Ένα νέο παιδί έχασε πριν από μόλις λίγες μέρες την ζωή του. Πρόκειται για έναν 16χρονο ποδοσφαιριστή του Άρη, ο οποίος «έφυγε» αιφνιδίως, λόγω προβλήματος στην καρδιά, όπως ανακοινώθηκε επίσημα από τον ιατροδικαστή.
Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τόσο δυσάρεστο στον ελληνικό αθλητισμό. Και, δυστυχώς, δεν θα είναι και η τελευταία. Αυτό μας διδάσκει το παρελθόν και το παρόν. Ας μιλήσουμε, λοιπόν, γενικότερα, έτσι ώστε να την απλώσουμε την κουβέντα, κι όχι για αυτό καθαυτό το τελευταίο περιστατικό.
Όταν, λοιπόν, ακόμα και σήμερα μετά από τόσες συμφορές που έχουν βρει τα ελληνικά γήπεδα από αιφνίδιους θανάτους, δεν έχει γίνει κάτι που να προλαμβάνει το κακό, τότε δεν μπορούμε σε καμία περίπτωση να είμαστε αισιόδοξοι.
Οι προληπτικές εξετάσεις είναι εκείνες που πρέπει να γίνονται για να προλαμβάνονται τέτοιου είδους τραγικά γεγονότα. Γίνονται επαρκώς στον ελληνικό αθλητισμό; Σε όλα τα σπορ; Και σε όλες τις ηλικίες;
Οι απαντήσεις δεν μπορούν να δοθούν, γιατί δεν υπάρχουν, μέσα σε ένα χαοτικό σκηνικό, όπου κανείς δεν συνεργάζεται με κανέναν. Ο αθλητισμός, άλλωστε, δεν μπορεί να απέχει απ’ όσα συμβαίνουν στην υπόλοιπη κοινωνία. Κι όπως χάνει η μάνα το παιδί στην κοινωνία με την ανοργανωσιά που υπάρχει, έτσι γίνεται και στα σπορ. Πού να βγάλεις άκρη, δηλαδή;
Και στο εξωτερικό οι αιφνίδιοι θάνατοι στον αθλητισμό θερίζουν. Στο ποδόσφαιρο και σε άλλα αθλήματα. Οι πρωτοβουλίες, όμως, είναι αδιάκοπες. Η ευαισθητοποίηση της πολιτείας άμεση, όπως και της επιστημονικής κοινότητας ή των αρμόδιων αθλητικών φορέων. Εξοπλίζουν τα γήπεδα, διευρύνουν τις ιατρικές εξετάσεις, υπάρχει ενημέρωση σε όλες τις ηλικίες. Από τα παιδάκια των ακαδημιών και τους γονείς τους, μέχρι τους επαγγελματίες.
Στην Ελλάδα, τι συμβαίνει τόσα χρόνια; Γίνεται το μοιραίο, όλοι κλαίνε και κάνουν ευχολόγια σε κανάλια και ραδιόφωνα, όμως μετά από λίγο καιρό γυρνάνε άπαντες στην καθημερινότητά τους και τίποτα δεν αλλάζει.
Θα περίμενε κάποιος μια συνολική εγρήγορση, ένα κοινωνικό καμπανάκι να χτυπήσει αμέσως, όταν ο θάνατος χτυπάει συχνότερα από ποτέ την πόρτα σε 16χρονα και 20χρονα παιδιά που κάνουν αθλητισμό. Είτε ερασιτεχνικά, είτε επαγγελματικά, είτε αν απλώς θεωρούνται αθλούμενοι. Ανθρώπινες ζωές είναι όλες!
Δυστυχώς, όμως, αυτό που λέγεται στην Ελλάδα «μηχανισμός», «οργάνωση» και «κοινωνική πολιτική» είναι από την κορυφή ως τα νύχια λέξεις άγνωστες… Όπως και η λέξη πρόληψη!
Σπόρος
