Μοιάζει παράδοξο αλλά είναι πραγματικό: Αντί η δημόσια διατυπωμένη πρόθεση, από όλες τις πλευρές, για διαπραγματεύσεις ειρήνευσης στην Ουκρανία να οδηγεί σε αποκλιμάκωση των συγκρούσεων, έχουμε το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα. Η Ρωσία εξαπολύει κατά κύματα πυραυλικές επιθέσεις και, όπως λέγεται, ετοιμάζει καλοκαιρινή επίθεση μεγάλης κλίμακας. Από την πλευρά της η Ουκρανία καταφέρνει πλήγματα σε βάρος στρατιωτικών στόχων στα περίχωρα της Μόσχας, ενώ αφήνει αναπάντητη την κατηγορία της Ρωσίας ότι επιχείρησε να καταρρίψει ελικόπτερο με επιβάτη τον Πούτιν που επισκεπτόταν το Κουρσκ. Ταυτόχρονα ο ουκρανικός στρατός υποχωρεί αργά αλλά συστηματικά στο ανατολικό μέτωπο, χάνοντας στρατηγικής σημασίας περιοχές. Και όλα αυτά ενώ ετοιμάζεται νέος γύρος συνομιλιών ανάμεσα στα δύο μέρη, πιθανά στην Κωνσταντινούπολη. Το «παράδοξο» ερμηνεύεται επειδή, προς το παρόν, οι διαπραγματεύσεις είναι προσχηματικές: αποτελούν αποκλειστικά μέσο για την άσκηση πίεσης και δημιουργίας τετελεσμένων ανάμεσα σε «εχθρούς» και «συμμάχους», με το Κίεβο έρμαιο και ενεργούμενο των προθέσεων της Βρετανίας, Γερμανίας και Γαλλίας. Είναι όμως αδύνατο να υπάρξει διαπραγμάτευση εκεχειρίας, και πολύ περισσότερο ειρήνης, αν δεν επιδιώκεται να βρεθεί μια κοινή βάση συνομιλίας.
Η ΘΕΣΗ ΤΩΝ 3 ισχυρών της Ευρώπης (Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, με την επικουρία της Πολωνίας) για «εκεχειρία χωρίς προϋποθέσεις» δεν αποτελεί βάση συνομιλιών με μια χώρα που κερδίζει τον πόλεμο. Συνιστά αποκλειστικά πρόσχημα ή άλλοθι για να τη συνέχιση του πολέμου, και για τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και των κοινωνιών της Ευρώπης. Αποτελεί ταυτόχρονα προσπάθεια καθυστέρησης ή ματαίωσης των επιλογών του Τραμπ στο Ουκρανικό, ώστε να επανεμπλακούν οι ΗΠΑ στον πόλεμο. Η απόφαση των τριών της Ευρώπης να επιτρέψουν τη χρήση οπλικών συστημάτων μεγάλου βεληνεκούς στο Κίεβο και οι αντιφατικές δηλώσεις του Γερμανού καγκελάριου Μερτς για παράδοση πυραύλων Taurus στην Ουκρανία –ή, έστω, συμπαραγωγή πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς– συνιστούν αναμφισβήτητα κρίσιμης σημασίας πυροδότηση του πολέμου. Όπως άλλωστε και η, κατόπιν πιέσεων, αξιοποίηση «χρήσιμων ηλίθιων» όπως η Ελλάδα, που αποφάσισε (κρυφά από Βουλή και πολίτες) να στείλει 8 αεροσκάφη F16 στη Ρουμανία σε αποστολή αναπόφευκτης εμπλοκής σε πόλεμο.
ΟΙ «ΑΠΕΙΛΕΣ» του Τραμπ για απόσυρση των ΗΠΑ από τις διαπραγματεύσεις κρύβουν βαθύτερες αντιφάσεις της αμερικάνικης πολιτικής. Όπως άλλωστε και οι γεμάτες αυταρέσκεια αλλά ταυτόχρονα εμπρηστικές δηλώσεις του τύπου «αν δεν ήμουν εγώ, πολλά άσχημα πράγματα θα είχαν ήδη συμβεί στη Ρωσία». Οι ΗΠΑ καταγράφουν ήδη επιτυχίες στην Ουκρανία. Κατάφεραν να «βάλουν χέρι» στον ορυκτό πλούτο της χώρας και ταυτόχρονα να φορτώσουν τα βάρη του συνεχιζόμενου πολέμου στην Ε.Ε., προσδοκώντας σημαντικά κέρδη για τη στρατιωτική τους βιομηχανία από την αύξηση στο 5% των στρατιωτικών δαπανών των χωρών μελών του ΝΑΤΟ. Ο «φιλειρηνισμός» του Τραμπ εξαντλείται στη μερική αναγνώριση των θέσεων της Ρωσίας και σε μια συμφωνία με όσο το δυνατόν λιγότερα οφέλη για τη Ρωσία, με αντίτιμο τη χαλάρωση των δεσμών Μόσχας-Πεκίνου. Όσο ο όρος αυτός δεν υπηρετείται, οι ΗΠΑ είναι υποχρεωμένες σε λεκτικές ακροβασίες που θα αφήνουν ανοικτούς δρόμους συνεργασίας και ταυτόχρονα θα απειλούν με «αλλαγή στάσης». Έτσι ενθαρρύνονται οι πολεμικές κραυγές της Ευρώπης, διατηρούνται οι επαφές και συνέργειες, και ικανοποιούνται εσωτερικές φωνές στις ΗΠΑ που επιθυμούν πιο αποφασιστική στάση έναντι της Ρωσίας. Παραμένει άγνωστο πού θα καταλήξει αυτή η διγλωσσία, που όμως προσφέρει ελάχιστα στην υπόθεση της ειρήνης.
Η ΡΩΣΙΑ, τέλος, νικήτρια ως τώρα στο στρατιωτικό πεδίο, είναι αδύνατο να δεχθεί μια εκεχειρία που θα επέτρεπε τον επανεξοπλισμό της Ουκρανίας και θα επέτρεπε τη συνέχιση της επέκτασης του ΝΑΤΟ στη γειτονιά της. Είναι υποχρεωμένη να συντηρεί τις «φιλοδοξίες» Τραμπ στο Ουκρανικό, ως μέσο διχασμού της πάλαι ποτέ ενιαίας Δυτικής συμμαχίας, και συντηρεί το «πνεύμα» συνομιλιών με ανεβασμένες διεκδικήσεις ποντάροντας στη πιθανότητα η Ε.Ε. –όχι το Κίεβο– να τις απορρίπτει χωρίς να γεφυρώνονται οι σχέσεις της με τις ΗΠΑ. Με αυτά τα δεδομένα σε πλήρη εξέλιξη, η συνέχιση της αιματοχυσίας στην Ουκρανία και η πιθανότητα κλιμάκωσης σε έναν ανεξέλεγκτο γενικευμένο πόλεμο παραμένει το πιο ισχυρό ενδεχόμενο.
