Τα παλιά τα χρόνια τα καλά, επί Αλεξάνδρου Δουμά, η παλατιανή καμαρίλα των Βερσαλλιών, φόρεσε στον βασιλιά ένα «Σιδηρούν Προσωπείο», τον έκλεισε στη Βαστίλη κι έβαλε στη θέση του έναν «νόθο βασιλιά» να κυβερνά κατά το δοκούν αυτής της καμαρίλας.
Το πραγματικό Σιδερένιο Προσωπείο το φορούσε βεβαίως ο νόθος βασιλιάς, που κυβερνούσε με σιδερένια πυγμή έναν καταρρακωμένον λαό για τον οποίον ελάχιστη σημασία είχε αν κυβερνούσε ο Βασιλιάς 1 ή ο Βασιλιάς 2.
Πάντως, στην εποχή μας το «Σιδηρούν Προσωπείον» το φορούν και οι δύο βασιλιάδες. Το «Σιδηρούν Προσωπείο 1» το φορά το κράτος και το «Σιδηρούν Προσωπείο 2» το φορούν οι εταιρείες.
………..
Κάτω από τη «Σιδερένια Φτέρνα» αυτών των δύο Σιδερένιων Προσωπείων ζει η πλειονότητα των πολιτών και των οικογενειών. Σε όλα τα επίπεδα της καθημερινής ζωής τους, αντιμετωπίζουν ένα Σιδερένιο Πρόσωπο…
…και όσα αυτό το Σιδερένιο Πρόσωπο τους επιφέρει παντού: στις δουλειές, στις γειτονιές, στους μισθούς, στις συντάξεις, στα νοσοκομεία, στα σχολεία, σκορπώντας τον φόβο και την ανέχεια, οπλισμένο με τον αυταρχισμό, έτοιμο για κάθε απατεωνιά και τσαρλατανισμό – το «Σιδηρούν Προσωπείο» ενός Λεβιάθαν. Αλλά και ένα Σιδερένιο Πρόσωπο (-απρόσωπο) ανωνυμίας το οποίο αντιμετωπίζουν όλοι οι πολίτες όταν προσπαθούν να επικοινωνήσουν με τον Λεβιάθαν.
Και το κράτος, και οι εταιρείες έχουν τυλίξει τους πάντες σε ένα ηλεκτρονικό χαρτί, σε έναν λαβύρινθο, όπου ο Μινώταυρος αρπάζει ό,τι θέλει και ταυτοχρόνως είναι αόρατος για όποιον τον ψάχνει, να του ζητήσει τον λόγο, για όποιον ψάχνει να βρει το δίκιο του.
Πάντα το κράτος, όταν το ήθελε, γινόταν αόρατο, πάντα οι εταιρείες ήταν δυσπρόσιτες, αλλά τώρα πλέον έχουν χώσει τους πολίτες σε ένα matrix
όπου ουδέν κρυπτόν από τον αλγόριθμο, ουδέν εστί αληθές ή ψευδές, αν δεν το κατασκευάσει ο αλγόριθμος, και ουδεμία ελπίδα υπάρχει για οποιονδήποτε θα προσπαθούσε να αντιμετωπίσει τον αλγόριθμο.
***
Γύρω μας οι οικονομίες μετατρέπονται σε πολεμικές. Αντιθέτως στα καθ’ ημάς ο Σκυλακάκης παίζει τρίλιζα με τα έγχρωμα τιμολόγια, η Εφορία κλέβει όποιον περνάει απ’ έξω και, εν τέλει, για όλα μας τα προβλήματα περιμένουμε στο ακουστικό μας.
………
Ο άνθρωπος ως πρόσωπο συνθλίβεται. Ενίοτε και εκ των ένδον, κυρίως όταν νιώθει (όπως τον έχουν μάθει να νιώθει) απλώς «άτομο». Τότε ο άνθρωπος, ο πολίτης, γίνεται εύκολα για το κράτος ή την εταιρεία, θήραμα. Μάλιστα ένα θήραμα που το νέμονται και τα δύο «Σιδηρά Προσωπεία» χωρίς να μπορεί να μιλήσει – διότι δεν υπάρχει κανείς να το ακούσει.
Με δυο λόγια, διότι μακρηγόρησα: τα δύο «Σιδηρά Προσωπεία» το μεν τυραννεύουν, το δε είναι απρόσωπα, ώστε ουδείς να δύναται να τους απευθυνθεί.
Ένας διπρόσωπος Ιανός –κράτος κι εταιρείες– απρόσωπος, κρυμμένος πίσω από ένα «Σιδηρούν Προσωπείο» που έχει χώσει τη Δημοκρατία στη Βαστίλη
κι οδηγεί τους πολίτες σε μια Κόλαση έτσι όπως την περιγράφει ο Δάντης: «όποιος εδώ εισέρχεται, να αφήνει πίσω του κάθε ελπίδα»…
ΣΤΑΘΗΣ Σ.
27•IX•2024
