιδέα της ανεξάρτητης Ευρώπης, έστω υπό μία γερμανογαλλική εποπτεία. Ο πόλεμος στην Ουκρανία έθαψε βίαια και για πολλά χρόνια την ιδέα της ανεξάρτητης Ευρώπης. Έκλεισε τη δυνάτοτητά της να παίξει ανεξάρτητα προσεχώς τον ελάχιστο ρόλο σε διεθνές επίπεδο. Κλήθηκε να καταβάλει μέγα οικονομικό τίμημα, μια μεγάλη αφαίμαξη, λόγω των κυρώσεων που επέβαλε στη Ρωσία. Στη ρωσική τηλεόραση οι δημοσιογράφοι εκτιμούν ότι η Ε.Ε. θα ζημιωθεί γύρω στο 1 (ένα) τρισ. λόγω ακριβώς των κυρώσεων, π.χ. πληρώνοντας πανάκριβα αέριο/πετρέλαιο για να είναι ανεξάρτητη από τη Ρωσία (που δεν απειλούσε την ανεξαρτησία της) και καταβάλλοντας πολλαπλάσιο τίμημα για να αγοράσει αέριο από τις ΗΠΑ που καταπολεμούν την ιδέα μιας ανεξάρτητης Ε.Ε. από όταν η ιδέα της ενωμένης Ευρώπης ήταν στα χαρτιά, το 1942: Ο Σουμάν θεωρούμενος πατέρας της ενωμένης Ευρώπης «κάρφωνε» τον Ντε Γκολ στον Ρούσβελτ επειδή ήθελε ανεξάρτητη Ευρώπη. Τώρα ο Ζακ Μπορέλ επιβεβαιώνει τους Ρώσους δημοσιογράφους ότι οι Ευρωπαίοι θα πληρώνουν για χρόνια τις κυρώσεις στη Ρωσία.
Ο ΔΥΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ παραμένει στο επίκεντρο των παγκόσμιων εξελίξεων αν και όχι για πολύ ακόμα. Η Γιάλτα ήταν η πρώτη μοιρασιά του κόσμου με τη συμμετοχή δύναμης εκτός των δυτικών χωρών, της Ρωσίας. Το αντίτιμο ήταν η απομόνωσή της. Βλέπουμε μια επανάληψη του έργου. Με προφανή διαφορά ότι τότε ο Μακαρθισμός δεν είχε κατακυριεύσει την Ευρώπη, όχι στον βαθμό αλλοφροσύνης που υπήρξε στις ΗΠΑ, ενώ τώρα οι ευρωπαϊκές ελίτ ξεπέρασαν κάθε όριο αυταρχισμού έως βλακείας. Ο Πούτιν, η Ρωσία, δεν μπορεί να απομονωθούν επειδή ο λεγόμενος κάποτε «τρίτος κόσμος» δεν είναι ο υπανάπτυκτος χώρος του παρελθόντος, αλλά είναι περιζήτητος για την οικονομική του ισχύ (Κίνα), επίφοβος για τα όπλα του (Ιράν) αναγκαίος για τις πηγές του στην ενέργεια (Μαδούρο, Ιράν). Οι Κινέζοι το λένε καθαρά στις ΗΠΑ: έχει περάσει ανεπιστρεπτί ο καιρός που ο λόγος σας ήταν Νόμος.
ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ η τελευταία παράγραφος δεν θα είναι αφιερωμένη στη χώρα μας. Ο κ. Μητσοτάκης θυμάται ασφαλώς ότι ο πρωθυπουργός πατέρας του είχε συναντήσει στο Παρίσι τον Γιλμάζ και του είχε πει ότι δεν μπορεί να αποδεχθεί όσα του ζητούσε. Τα ίδια και χειρότερα ζητάει ο Ερντογάν. Ο ίδιος θα αποφασίσει αν η οικογενειακή παρακαταθήκη είναι ιερή και απαραβίαστη.
